Η μάχη πλουσίων-φτωχών αναβάλλεται, μόλις αρχίζει η μάχη μεταξύ κορόιδων-κατεργάρηδων στις Βρυξέλλες!...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Όσοι ισχυρίζονται πως στο αποψινό Eurogroup θα γίνει μάχη μεταξύ πλούσιων και φτωχών, ή μάχη για ν...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.

Όσοι ισχυρίζονται πως στο αποψινό Eurogroup θα γίνει μάχη μεταξύ πλούσιων και φτωχών, ή μάχη για να περισταλεί η πολιτική λιτότητας στην Ελλάδα, η οποία αποδεδειγμένα μετατρέπει τους πλούσιους σε πλουσιότερους και τους φτωχούς σε φτωχότερους, απλώς λαϊκίζουν! Η μάχη αυτή αναβάλλεται!

Απόψε διαμορφώνεται το σκηνικό για μια άλλη μάχη που θα πάρει διαστάσεις τόσο εντός της Ελλάδας, όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Πρόκειται για την μάχη μεταξύ «κορόιδων» και «κατεργάρηδων»!

Ποιος είναι το κορόιδο και ποιος ο κατεργάρης; Κορόιδο είναι αυτός που ζει σύμφωνα με τις εισοδηματικές και κοινωνικές του δυνατότητες, δηλαδή σύμφωνα με τους οικονομικούς του πόρους και κατεργάρης αυτός που ζει πάνω από τις δυνατότητές του - σου λένε αυτοί που ενώ ομνύουν στον καπιταλισμό, μισώντας οτιδήποτε σοσιαλιστικό, δεν είναι σε θέση να καταλάβουν οι δυστυχείς πώς λειτουργεί ο καπιταλισμός!

«Οι Έλληνες εξακολουθούν να ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους», λέει ο κύριος Σόϊμπλε, αποκρύβοντας την δευτερεύουσα πρόταση, που θα ολοκλήρωνε ορθώς οικονομικά την άποψή του: γεγονός που συνέβαλε στο να αποφευχθεί μια κρίση υπερπαραγωγής (: η χειρότερη μορφή καπιταλιστικής κρίσης) στην Γερμανία. Η αύξηση του εθνικού πλούτου των «κορόιδων» εξαρτάται από την αύξηση του χρέους των «κατεργάρηδων», αγαπητέ αναγνώστη. Αλλά αυτό μέχρι κάποιου σημείου και όσο φυσικά υπάρχουν πρόθυμοι να δανείσουν τον «κατεργάρη»!

Πότε, ωστόσο, η χρηματαγορά δείχνει απροθυμία στο να δανείσει τους «κατεργάρηδες»; Όταν και στο βαθμό που κρίνει πως το σύστημα γίνεται επικίνδυνα ασταθές, εξαιτίας της υπερχρέωσης στο εξωτερικό, προκειμένου να χρηματοδοτηθούν καταναλωτικές δαπάνες στο εσωτερικό (: εμφατικό παράδειγμα η Ελλάδα), πράγμα που θα μπορούσε να προκαλέσει κρίση κερδών στον χρηματοπιστωτικό τομέα στις χώρες των «κορόιδων» και κυρίως, ασφαλώς στην Γερμανία.

Ανάλογα, λειτουργεί, η σχέση «κορόιδα-κατεργάρηδες» στο εσωτερικό της Ελλάδας. Η αύξηση του πλούτου των «κορόιδων» που εξυπηρετούσαν τις υποχρεώσεις τους, αντιστοιχούσε στην αύξηση των χρεών που δεν εξυπηρετούσαν κανονικά ή/και δεν θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν στο μέλλον οι «κατεργάρηδες». Τότε τα «κορόιδα» έκαναν ασφαλώς το κορόιδο, η κερδοφορία πήγαινε καλά! Τώρα όμως δεν πάει! Γιατί; Γιατί δεν πληρώνουν οι «κατεργάρηδες», σου λένε! Λάθος! Διότι, ένα μεγάλο μέρος του συνολικού χρέους - που ασφαλώς αποτελεί τον πλούτο των λαών όπως το όριζε ο Μαρξ - δεν μετατρεπόταν σε παραγωγικές επενδύσεις στον βιομηχανικό κλάδο και μάλιστα στην περιοχή υψηλής τεχνογνωσίας, άρα και στην περιοχή παραγωγής υψηλής υπεραξίας.

Τα «κορόιδα» ζητούν από τους «κατεργάρηδες» να τιμωρηθούν και να προβούν σε δραματικές περικοπές στη κατανάλωση, ώστε να αισθανθούν αυτοί που «πλήρωναν κανονικά» πως δεν είναι οι «μαλάκες» της ιστορίας! Λυπάμαι, αλλά, αν και η οικονομία επηρεάζεται από τα συμπλέγματα, δεν ορίζεται από τα συμπλέγματα του καθενός. Το πρόγραμμα λιτότητας με δραστική εσωτερική υποτίμηση οδήγησε σε κρίση κερδών στην Ελλάδα, επειδή ήταν έτσι κατασκευασμένο ώστε οι περικοπές στην κατανάλωση να αντιστοιχούν σε, ή να ακολουθούνται, από μεγαλύτερη υποχώρηση των επενδύσεων - εξαιτίας κυρίως της στρεβλής παραγωγικής ανάπτυξης της χώρας και των εσφαλμένων/καιροσκοπικών επιλογών της τρόικας Αυτό σημαίνει μείωση της ανταγωνιστικότητας.

Και η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, αγαπητέ αναγνώστη, είναι αυτή που επηρεάζει καθοριστικά σήμερα την πιστοληπτική ικανότητα μιας χώρας. Η μάχη «κορόιδων-κατεργάρηδων» έρχεται να διασκεδάσει και να συσκοτίσει το πρόβλημα ανταγωνιστικότητας και στρεβλής παραγωγής διάθρωσης, τόσο στο πλαίσιο της Ελλάδας, όσο και σε εκείνο της Ευρωζώνης.

Δεν είναι η πιστοληπτική ικανότητα μιας χώρας που επηρεάζει την ανταγωνιστικότητα, αλλά αντίστροφα η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, που επηρεάζει την πιστοληπτική ικανότητα. Έτσι εξηγείται και η σχετική μείωση της πιστοληπτικής ικανότητας που εμφανίζουν σήμερα η Φινλανδία και το Βέλγιο, χωρίς εκεί να παρατηρείται μάχη μεταξύ κορόιδων και κατεργάρηδων!

Για να καταλήξουμε, ας σταματήσουμε να οικονομολογούμε απολιτικά, συμπλεγματικά και υπερβατικά. Η μάχη μεταξύ κορόιδων και κατεργάρηδων, μεταξύ καλοπληρωτών και μπαταξήδων είναι μια απολύτως παραπλανητική κατάσταση για να συγκαλύψει τις αιτίες που παράγουν πλούτο και φτώχεια σε μια χώρα, ή σε ένα υπερεθνικό, απολιτικό δήθεν, κατασκεύασμα όπως η Ευρωζώνη.

Στην πραγματικότητα μάλιστα είναι το πρόγραμμα λιτότητας στην χώρα μας που οδηγεί αναπόδραστα στην σχετική ικανοποίηση των κακοπληρωτών, γεγονός που εξοργίζει τους καλοπληρωτές! Όταν «κορόιδο» μου υποστηρίζεις τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές σε μια χώρα η οποία πλήττεται από ύφεση και χαρακτηρίζεται από εντελώς στρεβλή παραγωγική ανάπτυξη, υποστηρίζεις στην ουσία το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Και αν συνεχίσεις να επαναλαμβάνεις πως «οι Έλληνες εξακολουθούν να ζουν πάνω από τις δυνατότητες τους», κινδυνεύεις να αποτελέσεις τη χλεύη του κάθε επιτήδειου μπαταξή! Θα σου απαντήσει: οι Έλληνες εξακολουθούν να ζουν πάνω από τις δυνατότητες αποπληρωμής των χρεών τους, άρα… κατάλαβες πόσο κορόιδο είσαι «κορόιδο»;

Η οικονομία της Ελλάδας για να λειτουργήσει ανταγωνιστικά χρειάζεται καλομελετημένη στρατηγική παράλληλης αναδιάρθρωσης από την μια μεριά του δημόσιου χρέους και των ιδιωτικών χρεών και από την άλλη του παραγωγικού της μοντέλου. Και αυτό δεν γίνεται με πολιτικές λιτότητας, τις οποίες υποστηρίζεις αντιδραστικά και ηλιθιωδώς, φίλε «κορόιδο»!

Απόψε στις Βρυξέλλες αντί για την μάχη μεταξύ «κορόιδων και κατεργάρηδων», έπρεπε να αναζητήσουμε την μάχη μεταξύ εκείνων που καταπολεμούν την φτώχεια με τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και εκείνων που ενισχύουν την φτώχεια, μιλώντας για ανθρώπους που ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους – επιμένοντας, δηλαδή, στην νεοηγεμονική στρατηγική του αντιπληθωρισμού και της λιτότητας.

Έχει πλάκα, αλλά τα «κορόιδα» στην Ελλάδα, που εμφανίζονται αυτή την ώρα σαν οργισμένοι νεοφιλελεύθεροι δεξιοί και νεοδεξιοί, ομιλούν μια αντιδραστικού και συμπλεγματικού τύπου σοσιαλιστική διάλεκτο, παρότι μισούν τον σοσιαλισμό, ενώ οι περισσότεροι δίνουν την εικόνα μιας καλοπληρώτριας μάνας που ισχυρίζεται πως θυσιάζεται για το παιδί της! Αυτή, ωστόσο, φίλε μου, είναι μια κακιά μητέρα, καθώς η θυματοποιητική της αφήγηση αποκρύβει συγκαλυμμένη κατάχρηση εξουσίας! Δόλιο (της) παιδί!