Δεν υπάρχει ρήξη, ούτε τελική λύση, υπάρχει διαπραγμάτευση του ελληνικού ζητήματος υπό έναν και μοναδικό όρο…

Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Είναι κερδοφόρα η φιλολογία επί του ελληνικού ζητήματος! Πουλάει και ο λαϊκισμός από όλες και σε ...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.

Είναι κερδοφόρα η φιλολογία επί του ελληνικού ζητήματος! Πουλάει και ο λαϊκισμός από όλες και σε όλες τις πλευρές, ενώ η κινδυνολογία είναι η τέχνη μετατροπής ενός λαού σε λαουτζίκο και μιας διεθνούς κοινής γνώμης σε μια φοβική, άμορφη ταξικώς και κοινωνικώς μάζα!

Μην ακούς, αγαπητέ αναγνώστη, τις σαχλαμάρες περί ρήξης! Ποτέ δεν υπήρξε στην πολιτική πραγματικότητα της υπόθεσης το δίλημμα «ρήξη ή λύση»! Αυτά τα λένε και τα γράφουν όσοι επιχειρούν να διαφύγουν από την πολιτική πραγματικότητα. Αυτά είναι πολιτικαντισμοί, οικονομισμοί, χυδαιότητες, συνήθως από καραγκιόζηδες που υποδύονται τον πολιτικό ή τον «αναλυτή», χωρίς να διαθέτουν την γνωσιολογική/μεθοδολογική συγκρότηση για να καταλάβουν οι ίδιοι τι λένε.

Αν πράγματι σε ενδιαφέρει να κατανοήσεις και όχι να δραματοποιήσεις ή «θυματοποιήσεις» τη σχέση της νέας ελληνικής κυβέρνησης στο πλαίσιο της ευρωζώνης και της ΕΕ, τότε μελέτησε την Agency Theory (θεωρία της αντιπροσώπευσης) . Αυτή είναι η πραγματιστική, θεωρητική βάση επί της οποίας δομείται η σύγχρονη σχέση της ελληνικής κυβέρνησης με τις άλλες κυβερνήσεις της ευρωζώνης και με τους θεσμούς της τελευταίας, όπως και με τους θεσμούς και τα όργανα της ΕΕ.

Σε αδρές γραμμές μέσω αυτής της προσέγγισης μπορείς να δεις το Eurogroup ως μια ηγεμονική δομή που ορίζει το πλαίσιο εργασίας, το πώς δρα οικονομικά κάθε ένα από τα μέλη του. Το προεδρείο του Eurogroupπροσδιορίζει την δουλειά, ενώ το κάθε μέλος (: agent) αυτού του οργανισμού κάνει την δουλειά. Δηλαδή, το προεδρείο του Eurogroup λειτουργεί ως principal που μοιάζει να ακούει με προσοχή τους συνεργάτες του agents και να διαβουλεύεται μαζί τους, λειτουργεί - ας πούμε - σαν ο κύριος μέτοχος ή καλύτερα ως εκπρόσωπος ενός οργανισμού, που αναθέτει στους επιμέρους μάνατζερ (agents/υπουργοί οικονομικών) να εφαρμόσουν ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα υπό την αιγίδα του, συγκατάθεσή του και ασφαλώς τον τελικό του έλεγχο.

Η διαδικασία αυτή είναι προφανώς συγκρουσιακή, καθώς υπάρχει διαρκής προστριβή σε επίπεδο συμφερόντων, μια και είναι ιδιοτελές το κίνητρο τόσο του principal (: ας πούμε Jeroen Dijsselbloem), όσο και του agent (ας πούμε Γιάνης Βαρουφάκης εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης). Άρα, τα προβλήματα στο Eurogroup είναι στην ουσία προβλήματα που αφορούν στην διαταραχή της σχέσης principal - agent, ή καλύτερα στην σύγκρουση συμφέροντος (:Conflict of Interest) μεταξύ αυτών που εκφράζει ηγεμονικά/ιδεολογικοπολιτικά ο principal και της κυβέρνησης που εκφράζει ο agent.

Υπάρχει περίπτωση πραγματικής και όχι εικονικής ή προσωρινής ρήξης σε αυτή τη σχέση; Αν ναι, το πρόβλημα περνά στο συμβούλιο μετόχων του οργανισμού! Δηλαδή, αν έρθει σε ρήξη ο «Jeroen» με τον «Γιάνη», το ελληνικό ζήτημα θα πρέπει να έρθει προς συζήτηση και αναθεώρηση σε μια έκτακτη Σύνοδο Κορυφής.

Έλα όμως, αγαπητέ αναγνώστη, που σε ένα τέτοιο οργανωτικό περιβάλλον δεν ισχύει η Agency Theory, στην καθαρή της τουλάχιστον μορφή που περιέγραψα, καθώς εκεί κάθε μέλος είναι και principal ως αναφερόμενη πολιτική ταυτότητα! Έλα που η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ λειτουργεί σαν το συμβούλιο των βασικών μετόχων μιας εταιρείας! Και έτσι η έννοια της ρήξης εκεί θα είχε καταστροφικές συνέπειες για τη συνοχή της ίδιας της εταιρείας – όχι πλήγμα στην ευρωζώνη, αλλά διάλυση της ΕΕ!

Με μια κουβέντα, δεν υπάρχει ρήξη, ούτε τελική λύση, υπάρχει διαπραγμάτευση του ελληνικού ζητήματος υπό έναν και μοναδικό όρο: Η υπόθεση, αυτή ιδιαιτέρως την περίοδο να κρατηθεί πάση θυσία στο επίπεδο του Eurogroup και να μην δοθεί αφορμή στην ελληνική κυβέρνηση να δοκιμάσει να την φέρει σε Σύνοδο Κορυφής. Αυτό είναι, αν θέλεις, το μυστικό της υπόθεσης.

Όσο το ελληνικό ζήτημα θα εδράζεται θεωρητικά στην Agency Theory, παραμένοντας θεσμικά στο πολιτικό επίπεδο του Eurogroup, μην περιμένεις τελική λύση, ούτε ασφαλώς κάτι διαφορετικό από μια διαρκή προστριβή, θεατρινισμούς με την μορφή του «Perpetual war», όπως θα έλεγε και ο αγαπητός κ. Βαρουφάκης, απειλητικά καμώματα από κάθε κατεργάρη και «δράματα» υψηλής τηλεθέασης!

Και όλα αυτά για να αποφευχθεί το πραγματικό δράμα: να μεταφερθεί το ελληνικό ζήτημα αυτή την στιγμή σε μια Σύνοδο Κορυφής. Κάποια μέρα θα φτάσει ξανά, αλλά κανείς δεν θα ρίσκαρε να έρθει τώρα. Θα έρθει πολύ αργότερα, στο βαθμό που θα έχει αποκλειστεί η ρήξη εντός της ΕΕ και θα έχει διαμορφωθεί ένα άλλο εντελώς διαφορετικό πρόγραμμα προσαρμογής, με όρους εναλλακτικής στρατηγικής, για την Ελλάδα! Άρα, ο Αλέξης Τσίπρας κρατά ένα χαρτί… το πώς θα το «παίξει» δεν το γνωρίζω!