50 μέρες μετά τις εκλογές

Από τον Παντελή Οικονόμου. Η εντολή του πολιτικού σώματος ήταν σαφής: να υπάρξει δημοκρατική αλλαγή στα πράγματα. Και την βασική ευθύν...

Από τον Παντελή Οικονόμου.

Η εντολή του πολιτικού σώματος ήταν σαφής: να υπάρξει δημοκρατική αλλαγή στα πράγματα. Και την βασική ευθύνη εκτέλεσης της εντολής αυτής, ως κυβέρνηση, να αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ. Σεβασμό στην εντολή αυτή οφείλουν όλοι όσοι ζήτησαν ψήφο, όποιος και να ήταν ο ρόλος που τους επιφύλαξε η ψήφος αυτή. Στο πλαίσιο αυτό, η πολεμική κατά της κυβέρνησης είναι, τουλάχιστον, άτοπη. Πόσο μάλλον, εφ όσον εκπορεύεται από τους προκατόχους της και αφορά αμαρτήματα τα οποία βαρύνουν και τους ίδιους. Πράγματι, η αναξιοπιστία, η θυσία της ουσίας στο βωμό των εντυπώσεων, η σπατάλη ζωτικού χρόνου, η προχειρότητα και η πρόταξη του κομματικού απέναντι στο δημόσιο συμφέρον είναι απαράδεκτες παθογένειες, όχι όμως πρωτόγνωρες. Και οι δυνάμεις που πρωταγωνίστησαν τα χαμένα χρόνια από το 2001 μέχρι τη κατάρρευση του 2010 δεν διαθέτουν το τεκμήριο της αθωότητας ώστε να τις καταλογίζουν στη κυβέρνηση.

Το χειρότερο όμως είναι άλλο: ο θόρυβος από τη κομματική αντιδικία εξελίσσεται σε παράσιτο το οποίο δεν αφήνει να ακουστεί καθαρά ο χρήσιμος δημόσιος λόγος. Φαλκιδεύει το δημοκρατικό δικαίωμα της κριτικής όσων αισθάνονται την πραγματική ανάγκη να το ασκήσουν. Και το δικαίωμα αυτό είναι ίσως σήμερα πιο χρήσιμο από ποτέ. Απλώς επειδή σεβασμό στη λαϊκή εντολή οφείλει βεβαίως, πριν απ όλους, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Και στο μικρό χρονικό διάστημα από τις εκλογές μέχρι σήμερα, πρόλαβε να δημιουργήσει ο ίδιος αμφιβολίες για τη συμμόρφωσή του προς την εντολή την οποία ζήτησε και έλαβε «να αλλάξει τα πράγματα». Δυστυχώς, οι αμφιβολίες αυτές είναι δικαιολογημένες. Ασφαλώς δεν οφείλονται στις ενδημικές παθογένειες που προαναφέραμε. Δεν οφείλονται καν στη συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές για παράταση του καθεστώτος περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας, μέχρι τον Ιούνιο. Οφείλονται στην αδυναμία της να αποτρέψει τη διάχυτη ανασφάλεια. Και, ασφαλώς, στη δηλωμένη πρόθεσή της να ζητήσει νέα «συμφωνία / δάνειο με αιρεσιμότητα» (δηλαδή τρίτο μνημόνιο) για τη συνέχεια.

Αυτή η ομολογία αδυναμίας να τελειώνουμε με το κακό χθες είναι η «η αχίλλειος πτέρνα» της κυβέρνησης. Ως δικαιολογία για το «μια από τα ίδια» επικαλείται την ανάγκη να αποφύγουμε την - πράγματι - πολύ χειρότερη στάση πληρωμών. Μόνο που η εντολή που έλαβαν δεν είναι να τοποθετηθούν στο δίλημμα αυτό. Πολύ περισσότερο, να μένουν διχασμένοι στο εσωτερικό τους, δηλώνοντας άλλοι με τη Σκύλλα (Τρίτο Μνημόνιο) και άλλοι με τη Χάρυβδη (Στάση Πληρωμών). Η εντολή που ζήτησαν και πήραν είναι να οδηγήσουν ανάμεσα από τα δυο τέρατα ώστε να φτάσουμε σε ήρεμα νερά. Και στην εντολή αυτή δεν ανταποκρίνονται.

Ασφαλώς θα μπορούσαν να ανταποκριθούν! Αν αντί για τη συγκάλυψη αυτής της αστοχίας τους (στην οποία και αναλώνονται), εστίαζαν τις προσπάθειές τους στη διαμόρφωση ενός δικού μας σχεδίου μικρών και μεγάλων μεταρρυθμίσεων και στην εξοικονόμηση ενός έκτακτου δημοσιονομικού αποθέματος ύψους 4 περίπου δις ΕΥΡΩ. Χρειαζόμαστε και τα δυο (το σχέδιο των μεταρρυθμίσεων και το δημοσιονομικό απόθεμα) μέσα στο επόμενο τετράμηνο. Δεν προϋποθέτουν καμία διαπραγμάτευση με κανένα. Προϋποθέτουν όμως πλεόνασμα εντιμότητας και λίγη δημιουργική σκέψη. Αυτό είναι και το εισιτήριο επιστροφής στις αγορές, τη δημοσιονομική κυριαρχία και τη σταθερότητα. Το πρώτο, απαραίτητο, βήμα για την αναχαίτιση της ανεργίας, της κοινωνικής διάλυσης και της δημοκρατικής αποσταθεροποίησης. Μπορούν;