Aπό τον Πάνο Κοσμά, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ, Οι θεωρίες για τα «κοστολογημένα μέτρα» και τις «έξυπνες μηχανικές» έχουν κο...
μέλος της Κεντρικής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ,
Οι θεωρίες για τα «κοστολογημένα μέτρα» και τις «έξυπνες μηχανικές» έχουν κονιορτοποιηθεί από την πραγματικότητα. Ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός δεν πρόκειται να μας επιτρέψουν να πειραματιστούμε, να τους εμφυτεύσουμε κάποιο «τσιπάκι» με πρόγραμμα «έξυπνης μηχανικής» ώστε να τους κάνουμε να δουλέψουν για μας. Δεν πρόκειται για διαπραγμάτευση, αλλά για πόλεμο. Και ο πόλεμος αυτός είναι ταξικός και αντιμπεριαλιστικός, και όχι εθνικός. Η αντιπαράθεση με το γερμανικό ιμπεριαλιστικό κέντρο έχει επίσης αυτό το χαρακτήρα.
Το δίλημμα λοιπόν είναι άμεσο και υπαρξιακού χαρακτήρα: είτε πλήρης συμβιβασμός, που όμως ούτε αυτός θα μας σώσει από τη συντριβή και το κλείσιμο της παρένθεσης, είτε αλλαγή ρότας με βάση τον ωμό ρεαλισμό της ταξικής πάλης. Αυτός ο ωμός ρεαλισμός επιβάλει την άμεση απεμπλοκή από την παγίδα θανάτου και την υιοθέτηση μιας γραμμής ρήξης με τους δανειστές. Και αυτή, με τη σειρά της, απαιτεί ένα εναλλακτικό πλάνο, που θα απαντάει στο πώς θα διαχειριστούμε και θα «σηκώσουμε» τις συνέπειες της ρήξης.
Όπως στο σκάκι, έτσι κι εδώ, η πρώτη καίρια κίνηση (απεμπλοκή και επιλογή γραμμής ρήξης) οδηγεί σε μια σειρά υποχρεωτικών κινήσεων (κινήσεις φορσέ). Αυτές οι κινήσεις όμως είναι καθαρά πολιτικές επιλογές, είναι το περιεχόμενο ενός σχεδίου έκτακτης ανάγκης, μέτρων έκτακτης ανάγκης για λογαριασμό της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας, των μεταναστών. Η πολιτική επιλογή πάει μπροστά, η δε «οικονομική τεχνική» έπεται, υποτάσσεται σε αυτήν, την υπηρετεί.
Υπάρχουν λύσεις και απαντήσεις για όλα. Η θεμελιώδης προϋπόθεση όμως είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι η κλεψύδρα του πολιτικού χρόνου αδειάζει, ότι όλα πρέπει να γίνουν… χθες, ότι η οργάνωση της ρήξης και η κατάστρωση ενός σχεδίου γι’ αυτήν, είναι όρος όχι απλώς αποφυγής της πλήρους υποταγής αλλά επιβίωσης.
Οι θεωρίες για τα «κοστολογημένα μέτρα» και τις «έξυπνες μηχανικές» έχουν κονιορτοποιηθεί από την πραγματικότητα. Ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός δεν πρόκειται να μας επιτρέψουν να πειραματιστούμε, να τους εμφυτεύσουμε κάποιο «τσιπάκι» με πρόγραμμα «έξυπνης μηχανικής» ώστε να τους κάνουμε να δουλέψουν για μας. Δεν πρόκειται για διαπραγμάτευση, αλλά για πόλεμο. Και ο πόλεμος αυτός είναι ταξικός και αντιμπεριαλιστικός, και όχι εθνικός. Η αντιπαράθεση με το γερμανικό ιμπεριαλιστικό κέντρο έχει επίσης αυτό το χαρακτήρα.
Το δίλημμα λοιπόν είναι άμεσο και υπαρξιακού χαρακτήρα: είτε πλήρης συμβιβασμός, που όμως ούτε αυτός θα μας σώσει από τη συντριβή και το κλείσιμο της παρένθεσης, είτε αλλαγή ρότας με βάση τον ωμό ρεαλισμό της ταξικής πάλης. Αυτός ο ωμός ρεαλισμός επιβάλει την άμεση απεμπλοκή από την παγίδα θανάτου και την υιοθέτηση μιας γραμμής ρήξης με τους δανειστές. Και αυτή, με τη σειρά της, απαιτεί ένα εναλλακτικό πλάνο, που θα απαντάει στο πώς θα διαχειριστούμε και θα «σηκώσουμε» τις συνέπειες της ρήξης.
Όπως στο σκάκι, έτσι κι εδώ, η πρώτη καίρια κίνηση (απεμπλοκή και επιλογή γραμμής ρήξης) οδηγεί σε μια σειρά υποχρεωτικών κινήσεων (κινήσεις φορσέ). Αυτές οι κινήσεις όμως είναι καθαρά πολιτικές επιλογές, είναι το περιεχόμενο ενός σχεδίου έκτακτης ανάγκης, μέτρων έκτακτης ανάγκης για λογαριασμό της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας, των μεταναστών. Η πολιτική επιλογή πάει μπροστά, η δε «οικονομική τεχνική» έπεται, υποτάσσεται σε αυτήν, την υπηρετεί.
Υπάρχουν λύσεις και απαντήσεις για όλα. Η θεμελιώδης προϋπόθεση όμως είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι η κλεψύδρα του πολιτικού χρόνου αδειάζει, ότι όλα πρέπει να γίνουν… χθες, ότι η οργάνωση της ρήξης και η κατάστρωση ενός σχεδίου γι’ αυτήν, είναι όρος όχι απλώς αποφυγής της πλήρους υποταγής αλλά επιβίωσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση