Οι κόκκινες γραμμές των κομμάτων του πελατειακού τόξου...

Tasos Avrantinis Οι κόκκινες γραμμές των Τσίπρα Καμμένου είναι οι κόκκινες γραμμές των Σαμαρά Βενιζέλου. Οι κόκκινες γραμμές του πελατε...

Tasos Avrantinis

Οι κόκκινες γραμμές των Τσίπρα Καμμένου είναι οι κόκκινες γραμμές των Σαμαρά Βενιζέλου. Οι κόκκινες γραμμές του πελατειακού και κομματικού κράτους που αγωνίζεται να διατηρηθεί με κάθε τρόπο στη ζωή. Γι΄αυτόν άλλωστε το λόγο δεν ολοκλήρωσε ο Σαμαράς το Μνημόνιο και την αξιολόγηση. Ειδικότερα ας δούμε τρία κρίσιμα θέματα:
Εργασιακά: Αυτό που ζητούσαν και ζητούν οι εταίροι μας είναι η εναρμόνιση της εργατικής νομοθεσίας με την αντίστοιχη ευρωπαϊκή. Δεν ζήτησε κανείς την πλήρη απελευθέρωση, όπως θα ήθελα εγώ ή όπως ισχύει λ.χ. στις ΗΠΑ με ανεργία στο μισό του ευρωπαϊκού μέσου όρου. Ο Σαμαράς και ο Τσίπρας επέμειναν στη διατήρηση του αληθινού εργασιακού μεσαίωνα που είναι αυτός της υπερπροστασίας, των σκληρύνσεων, των ανελαστικών σχέσεων εργασίας, των σκανδαλωδών δικαιωμάτων των αντιδραστικών συντεχνιών ή με άλλα λόγια στη διατήρηση όλων αυτών που οδηγούν σε ανεργία και κλειστές επιχειρήσεις. Γι΄αυτό όταν οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ ρωτούν ρητορικά τους ΝουΔούδες λ.χ. "τι λέτε για τις ομαδικές απολύσεις" οι τελευταίοι "κλατάρουν" πολιτικά.
Ιδιωτικοποιήσεις: Για τους ευρωπαίους και όλους τους άλλους πολιτισμένους λαούς οι ιδιωτικοποιήσεις είναι εργαλείο ανάπτυξης που έχουν ως αποτέλεσμα χιλιάδες θέσεις εργασίας, καλύτερα προϊόντα και καλύτερες υπηρεσίες για τους καταναλωτές, διαφάνεια, ανταγωνισμό, δημόσιο έλεγχο και περισσότερα έσοδα για το κράτος. Η προηγούμενη συγκυβέρνηση κρατικομανής γαρ -άλλωστε στο DNA της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είναι ο κρατισμός- κατασυκοφάντησε τις ιδιωτικοποιήσεις με τον τρόπο που επιχείρησε να τις κάνει εξυπηρετώντας τους Έλληνες κρατικοδίαιτους ολιγάρχες με πολιτική άλα Γέλτσιν, με τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτά του ΟΠΑΠ, του Ελληνικού, της ΔΕΣΦΑ κοκ. Τούτοι εδώ είναι ακόμη χειρότεροι αφού στο γερασμένο από τις ιδεοληψίες του σταλινισμού μυαλό τους πιστεύουν ότι το κράτος πρέπει να είναι επιχειρηματίας για να βολεύει τις προσοδοθηρικές ομάδες που στηρίζουν πολιτικά το κόμμα και να αποχαυνώνει το λαό.
Ασφαλιστικό: Το δυσκολότερο μέτωπο με τους εταίρους μας μολονότι και η κυβέρνηση συμφωνεί ότι πρόκειται για το μείζον πρόβλημα της χώρας. Το δυσκολότερο αλλά συγχρόνως και το ευκολότερο διότι εδώ οι εταίροι δεν προτείνουν στην κυβέρνηση συγκεκριμένη πολιτική. Όμως και στο θέμα αυτό, η λύση δεν μπορεί να έλθει ούτε από το Στρατούλη ούτε από το Γιακουμάτο, ούτε από το Ντινόπουλο ούτε από το Λαφαζάνη γιατί πολύ απλά οι κατά τα λοιπά "αντίπαλοι" πιστεύουν με λιγότερο ή περισσότερο φανατισμό τα ίδια πράγματα και τους είναι αδιανόητο να συζητήσουν τη μόνη εφικτή εναλλακτική λύση -αφού βεβαίως σταματήσει το σκάνδαλο των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων-, αυτή της εθνικής σύνταξης από τη γενική φορολογία και τη δημιουργία ενός κεφαλαιοποιητικού συστήματος ατομικών εισφορών σε ατομικούς λογαριασμούς, διότι απλούστατα είναι εντελώς ξένη για το ξεροκέφαλο μυαλουδάκι τους. Έτσι στο υπάρχον απολύτως αποτυχημένο σύστημα η μόνη λύση ή ορθότερα η βραχυπρόθεσμη μετάθεση της έκρηξης της χρεοκοπίας των ταμείων και της μη πληρωμής των συντάξεων- είναι η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και των εισφορών και η νέα οριζόντια περικοπή των συντάξεων. Πολιτική καταστροφή δηλαδή για όποιον τα εφαρμόσει ιδιώς δε όταν είχε υποσχεθεί λαγούς με πετραχήλια.
Επομένως οι κόκκινες γραμμές των κομμάτων του πελατειακού τόξου οδηγούν με μαθηματική βεβαιότητα στην καταστροφή.