Το χανγκόβερ μετά την Σύνοδο κάνει μαλλιά-κουβάρια τα ελληνικά πράγματα και καταστρέφει κάθε τι προοδευτικό…

Άρθρο του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου. Αν πιείς 6-7 ποτήρια κρασί σε μία ώρα και μετά πιάσεις το βολάν και η κακή σου τύχη τα φέρει στην ...

Άρθρο του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου.

Αν πιείς 6-7 ποτήρια κρασί σε μία ώρα και μετά πιάσεις το βολάν και η κακή σου τύχη τα φέρει στην επόμενη στροφή να στην έχει στημένη το κλιμάκιο για αλκοτέστ, είναι βέβαιο πως εκτός από την ποινή που ορίζει ο ΚΟΚ, θα σου στερήσουν και το πηδάλιο!

Το ξενύχτι του Αλέξη Τσίπρα στις Βρυξέλλες κατά την προχθεσινή δραματική και απολύτως υποκριτική Σύνοδο των 19, αντιστοιχούσε σε αυτό το επίπεδο μέθης. Ένας «μεθυσμένος» έλληνας πρωθυπουργός διαπραγματευόταν με τους άλλους «μεθυσμένους» ηγέτες της ευρωζώνης, όχι ασφαλώς στην βάση κάποιων προτάσεων που «κύρωσε» στο δημοψήφισμα ο ελληνικός λαός ή δέχτηκε το ελληνικό κοινοβούλιο, αλλά στην βάση ενός καλά οργανωμένου σχεδίου εξουδετέρωσης κάθε τι προοδευτικού στην ελληνική κυβέρνηση, στην ελληνική κοινωνία και στο ελληνικό πολίτευμα. Και αυτό δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν εάν στην Ελλάδα δεν παίρνανε την κυβερνητική σκυτάλη από τους δήθεν τεχνοκράτες, δήθεν πολιτικοί.

Και πού βρισκόμαστε σήμερα; Στην φάση ενός γενικευμένου χανγκόβερ, στην φάση δηλαδή της ζαλάδας και της κατάθλιψης μετά από ένα εξάμηνο μέθης, ψευδαίσθησης και παραπλάνησης. Ο ελληνικός λαός πίστεψε πως ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα θα μπορούσε να καταστεί φορέας ελπίδας, εθνικής αξιοπρέπειας και προοδευτικής αλλαγής. Κάναμε λάθος! Πολλοί δεν θέλαμε να πιστέψουμε πως οι άνθρωποι του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, ήταν απολύτως «δήθεν», δίχως μάλιστα σύγχρονη πολιτικοδιοικητική συγκρότηση δια της οποίας προσδιορίζονται με πραγματιστικό τρόπο στόχοι, για να εκπονηθεί στην συνέχεια μία καλοδομημένη στρατηγική που θα καταλήξει σε ένα πρόγραμμα με εναλλακτικές λύσεις. Κάναμε λάθος – κι επειδή δεν μου αρέσει να μιλώ για άλλους, καλύτερα είναι να πω: αναγνώστη μου, η κριτική μου ήταν σωστή, η ανάλυσή μου επίσης, οι πληροφορίες που σου μετέφερα έντιμες και ακριβείς, αλλά η γενική αίσθηση που καλλιέργησα για την προοπτική μιας νέας μεταπολίτευσης ήταν σίγουρα ουτοπική, κρίνοντας σήμερα εκ του αποτελέσματος. Άρα η αίσθηση ήταν ψευδαίσθηση και συνεπώς, έκανα λάθος.

Από το σύνδρομο χανγκόβερ δεν πάσχει μόνον ο Αλέξης Τσίπρας και όλοι σχεδόν οι κυβερνητικοί και πολιτειακοί παράγοντες στην Ελλάδα αυτή την στιγμή, αλλά ούτε μόνον όσοι υποστήριξαν με θέρμη την ελπίδα για μια προοδευτική αλλαγή που θα ξεκινούσε από τον Αλέξη Τσίπρα. Από χανγκόβερ μοιάζει να πάσχει το 62% του εκλογικού σώματος που ψήφισε ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, αλλά κι ένα σημαντικό ποσοστό αυτών που ψήφισαν ΝΑΙ με την ψυχή τους το βράδυ των αποτελεσμάτων να χαίρεται για το ΟΧΙ. Γιατί, άραγε, κλήθηκαν στην κάλπη για να επιλέξουν, την στιγμή κατά την οποία ο Αλέξης Τσίπρας είχε κάνει ήδη τις επιλογές του για ΝΑΙ σε όλα; Ποιοι είναι αυτοί που έχουν το δικαίωμα να περιπαίζουν έναν ολόκληρο λαό; Είναι δυνατόν το νηπιαγωγείο της πολιτικής, με το οποίο μοιάζει η ελληνική κυβέρνηση, να μην υπολογίζει τις συνέπειες σε επίπεδο κοινωνικής ψυχολογίας και πολιτικής ψυχολογίας αυτού του πολιτικαντισμού τον οποίο διέπραξε ελαφρά τη καρδία;

Όλα θα μπορούσε να τα κατανοήσει ο ιστορικός του μέλλοντος και για όλα θα μπορούσε να δείξει συμπάθεια προς τον Αλέξη Τσίπρα και την παρέα του, που ασκεί την πραγματική διακυβέρνηση της χώρας, εκτός από τον τακτικισμό του δημοψηφίσματος και την πολιτική χρήση αυτού στην συνέχεια, έτσι ώστε να ακυρωθεί η ουσία του για να εξυπηρετηθεί η εξουσία και η μικροπολιτική των κυβερνώντων. Εδώ δεν υπάρχει απλώς ζήτημα ύφους, ούτε απλώς ζήτημα πολιτικού παιδισμού, αλλά σοβαρό ζήτημα πολιτικής ηθικής. Εδώ δυστυχώς… τα χαλάμε και από την ανοχή στον Αλέξη Τσίπρα περνάμε στην άρνησή του. Και αυτό, μια και για κάποιους η έννοια της εντιμότητας και αξιοπρέπειας συνεχίζει να παραμένει ο μοναδικός μπούσουλας, που συνδέει την προσωπική τους ηθική με την πολιτική τους τοποθέτηση!

Είναι λογικό εκεί που υπάρχει κρίσιμη προσβολή της ηθικής, να περισσεύει το θράσος: Προσπαθούν σήμερα αυτοί που συνέβαλαν στην τραγική αποτυχία των ελληνικών διαπραγματεύσεων, οι οποίες κατέληξαν μια αριστερή κυβέρνηση να δέχεται διαδικασίες και μέτρα που απέφυγαν να λάβουν επί πέντε χρόνια συντηρητικοί και νεοσυντηρητικοί στην Ελλάδα, να μεταβάλουν την ατζέντα και να εστιάζουν στο εσωτερικό, ισχυριζόμενοι ότι με αντικοινωνικά μέτρα και αντιδημοκρατικές συμπεριφορές θα πετύχουν κοινωνική δικαιοσύνη και χτύπημα της διαπλοκής, η οποία ήδη σφιχταγκάλιασε τον Αλέξη!!! Γελοιότητες! Είναι ίσως η στιγμή που οι «δήθεν» του νηπιαγωγείου της πολιτικής θα πρέπει να αντιληφθούν πως το κακοπαιγμένο «θέατρο» στο οποίο επιδίδονται, έχει μεν θεατές, αλλά αυτοί βρίσκονται μπροστά στις οθόνες τους απλώς για χαβαλέ! Ο Αλέξης Τσίπρας δεν χαίρει πλέον της εμπιστοσύνης του ελληνικού λαού και ας φροντίσει τουλάχιστον για την υστεροφημία του!

Κάποιοι φίλοι αναγνώστες, όταν ανέπτυσσα μια μορφή κριτικής ανάλυσης στα διαδραματιζόμενα κατά την τελευταία φάση των διαπραγματεύσεων, σημείωσαν: «Σύμφωνοι, αλλά λάβε υπόψιν σου ότι ο Αλέξης δεν είχε επιλογή»! Πράγματι, έτσι είναι αν απομονώσεις συμβάντα και καταλήξεις να εστιάζεις αποκλειστικά στην τελευταία Σύνοδο της άνευ ουσιαστικών όρων «συνθηκολόγησής» του. Εάν, δηλαδή, αντιλαμβάνεσαι τις επιλογές σαν κάτι εξωτερικό από την δική σου ύπαρξη, σαν κάτι που εκτίθεται σε μία αγορά κι εσύ καλείσαι να επιλέξεις. Ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβερνητική του ομάδα, αγαπητοί φίλοι, ξέμεινε από επιλογές, διότι δεν διαμόρφωσε με πολιτικά και οικονομικά μέσα ένα περιβάλλον επιλογών. Και αυτό κατασκευάζεται με ωριμότητα, γνώση, πραγματισμό και όχι τακτικισμούς, στο πλαίσιο που απέτυχε παταγωδώς αυτή η κυβέρνηση: Στόχος – στρατηγική – πρόγραμμα.

Κάποιοι άλλοι φίλοι αναγνώστες μου γράφουν: «Κατάλαβες τώρα ότι η σοσιαλ-δημοκρατία (σου) είναι ουτοπία και η μόνη λύση είναι η λαϊκή επανάσταση ή η εθνική επανάσταση με έξοδο της Ελλάδας από τους δυτικούς θεσμούς των τοκογλύφων και των μαφιόζων εκβιαστών;» Όχι, δεν κατάλαβα τέτοιο πράγμα. Ο σοσιαλ-δημοκρατικός λόγος του Αλέξη Τσίπρα και της κυβερνητικής του ομάδας ήταν έκφραση παιδισμού και επικοινωνιακό τεχνούργημα χωρίς ουσιώδες πολιτικό περιεχόμενο. Όπως εξήγησα επανειλημμένως και με μάλλον τεχνικούς όρους, ο Αλέξης Τσίπρας διολίσθησε από το σοσιαλ-δημοκρατικό αφήγημα για να καταλήξει να διαπραγματεύεται στην βάση ενός μίγματος νεοφιλελευθερισμού και νεοσυντηρητισμού. Η αποτυχία του Αλέξη Τσίπρα δεν ήταν αποτυχία της σοσιαλ-δημοκρατίας, αλλά αποτυχία μίας κυβερνητικής κλίκας, που πέτυχε για λίγο και αφηρημένα να εμφανιστεί στην πολιτική αρένα με το ένδυμα και την γλώσσα αυθεντικών σοσιαλ-δημοκρατών.

Το αποτέλεσμα αυτού του «σοσιαλ-δημοκρατικού θεάτρου» που σήμερα καταρρέει μέσα σε ένα γενικευμένο χανγκόβερ, ενισχύει αντικειμενικά τις αντιπροοδευτικές δυνάμεις στην Ελλάδα και σε κάποιο βαθμό, σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η αποτυχία του Τσίπρα ενισχύει αυτούς που καθημερινά περιθωριοποιεί η ιστορία: τους μονίμως μεθυσμένους νεοφιλελεύθερους και νεοσυντηρητικούς, όπως και τους μονίμως αγανακτισμένους αντιδραστικούς της δεξιάς και της αριστεράς. Αυτή την στιγμή, σε ολόκληρη την Ευρώπη, υφίσταται σοβαρό και ενδεχομένως κρίσιμο πλήγμα, η προοδευτική πολιτική, όπως και η δημοκρατία, πράγμα που προσφέρει ανακούφιση τόσο στην συμμαχία νεοφιλελευθέρων-νεοσυντηρητικών, όσο και στους αντιδραστικούς από αριστερά και από δεξιά.

Με άλλα λόγια, η δραματική ήττα του Αλέξη Τσίπρα ισοδυναμεί με ήττα της ειρήνης και της προόδου στην Ευρώπη και επ’ αυτού κάτι θα πρέπει να κάνουμε όσοι δεν θέλουμε αύριο να κατηγορήσουμε τους εαυτούς μας ότι δεν κάναμε τίποτα βλέποντας να ανατέλλει ο ολοκληρωτισμός.