Η Έννοια της Δημοκρατικής Υπευθυνότητας στην Εποχή του Δημοκρατικού Ελλείμματος.

Από τον  Βασίλειο Τσάμη  Τις τελευταίες μέρες προσπαθώ να απαντήσω στα ερωτήματα που έθεσαν οι εκλογές, όπως εγω αντιλήφθηκα οσα διαδ...

Από τον Βασίλειο Τσάμη 

Τις τελευταίες μέρες προσπαθώ να απαντήσω στα ερωτήματα που έθεσαν οι εκλογές, όπως εγω αντιλήφθηκα οσα διαδραματίστηκαν με την συμβολή - παρέμβαση ποικίλων παραγόντων τοσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό.
Αλλά, για να κατανοήσουμε το σήμερα πιστεύω οτι πρέπει να πάμε τη σκέψη μας στο παρελθόν, στην εποχή της υπαγωγής της χώρας μας στις ρυθμίσεις του μνημονίου.
Είναι γνωστό της πάσης πως η κατάρρευση της Λιμαν Μπραδερς, το 2007, ηταν ένα ισχυρό σοκ για την παγκόσμια οικονομία.
Σε μία στιγμή "κάηκαν" δισ πλασματικού κεφαλαίου με οτι αυτό συνεπάγονταν δεδομένου οτι το πραγματικό παγκόσμιο ΑΕΠ ηταν πολύ πιο χαμηλά απο το πλασματικό παγκόσμιο ΑΕΠ. Εκείνη την εποχή αν οι κάτοχοι πλασματικού κεφαλαίου ζητούσαν πίσω πραγματικές αξίες θα έπαιρναν "αέρα".
Η Αλήθεια αυτή ακόμη και σήμερα αρκετά χρόνια μετά εντέχνως διαφεύγει απο τον δημόσιο διάλογο, αν και ήταν καταλήτης εξελίξεων σε όλο το φάσμα της πολιτικής κ οικονομικοκοινωνικής ζωής μέχρι τις πιο απομακρυσμένες γωνίες του πλανήτη.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα επιδοτούμενης επίδρασης είναι η Μεσογειακή κρίση(Αραβική άνοιξη,προσφυγική κρίση, κ.α)
"Παιδί" της αναταραχής που προκάλεσε η κατάρρευση της Λίμαν Μπράδερς ήταν και η κρίση του Ελληνικού χρέους, μια κρίση η οποία σηματοδότησε το τέλος ενός κεφαλαίου της σύγχρονης Ευρωπαϊκής ιστορίας.
Η κρίση του ελληνικού χρέους η οποία στην πραγματικότητα ηταν η παλινδρόμηση των ατελειών του Ευρώ πήρε τη σκυτάλη για περεταίρω κάψιμο πλασματικού κεφαλαίου, έφερε την Ευρωζώνη σε αντίθεση με τον εαυτό της, προκάλεσε παγκόσμια ανασφάλεια.
Τα γεγονότα και οι πολύπλευρες διαπραγματέυσεις που ακολούθησαν έδωσαν την δική τους κατεύθυνση στις εξελίξεις με το χρηματωπιστωτικό σύστημα και τις κυρίαρχες δυνάμεις να επιβιώνουν με ελάχιστες αμηχές επειδή η κρίση του Ευρώ "κλειδώθηκε" στην Ελλάδα για να αποκατασταθεί η παγκόσμια ισορροπία και εξακολουθεί να παραμένει "κλειδωμένη "μέχρι και σήμερα,αν και η ελληνική κοινωνία εχει εξαντλήσει τις αντοχές της , αν κ εκείνη την εποχή σχεδόν όλες οι χώρες της Ευρωζώνης είχαν σημαντική απόκλιση απο τα σταθερά μέτρα του Συμφώνου Σταθερότητας.
Η χώρα μας, τόσο εξαιτίας των χρόνιων προβλημάτων που κουβαλούσε, κυρίως όμως εξαιτίας της προκαθορισμένης ανεξάρτητα εκλογικού αποτελέσματος πολιτικής πλεύσης του εγχώριου πολιτικού συστήματος μπήκε χωρίς επιλογές και χωρίς εναλλακτικές λύσεις σε μια περιπέτεια βίαιης φτωχωποίησης με άγνωστο ορίζοντα αν λάβουμε υπόψη το τωρινό στίγμα.
Σε αυτή την πορεία στασιμότητας και παρακμής τα πραγματικά αίτια αποσιωποιήθηκαν απο τα ΜΜΕ και τις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις, οπως προέκυψαν τα τελευταία 5 χρόνια μέσα απο τις 5 εκλογικές αναμετρήσεις.
Με εργαλεία την διασπορά φόβου, την κινδυνολογία και την διάσωσή μας ( η σωτηρία της χώρας έλεγαν κ λένε) η πολιτικοοικονομική ελιτ συστηματικά και εντελώς ανήθικα ύπνωσαν με κενού περιεχομένου προτάσεις τον πληθυσμό κάνοντας τον σε αρκετές περιπτώσεις να αρνηθεί ακόμη και την αλήθεια της δικής του ζωής και όλα αυτά γιατί? Βασικά, για να εξυπηρετήσουν εξωχώρια συμφέροντα, για να διατηρήσουν την πολιτική εξουσία με τα πλουσιοπάροχα προνόμια τους απο το υστέρημα του φτωχού λαού κ για να υποτάξουν την εργασία.
Με ή χωρίς γραβάτα έχτισαν κάστρο ψεμάτων.
Για να θυμηθούμε τι έχουν πει,κάποια απο τα πολλά:
Είπαν ότι θα βγούμε στις αγορές το 2012. Είμαστε στο 2015 με 3ετες -εκτελεστικο απόσπασμα- πρόγραμμα για τα 2/3 της κοινωνίας.
Είπαν οτι θα τροφοδοτούσε την αγορά με ρευστότητα η προηγούμενη το 2013 με 48 δισ ευρω ανακαιφαλαιοποίηση των τραπεζών. Σήμερα στο τελος 2015, ενα χρόνο μετά τα θετικα οπως μας ελεγαν stress tests αναμένεται νεα ανακαιφαλαιοποίηση με 25 δισ. Λένε τα ίδια.
Είπαν οτι οι περικοπές δαπανών, συντάξεων-μισθών και η υπερ φορολόγιση θα έκαναν την χωρα ανταγωνιστική για να βγει στον δρομο της ανάπτυξης. Σήμερα η ανεργία είναι στο 25 % , ο ιδιωτικός τομέας εχει καταρρεύσει και μέρα παρά μέρα όλα πάνε προς το χειρότερο.
Είπαν οτι θα καταργήσουν το μνημόνιο με ένα άρθρο. Σήμερα εχουν υπογράψει τρίτο μνημόνιο.
Είπαν οτι το χρέος θα είναι στο 120% του ΑΕΠ το 2020. Με το νέο, 86 δισ, δάνειο για αποπληρωμή δανείων και για την ανακαιφαλαιοποίηση των τραπεζών θα είναι πάνω απο το 200% του ΑΕΠ το 2020.
Είπαν το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Τώρα μιλούν για λιτό βίο με γεύμα γεμιστά.
Είπαν ότι η πολιτική των μνημονίων θα έκανε το χρεος εξηπηρετήσιμο. Σήμερα πάνω απο το 50% είναι παγωμένο χωρίς να μπορούμε να εξηπηρετήσουμε το υπόλοιπο. Οπως εχουν τα πράγματα ακόμη και με μηδέν χρέος δύσκολα η πολιτικοικονομική τάξη θα αναδιαρθρώσει τις σχέσεις παραγωγής ή θα μετασχηματίσει τις σχέσεις κυριάρχησης για να ενωθεί το κοινωνικό πρατείν με με την παραγωγική διαδικασία.
Είπαν οτι οι μεταρρυθμίσεις και οι ιδιωτικοποιησεις - ξεπούλημα θα έβγαζαν την χώρα απο την ύφεση με χρήσιμο για την κοινωνία αποτέλεσμα. Σήμερα η φτώχεια και η δυστυχία λυγίζουν τα 2/3 της κοινωνίας σε μη αναστρέψημη θέση.
Στο πρόσφατο δημοψήφισμα και μετά απο αυτό μιλούσαν για θρίαμβο της δημοκρατίας αν και είχαν ακυρώσει το ρόλο του λίγες ώρες μετά.
Πρόσφατα έκαναν εκλογές σε ενα προεκλογικό πλαίσιο χωρίς σαφείς διαχωριστικές διαφορές, χωρίς σαφή πολιτικό λόγο μόλις λίγους μήνες μετά τις προηγούμενες επειδή ηταν μέρος της λύσης,οπως ειχε πει η Γερμανίδα καγκελάριος Α. Μέρκελ κατά την επίσκεψή της στην Βραζιλία .
Είπαν ότι θα αξιολογήσουν με αντικειμενικό τρόπο το μνημόνιο. Απέφυγαν εντέχνως με παρασκινιακή λειτουργία μέσω της 5μηνης παράτασης και το δημοψήφισμα την 5η αξιολόγηση του δεύτερου μνημονίου για να αποφύγουν την αυτοαξιολόγηση, για να μην καταλάβει η κοινωνία το τεράστιο πλέγμα ψεμάτων, για να περάσει στο ντούκου η χαμένη 5ετια των μνημονίων.
Είπαν, είπαν, είπαν, μας διαβεβαίωναν οτι αυτη ήταν η αλήθεια. Η πραματικότητα τόσο του μικρόκοσμου, οσο και γενικότερα συνεχίζει να αποδεικνύει οτι δεν ήταν. Εξωτερικοί παράγοντες κ ανάγκες διαμορφώνουν το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε.
Με αυτά και μ άλλα φτάσαμε να έχουμε, ( μεσα απο πολιτικές ενέργειες οι οποιες ειχαν ως κεντρικό στοχο την εξαπάτηση) μια μειοψηφική κυβέρνηση - διαχειριστή του μνημονίου3 η οποία κάνει οτι κάνει στο όνομα του ελληνικού λαού οταν απο την άλλη πλευρά ο ένας στους δυο ψηφοφόρους δεν έχει εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο.
Στην περίπτωση η δημοκρατία θέτει την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος στην κατηγορία των μη πολιτών, αρνείται το 1/2 του εκλογικού σώματος.
Επομένως, το όλο κοινοβουλευτικό σκηνικό,όπως έχει διαμορφωθεί μετεκλογικά ή θα το εκλάβουμε ως αλήθεια ή ως ψέμα. Δεν μπορεί να είναι και τα δυο.
Αν το εκλάβουμε ως αλήθεια σημαίνει οτι πρέπει να συμβιβαστούμε, να προσαρμοστούμε σε αυτό τον νέο τρόπο ζωής και να αρχίσουμε να μιλούμε και να σκεφτόμαστε για άλλα πράγματα, οπως για παράδειγμα η ΝΔ που ψάχνει τον αντι- Τσίπρα, δλδη, στον κόσμο τους, το μόνο που τους ενδιαφέρει και δεν το κρύβουν είναι η αναπαραγωγή της αποτυχημένης μεταπολιτευτικής δομής. Μπορούμε λοιπόν να αλλάξουμε σελίδα με το πείραμα του μνημονίου ποιοτικά κ ποσοτικά να έχει αποτύχει? με την φτωχοποίηση την ίδια ώρα να επεκτείνεται?
Υπάρχει περίπτωση το αποτυχημένο πρόγραμμα της προηγούμενης 5ετιας να μετεξελιχθεί σε επιτυχημένο μέσα στην επόμενη 3ετια?
Αν το εκλάβουμε ως ψέμα τότε είναι απαραίτητο, (πριν το μνημόνιο 3 εξελιχθεί σε φυσικό φαινόμενο,) υπο εντελώς διαφορετικούς όρους, απαλαγμενοι απο την δεσποτεία του μύθου και την απολυτότητα του ιδεολογικού δόγματος να τροποποιήσουμε τον τρόπο σκέψης, να κάνουμε πράγματα
που δεν κάναμε μέχρι σήμερα για να οικοδομηθεί μέσα απο την γνωστική κ κοινωνική συμπεριφορά μια νέα πρόταση η οποία θα διακρίνεται απο σαφήνεια και απλότητα, μια ξεκάθαρη απάντηση για όλα, για να προσπεράστει το πολιτικοηθικά αποτυχημένο μεταπολιτευτικό σύστημα κ οι δορυφόροι του, για να ταυτιστεί ενεργά ο πληθυσμός της χώρας ώστε να προκύψει σταθερη και δημιουργική δημοκρατία, για να πείσουμε την Ευρώπη, τον κόσμο ολόκληρο να μάθει την γλώσσα με την οποία έχει γραφτεί για να διαβάσει και, να πεισθεί για την εναλλακτική λύση η οποία στην πραγματικότητα πρέπει να είναι μια νεα πολύπλευρη πολιτική πρόταση για την χώρα, για μια πραγματικά Ομοσπονδιακή Ευρώπη.
Κατα συνέπεια, ο Αγώνας δεν αναβάλλεται,δεν ματαιώνεται. Βαδίζει το δρόμο της δικαίωσης, με καρδιά.
Γιατί όπως λέει κ ο Κύπριος λαϊκός ποιητής, "με δίχως την καρδίαν, πως να αγαπήσεις"?