Εκεί όπου οι μνημονιακές και αντιμνημονιακές ψευδαισθήσεις δέρνουν, σκοτώνουν και παραμορφώνουν…

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος. Ψυχραιμία, αναγνώστη μου, τα παράδοξα των παραδόξων της σύγχρονης ελληνικής απορρύθμισης μόλις ...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος.

Ψυχραιμία, αναγνώστη μου, τα παράδοξα των παραδόξων της σύγχρονης ελληνικής απορρύθμισης μόλις τώρα αρχίζουν! Τώρα που οι μνημονιακές ψευδαισθήσεις των επιπόλαιων τυχοδιωκτών της σταθερότητας του πολιτικού συστήματος έρχονται να ταιριάξουν γάντι με τις αντιμνημονιακές- εθνολαϊκιστικές παραστάσεις δεξιών και αριστερών φασιστών!

Είναι τώρα που ο βρασμός της επταετούς ύφεσης που επισήμως πλέον προβλέπεται πως, παρά τις ψευδαισθήσεις των κυβερνώντων, θα συνεχιστεί για να φτάσει τα οχτώ χρόνια, είναι έτοιμος να πετάξει το καπάκι του πολιτικού καθεστώτος της χώρας στον αέρα. Και εσύ, μέσα από την κατσαρόλα, αναζητείς τους ηθικούς αυτουργούς!

Φταίνε οι θιασώτες της συναίνεσης στο πολιτικό κέντρο και στην απολύτως απατηλή ψευδαίσθηση της ανάκαμψης που προκαλεί η προβολή των μνημονίων, λένε όσοι δεν θέλουν να καταλάβουν πώς όλοι αυτοί είναι απλώς ένα παραπροϊόν μιας (πολιτισμικής, κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής) μηχανής, που ήταν κατασκευασμένη για να παράγει εικονική πραγματικότητα. Δούλεψε στο φουλ αυτή η μηχανή κατά την ύστερη μεταπολίτευση (μετά το 1990) και παρήγαγε παραστάσεις αγγέλων από «αναίσθητους» ανθρώπους τέρατα: έτσι γίνονται οι αρπαχτές και οι καλές διαπλοκές!

Όχι, φταίνε δεξιοί πατριδοκάπηλοι εθνολαϊκιστές και κυρίως η αριστερά που εκμεταλλεύτηκε και εκμεταλλεύεται ακόμη και σήμερα τον εθνολαϊκισμό για να ανέλθει στην εξουσία και να γαντζωθεί σε αυτήν μιμούμενη τον Ανδρέα, σου λένε όσοι βλέπουν σήμερα τις παραστάσεις τους να πτωχεύουν καθημερινά μαζί με τους κύριους φορείς αυτών των ψευδαισθήσεων, τις οποίες εμπορεύονταν εντός ενός μονοπωλιακού πλαισίου μαζικής επικοινωνίας. Και από πού, άραγε, αντλούν νομιμοποίηση για αυτή την παραπλανητική επιχειρηματολογία; Από το παράδοξο πρώτα να πτωχεύει το κράτος και μετά οι τράπεζες! Το παράδοξο αυτού του παραδόξου είναι να ξαναπτωχεύσει το κράτος, που είχε ήδη αρχίσει να χωνεύει την παράσταση της διάσωσής του, μέσω της «ρεαλιστικής στροφής» 180ο του Αλέξη Τσίπρα!

Η δραματικά αντιφατική οικονομική πραγματικότητα στην πατρίδα μας, η οποία αντί από την πρώτη στιγμή της κρίσης να αντιμετωπιστεί με πολιτική (ηγεμονική/ταξική) εντιμότητα και κατακλυσμιαίες αλλαγές στο πολιτικό σύστημα για την θεμελίωση μιας νέας μεταπολίτευσης, βρίσκεται πίσω από το σημερινό καταθλιπτικό κάδρο όπου οι μνημονιακές και αντιμνημονιακές ψευδαισθήσεις από κοινού δέρνουν, σκοτώνουν και παραμορφώνουν βίαια την ανάγκη και την καθημερινότητα.

Το οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης κατά την ύστερη μεταπολίτευση ήταν αυτό που παρήγαγε ένα φαντασιακό κόσμο που όριζε τις παραγωγικές σχέσεις στην Ελλάδα εντός μίας εικονικής πραγματικότητας. Όλα ήταν ένα μικροαστικό θέατρο, με τους πολίτες να διαπαιδαγωγούνται σε ρόλους για να εκφράσουν στην κοινωνία τον εαυτό τους ως ρόλο και το συμφέρον τους ως παράσταση ενός ρόλου. Στο πλαίσιο αυτής της πολιτισμικής εξαθλίωσης καί ο νεοφιλελευθερισμός καί ο σοσιαλισμός καί ο δεξιός ή αριστερός φασισμός καί ο αριστερισμός μεταβλήθηκαν σε παραστάσεις κοινωνικών ρόλων χωρίς ουσιώδες πολιτικό έρμα. Ήταν μία έκφραση απόγνωσης και ταυτόχρονου αποκλεισμού της όποιας γνώσης. Επρόκειτο για θεατρινισμό στα όρια της υστερίας.

Κάπως έτσι, μέσα σε αυτό το κοινωνικό θέατρο των παραστάσεων της καθημερινότητας, η ίδια η πολιτική πράξη μεταβλήθηκε σε υστερία είτε μισοπάλαβων μνημονιακών, είτε υπερβατικών και αγανακτισμένων αντιμνημονιακών. Οι πρώτοι ως ναυαγοί που προσπαθούν να διασωθούν πιασμένοι από τα δικά τους μαλλιά, εμφανίστηκαν έτοιμοι να οδηγήσουν τα δύο τρίτα της κοινωνίας στην απόλυτη εξαθλίωση, μετατρέποντας ταυτόχρονα το κράτος σε Υποτελή Πολιτεία για να διασώσουν ένα καθεστώς που διασφάλιζε τα «κεκτημένα» τους, ενώ οι δεύτεροι πίστεψαν πως θα μπορούσαν να δώσουν μία μοναδική παράσταση επαναστατικότητας και/ή εθνικής χειραφέτησης. Και όπως συνήθως συμβαίνει όταν αντί για πραγματική επανάσταση δίνεις μια παράσταση επαναστατικότητας και αντί για την πράξη ενός εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος δίνεις μια παράσταση ακραίου λαϊκισμού με μπόλικη πατριδοκαπηλία και θρησκεία, καταλήγουμε στην πρώτη περίπτωση στην αναπαραγωγή στάσεων και συμπεριφορών του αριστερού φασισμού στο όνομα του σοσιαλισμού, ενώ στην δεύτερη του δεξιού φασισμού στο όνομα του αγνού εθνικισμού.

Και τώρα τι γίνεται; Τώρα η ελληνική κοινωνία κινδυνεύει, όχι πια από την σύγχυση που προκαλείται από το μπέρδεμα της παράστασης με την πραγματικότητα, αλλά από το βίωμα της παράστασης ως πραγματικότητα εντός ενός ηθικού και ψυχολογικού καθεστώτος κατάρρευσης όλων των βεβαιοτήτων του παρελθόντος.

Τι θα μπορούσα να πω και να κάνω, αναγνώστη μου, εντός αυτής της πραγματικότητας που δομείται αναπόδραστα πλέον στη χώρα μας; Ούτε η κριτική ανάλυση μπορεί να βοηθήσει πλέον, ούτε η απομυθοποίηση στο πλαίσιο του κοινωνικού κονστρουξιονισμού. Ίσως θα πρέπει να βιώσουμε την απόλυτη κατάρρευση όλων των αναπαραστάσεων της πραγματικότητας που δομήθηκαν κατά την ύστερη μεταπολίτευση ως εθνικές, κοινωνικές και ατομικές ψευδαισθήσεις, για να δοθεί ευκαιρία για την ανάπτυξη μιας πολιτισμικής αναγέννησης του πραγματικού, η οποία θα προκαλούσε προς ένα νέο πολιτικό σύστημα σε ρήξη με εκείνο της μεταπολίτευσης του 1974.

Ο Αλέξης Τσίπρας και όσοι κυβερνούν σήμερα στην Ελλάδα, είναι βέβαιον ότι για αντικειμενικούς και υποκειμενικούς λόγους δεν μπορούν να οδηγήσουν προς αυτή την κατεύθυνση. Εάν, ωστόσο, δεν πάσχουν παθολογικώς οι ίδιοι από ψευδαισθήσεις, θα μπορούσαν να συμβάλουν στη δημιουργία ενός κλίματος και ενός πολιτικού περιβάλλοντος που θα θυσίαζε παραστάσεις μαζί με τους κεντρικούς φορείς τους για να ανοιχτεί ο δρόμος στο αυθεντικό και πραγματικό. Το τελευταίο απαιτεί υψηλού επιπέδου προσωπική και πολιτική ωριμότητα. Το ίδιο το προοδευτικό στη σημερινή Ελλάδα είναι που απαιτεί ωριμότητα, καθόσον το συντηρητικό μπλεγμένο με παραστάσεις εκσυγχρονισμού ή επαναστατικότητας ναυαγεί καθημερινά μέσα στην απόλυτη ανωριμότητα παραστάσεων σοβαροφάνειας ή/και αγανάκτησης. Όχι, αγαπητέ αναγνώστη, η ελληνική κοινωνία ούτε απειλήθηκε, ούτε απειλείται από ουτοπιστές! Οι αηδιαστικά πλέον επιμένοντες στην προσωπική και κομματική τους παράσταση, διπλοπρόσωποι υποκριτές είναι ο κίνδυνος που οδηγεί την υφιστάμενη κατάρρευση σε μεγαλύτερο βάθος.