“Λογιώ Λογιώ Αθρώποι”... του Μανώλη Δημελλά

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας http://nikosklitsikas.gr/ Υπάρχουν βιβλία που τα διαβάζεις με μανία και...

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας
http://nikosklitsikas.gr/

Υπάρχουν βιβλία που τα διαβάζεις με μανία και...
δεν μπορείς να περιμένεις, βιάζεσαι να φτάσεις στη τελευταία τους σελίδα κι εκεί στεναχωριέσαι που τελείωσαν τόσο νωρίς!
Ενώ υπάρχουν άλλα που καταφέρνουν να σταθούν στην άκρη της μνήμης του αναγνώστη για πολύ καιρό μετά το διάβασμα τους.
Το τελευταίο βιβλίο του Μανώλη Δημελλά* πετυχαίνει και τα δυο!
Ο τίτλος... “Λογιώ Λογιώ Αθρώποι”, παραπέμπει σε 56 ιστορίες, σε Καρπάθικες και Κασιώτικες ψυχές, νοτισμένες στην άγρια αρμύρα της θάλασσας, που χάθηκαν κι όμως δεν ξεχάστηκαν, έψαχναν τον συγγραφέα για να ομολογήσουν το ταξίδι τους στο χωροχρόνο.
Ο μαφιόζος Κάπατος, ο Στρατίνος, ένα τσούρμο άγνωστοι ποιητές, στρατιώτες, ναυτικοί, λαϊκοί αγωνιστές, μα κι ένα σωρό ήρωες, άτυχοι ή τυχεροί, χαρακτήρες μιας άλλης πολύ διαφορετικής εποχής, που χαιρέτησε και έφυγε στα βιαστικά.
Όλοι ξεκινούν από έναν μικρό βράχο στην άκρη του Αιγαίου κι όμως ολάκερος ο πλανήτης είναι πολύ μικρός για τα θέλω τους. Ταξιδεύουν, οργώνουν βουνά, καταπίνουν θάλασσες και δεν είναι λίγες οι στιγμές που μαγεύουν την εποχή τους... Έτσι φτάνουν μέχρι την άκρη του κόσμου και του χρόνου τους κι όμως όταν ξαπλώνουν στο μαξιλάρι γυρνούν στα πιο μικρά τα πιο γλυκά τους χρόνια και πλατσουρίζουν σε κάποια αμμουδιά του βράχου, που βύζαξαν το πρώτο γάλα.
Τίποτε δεν σβήνει, απλά κρύβεται, αποσύρεται μέχρι να βρεθεί μια χαραμάδα στο χρόνο και τότε ετούτοι οι ήρωες μοιάζουν με αστραπή που καβαλάει μια μικρή ανήμπορη στιγμή μας.
Το νέο βιβλίο του Δημελλά, μοιάζει με ένα χαλινάρι των στιγμών που πνίγονται στις μοναχικές αναπόδραστες επιθυμίες μας.
Καλοτάξιδο Μανώλη!

* Ο Μανώλης χαρακτηρίζεται από μια σπάνια σεμνότητα, που σήμερα δύσκολα συναντάς στους ανθρώπους της μάχιμη τέχνης. Δεν νιώθει όμορφα με τα "καλά λόγια" για τον ίδιο.
Όμως, οφείλω να καταθέσω μια προσωπική μαρτυρία, ώστε να δοθεί η διάσταση του πως αντιλαμβάνεται ότι πλάθει, ότι δημιουργεί ο Μανώλης.
Χειμώνας του 2009... στον Λίβανο, στους Παλαιστινιακούς καταυλισμούς που από το 1948 "φιλοξενούν" τους ξεριζωμένους από την πατρίδα τους, στους γνωστούς καταυλισμούς της Σάμπρα και Σατίλα, αλλά κι αυτούς που δεν έχουν τύχει "δημοσιότητα", για το ντοκιμαντέρ "Το μάτι της όμορφης" (The eye of beauty) 
"Νίκο, για να δώσουμε ψυχή στο ντοκιμαντέρ πρέπει να ζήσουμε μέσα σε καταυλισμό, να ζήσουμε την καθημερινότητα κι όχι σε ξενοδοχείο"... ήταν η "απαίτηση" του Μανώλη. Λοιπόν, σε συνθήκες που μόνον όσοι έζησαν σ' αυτούς του Παλαιστινιακούς καταυλισμούς, σε άθλια στρατόπεδα συγκέντρωσης -τι ειρωνικό... υπό την προστασία και αιγίδα του ΟΗΕ-, μαζί με τις οικογένειες που θρηνούν θύματα, ήθελε να δουλέψει ο Μανώλης, κι έτσι έγινε.
Εκεί, που ο μόνος χώρος παιχνιδιού για τις αθώες παιδικές ψυχές, είναι τα νεκροταφεία.
Κι αυτό αναδύεται σε όλες τις δουλειές του Μανώλη -δεν είναι λίγες- και διατρέχει το υπέροχο
“Λογιώ Λογιώ Αθρώποι”!

 Μανώλης Δημελλάς, “Λογιώ Λογιώ Αθρώποι”