Εκπληκτικές φωτογραφίες από την πόλη και τον προσωπικό χώρο

Η έκθεση «Νέοι Έλληνες Φωτογράφοι» του «Athens Photo Festival», από το 1987 επιχειρεί να συμβάλλει εποικοδομητικά στην προσπάθεια των ν...

Η έκθεση «Νέοι Έλληνες Φωτογράφοι» του «Athens Photo Festival», από το 1987 επιχειρεί να συμβάλλει εποικοδομητικά στην προσπάθεια των νέων καλλιτεχνών για πρόσβαση στον εικαστικό χώρο και να αναδείξει την τρέχουσα φωτογραφική παραγωγή των νέων Ελλήνων δημιουργών. Πολλοί άλλωστε αναγνωρισμένοι και καταξιωμένοι φωτογράφοι, πρωτοπαρουσιάστηκαν μέσα από αυτή την έκθεση.
Φέτος, οι φωτογραφικές εργασίες των καλλιτεχνών που παρουσιάζονται, επιλέχτηκαν μέσα από ένα σύνολο περισσοτέρων των 800 προτάσεων.

Tο κεντρικό εκθεσιακό πρόγραμμα του Φεστιβάλ, υπό τον γενικό τίτλο [Mis/Dis]Placed, προτείνει μια περιήγηση σε οπτικές μορφοποιήσεις που ερμηνεύουν και αναπαριστούν τις θέσεις και τις αντιθέσεις του σύγχρονου κόσμου, όπως αυτές διαμορφώνονται μέσα από κοινωνικά, πολιτικά, υπαρξιακά και πολιτισμικά φορτισμένες καταστάσεις.
«Αυτό που διαχωρίζει την καλή (φωτογραφική) λήψη από ένα εικαστικό έργο είναι η δημιουργική πρόθεση», αναφέρει σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ- ΜΠΕ, ο νέος φωτογράφος Θοδωρής Παπαδάκης που συμμετέχει στο φετινό «Athens Photo Festival» και τον «Μήνα φωτογραφίας», στο Μουσείο Μπενάκη στην οδό Πειραιώς.

Έχοντας σπουδάσει καλές τέχνες στη Μαδρίτη, και φοιτώντας στο ΤΕΙ Φωτογραφίας, ο νέος φωτογράφος Θοδωρής Παπαδάκης μιλά με ενθουσιασμό για την εμπειρία του από τη συμμετοχή του στο φεστιβάλ και πως επέλεξε το θέμα του έργου: «To Athens Photo Festival αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους φωτογραφικούς φορείς στην χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη και από τους παλαιότερους στον κόσμο. Μέσα από το ΤΕΙ Φωτογραφίας, όπου σπουδάζω, είχα κάνει το συγκεκριμένο πρότζεκτ για ένα από τα εργαστήριά μας,ενώ στη συνέχεια το έστειλα στο «Μήνα Φωτογραφίας» στο κομμάτι «Νέοι Έλληνες Φωτογράφοι».
Μιλώντας για το έργο του, ο Θοδωρής Παπαδάκης εξηγεί:
«Το πρότζεκτ μου απαρτίζεται από έξι έργα και ενώ η σύνδεση των θεμάτων μας με το κεντρικό θέμα του φεστιβάλ δεν είναι απαραίτητη, το δικό μου έτυχε να συμπέσει.» Το πρότζεκτ του Θοδωρή Παπαδάκη αποτελεί όπως και ίδιος λέει, είναι ένα σχόλιο πάνω στα ασαφή όρια της ιδιωτικής και της δημόσιας ζωής. «Γι" αυτόν το λόγο δημιουργήθηκε το σκηνικό-τομή δωματίου που μοιάζει να έχει αποκοπεί από ένα σπίτι και να επανατοποθετείται σε δημόσιο χώρο», αναφέρει.
Το σκηνικό-δωμάτιο μεταφερόταν και συναρμολογούνταν στο εκάστοτε μέρος, ενώ στη συνέχεια, το άτομο τοποθετούνταν μέσα στο δωμάτιο. Εκεί, χωρίς καμία πρόβα ή ιδιαίτερη καθοδήγηση, μόνο με την παρότρυνση του να νιώσει σαν να είναι στον χώρο του, ο «κάτοικος» καλούνταν να οικειοποιηθεί το δωμάτιο, πράγμα που, παρά την παρουσία περαστικών οι οποίοι επεξεργάζονταν αυτή τη δημόσια performance, πραγματοποιούνταν. Όταν η «κατοίκηση» επιτυγχάνονταν, η δημόσια-ιδιωτική στιγμή που προέκυπτε απαθανατίζονταν.
Και ενώ τα τελευταία χρόνια, όλοι λίγο ή πολύ, έχουμε γίνει ειδήμονες στη φωτογραφία, ο νεαρός φωτογράφος εξηγεί τον διαχωρισμό ανάμεσα σε μια ερασιτεχνική από μια επαγγελματική λήψη:
«Ναι είναι εύκολο να το κάνει ο οποιοσδήποτε. Επειδή η φωτογραφία ανήκει στις εφαρμοσμένες τέχνες είναι εύκολο δηλαδή να πάρει κάποιος το μέσο, -τη φωτογραφική μηχανή- και να τραβήξει φωτογραφίες. Μπορεί για παράδειγμα ένας ερασιτέχνης να σηκώσει τη φωτογραφική του μηχανή και χωρίς καμία πρόθεση να τραβήξει μία ενδιαφέρουσα εικόνα. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ο άνθρωπος αυτός είναι καλλιτέχνης, ακριβώς γιατί από αυτόν λείπει η δημιουργική πρόθεση», λέει χαρακτηριστικά και προσθέτει:
«Μέσα από το ζύμωμα που σου παρέχουν οι σπουδές, έρχεται αυτή η δημιουργική πρόθεση. Δεν σημαίνει βέβαια ότι αυτός ο αυτοδίδακτος άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει ένας καταξιωμένος φωτογράφος. Αυτό όμως που διαχωρίζει την καλή λήψη από ένα εικαστικό έργο είναι η πρόθεση και η ξεκάθαρη ματιά πάνω σε αυτό».

Σα νέος άνθρωπος γεμάτος σκέψεις και σχέδια για το μέλλον, απαντά στο αν ενθαρρύνει τους νέους ανθρώπους να κυνηγούν τα όνειρά τους:
«Πάντοτε ενθαρρύνω τους ανθρώπους να ασχολούνται με αυτό που αγαπούν και δεν είναι ανάγκη να έχει κάποιος τον τίτλο του «καλλιτέχνη» για να ασχοληθεί για παράδειγμα με την φωτογραφία. Όμως πιστεύω ότι θα πρέπει να κάνει κάποια σπουδή πάνω σε αυτό, να έχει μια θεωρητική κατάρτιση, να ξέρει από πού ξεκίνησε και για ποιο λόγο, να αποκτήσει καλλιτεχνικά ερεθίσματα και βάσεις».