Η αποεθνικοποίηση των νταβατζήδων ανακουφίζει το ασυνείδητο και τους ασυνείδητους!

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος. Όσο το «καραβάνι» των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προχωρά, τόσο μεγεθύνεται η αίσθηση της αποεθνικοποίησης της...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος.

Όσο το «καραβάνι» των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προχωρά, τόσο μεγεθύνεται η αίσθηση της αποεθνικοποίησης της διαπλοκής, δηλαδή των νταβατζήδων της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Έτσι φαίνεται τουλάχιστον!

Στην πραγματικότητα μπορεί τα πράγματα να εξελίσσονται ανάποδα: Στον βαθμό που βαδίζουμε προς την ολοκλήρωση της αποεθνικοποίησης με την απόλυτη μεταβίβαση της κρατικής εξουσίας επί των πόρων και κεντρικών θεσμών της εθνικής μας οικονομίας σε υπερεθνικούς και επιχειρηματικούς θεσμούς και παραθεσμούς – κυρίως στους δεύτερους, όπως συμβαίνει στην πραγματικότητα – είναι μάλλον φυσιολογικό η κυβέρνηση να αγωνίζεται να ενδυναμώσει διαπλεκόμενα συμφέροντα στο εσωτερικό για να μπορέσει να κρατηθεί στην εξουσία, η οποία ρευστοποιείται αφάνταστα κατά την διαδικασία της αποεθνικοποίησης.

Είναι, αγαπητέ αναγνώστη, η διαδικασία της αποεθνικοποίησης – μία μοναδική περίπτωση στα σημερινά μετανεωτερικά, μεταβιομηχανικά και μεταμοντέρνα χρονικά της Ευρώπης – που οδηγεί αντανακλαστικά στην επανίδρυση της διαπλοκής στην Ελλάδα. Και αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό και ταυτόχρονα κριτήριο στην διαμόρφωση του εσωτερικού πολιτικού ανταγωνισμού στην πατρίδα μας. Η αποεθνικοποίηση καθιστά την αναδιάρθρωση του συνολικού καθεστώτος της διαπλοκής (σχέσεις πολιτικών- επιχειρηματιών και δίκτυα αναπαραγωγής τους) μία αναγκαία προϋπόθεση για την σχετικά ομαλή εξέλιξη του δημόσιου βίου στην Ελλάδα της πτώχευσης και φτωχοποίησης, αλλά και μία αναπόδραστη συνθήκη για την επανασύσταση του απειλούμενου από τις μεταρρυθμίσεις της τρόικας καθεστώτος εσωτερικής και εξωτερικής πατρωνίας.

Η μεγάλη ευκαιρία του ΣΥΡΙΖΑ, ή καλύτερα του Αλέξη Τσίπρα και του στενού του περιβάλλοντος, για να αποτελέσει αυτός και αυτοί τον κεντρικό πόλο μίας νέας μεταπολίτευσης σαν ομαλή συνέχεια της προηγούμενης του 1974, δημιουργείται ακριβώς σε αυτό το πλαίσιο μιας ολοκληρωτικού χαρακτήρα αποεθνικοποίησης που θα μπορούσε να διασκεδαστεί με την αναδιάρθρωση των διαπλεκομένων συμφερόντων και τον φαινομενικό τουλάχιστον έλεγχο από παλαιά και νεώτερα επιχειρηματικά τζάκια – με εμφανή ή λιγότερο εμφανή σχέση πατρωνίας με εθνικές και επιχειρηματικές δυνάμεις του εξωτερικού – τομέων της μεγάλης βιομηχανίας της Ελλάδας (: ενημέρωση, διασκέδαση, τουρισμός).

Ωστόσο, η ολοκλήρωση της διαδικασίας αποεθνικοποίησης λαμβάνει την μορφή μιας «mental picture», για την δόμηση του γνωστικού μοντέλου των ελλήνων, που εμφανίζει την εξέλιξη αυτή ως αποεθνικοποίηση των νταβατζήδων. Και αυτό έρχεται να ανακουφίσει λυτρωτικά την περιοχή της ψυχής του έλληνα που είναι άπειρα αρχαιότερη από την προσωπική του ζωή, δηλαδή από το τραυματικό Συλλογικό Ασυνείδητο ημών των σύγχρονων ελλήνων, σύμφωνα με την θεωρητική παράσταση του Carl Jung.

Είναι αλήθεια πως η πατρωνία κάθε μορφής, αλλά και η διαπλοκή, αποτελούν κεντρικά στοιχεία του Συλλογικού Ασυνειδήτου που δομήθηκε βήμα-βήμα και αναθεωρήθηκε πολλές φορές μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους και αποτελεί ένα είδος πνευματικής κληρονομιάς κατά την εξέλιξη του γνωστικού μοντέλου κάθε ελληνίδας και έλληνα και ασχέτως κοινωνικής ομάδας ένταξης και ταξικής συνείδησης. Αυτό το συγκεκριμένο Συλλογικό Ασυνείδητο επιχειρεί με τις αποκαλύψεις του περί διαπλοκής και δια των σχέσεων πατρωνίας να αποκαταστήσει την υγεία στην ψυχή των ελλήνων. Αυτές είναι τελικά που συμβάλλουν σε μια μορφή ψυχικής ενεργοποίησης, φανερώνοντας ότι υπάρχει κάτι μέσα μας, ασυμβίβαστο, μη αφομοιωμένο και συγκρουόμενο. Είναι η διαπλοκή, λοιπόν, που επιβαρύνει το Συλλογικό μας Ασυνείδητο, αν και είναι αυτή ένα από τα κύρια συστατικά του.

Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα μοιάζει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο στην Ελλάδα να γνωρίζει το φαινόμενο αυτό και έτσι μετουσιώνει φαντασιακά την πραγματικότητα της αποεθνικοποίησης σε παράσταση αποεθνικοποίησης της διαπλοκής, που δίνει την αίσθηση στον ελληνικό λαό ότι απαλλάσσεται από τους παλαιούς και νέους νταβατζήδες και η χώρα από τις σχέσεις και τα δίκτυα της διαπλοκής. Έτσι ανακουφίζεται το Συλλογικό Ασυνείδητο και δίνεται ταυτόχρονα μία άρρητη υπόσχεση στους ασυνείδητους να συνεχίσουν το εκμαυλιστικό έργο τους για την ελληνική κοινωνία και αγορά, την πολιτική και τον πολιτισμό. Η επανίδρυση της διαπλοκής θα είναι τελικά αυτό το πολιτικό και «κοινωνικοψυχολογικό» φαινόμενο που, στον βαθμό που ολοκληρωθεί στο επίπεδο της δεκαετίας του 1990, θα επιφέρει μία καταστροφική ισορροπία για την παραγωγή και τον πολιτισμό μεταξύ Συνειδητού και Ασυνειδήτου της ελληνικής πολιτικής συλλογικότητας.