Πόσο σχέση έχει το «αγαπάτε αλλήλους» του Αρχιεπισκόπου με την «Αλληλεγγύη» του κ. Τσίπρα;

Από τον Αντώνη Κρούστη. Πόσο σχέση έχει το «αγαπάτε αλλήλους» του Αρχιεπισκόπου με την «Αλληλεγγύη» του κ. Τσίπρα; Είναι καιρός τώ...

Από τον Αντώνη Κρούστη.

Πόσο σχέση έχει το «αγαπάτε αλλήλους» του Αρχιεπισκόπου με την «Αλληλεγγύη» του κ. Τσίπρα;

Είναι καιρός τώρα που προσπαθεί ο κ.Τσίπρας να κάνει ανοίγματα προς την εκκλησία ψάχνοντας ταυτόσημες αρχές μεταξύ Μαρξισμού και Χριστιανισμού. Η τελευταία ατάκα του ενώπιον του Αρχιεπισκόπου ήταν ότι ο Χριστιανισμός προβάλλει το «αγαπάτε αλλήλους» και η Αριστερά την «αλληλεγγύη», προσθέτοντας ότι και οι δυο «κοσμοθεωρίες» έχουν ως κέντρο τον άνθρωπο. Άρα ένας Χριστιανός μπορεί να προσβλέπει στο αξιακό σύστημα της Αριστεράς, αφού δεν έχουν και μεγάλες διαφορές.

Αλήθεια όμως, πόσο συμβατές είναι οι δυο αξίες αυτές;

Το «αγαπάτε αλλήλους» του Ιησού Χριστού αναφέρεται μεταξύ όλων των ανθρώπων, ανεξαρτήτως τάξης , φυλής, φύλου, εθνότητας και θρησκείας. Η προβαλλόμενη «αλληλεγγύη» της Αριστεράς είναι στην ουσία η συσπείρωση της εργατικής τάξης έναντι της Αστικής. Συνεπώς ουδεμία σχέση δεν μπορεί να υπάρξει μεταξύ του «Όλου» με το «Μερικόν». Η Αγάπη του Χριστού είναι καθολική και αδιάκριτη. Απευθύνεται ξεχωριστά στον κάθε άνθρωπο κάθετα, ενώ η αλληλεγγύη της Αριστεράς λειτουργεί οριζόντια, όχι καθολικά , αλλά επιβεβλημένα και μεροληπτικά.

Κατά την Μαρξιστική θεωρία ότι παράγεται από την εγκεφαλική λειτουργία (πάθη, αδυναμίες, πιστεύω, ιδέες, συναισθήματα κλπ) είναι παράγωγα της συνείδησης που εκπηγάζει από τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, ενώ για τον Χριστιανισμό η συνείδηση προϋπάρχει όλων και τα παράγωγα της είναι καθαρά προσωπικές επιλογές των ανθρώπων. Αν για τον Χριστιανισμό ο άνθρωπος ολοκληρώνεται με την καταπολέμηση των παθών του, για τον Μαρξισμό επιτυγχάνεται με την ανατροπή των σχέσεων παράγωγης. Η ανατροπή αυτή χρειάζεται συσπείρωση της εργατικής τάξης εναντίον αυτών που καθορίζουν τις σχέσεις παράγωγης. Εκεί χρειάζεται η «αλληλεγγύη» των καταπιεσμένων ενάντια των καταπιεστών. Η τελική αναμέτρηση γίνεται με ένοπλη επανάσταση και επανάσταση σημαίνει θύματα .

Ο Μαρξισμός πιστεύει ότι αν αποκαταστήσουμε τις οικονομικές μας σχέσεις τότε και μόνο τότε οι κοινωνίες θα αναπαράγουν ευτυχισμένους ανθρώπους.

Ο Χριστιανισμός αγωνίζεται για ακριβώς το αντίθετο. Πρώτα πρέπει να έχουμε υγιή κύτταρα και μετά να προσβλέπουμε σ’έναν εύρωστο οργανισμό. Αυτό όμως επιτυγχάνεται μόνο με την αγάπη και ποσώς με την ανυπακοή, την ανατροπή , την απειθαρχία και την κοινωνική σύγκρουση, δεδομένου ότι η οικονομία είναι κλάδος της ηθικής.

Ευτυχώς η ιστορία έδωσε τις απαντήσεις της.

Δείτε όμως ποια επ-ανάσταση χώρισε την ιστορία στη μέση. Η αναίμακτη επανάσταση της αγάπης του Χριστού ή η αιματηρή επανάσταση των Μπολσεβίκων , των Μαοϊκών, των Κουβανών ή των Ερυθρών Χμέρ;

Πως μπορεί να προσβλέπει ο κ. Τσίπρας σ’αυτούς που πιστεύουν σ’Αυτόν που κατεδάφισε μια ολόκληρη σιδερόφρακτη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αφού πρώτα την συγχώρεσε, με αυτούς που αυτόκλητα διορίζονται κοινωνικοί εισαγγελείς προβάλλοντας ένα ψευδεπίγραφο αξιακό σύστημα που καταλήγει στο αίμα και στην επιβολή;

Για αυτούς και για άλλους λόγους, ο Μαρξισμός και ο Χριστιανισμός θεωρούνται ως θεωρίες ασυμβίβαστες που φαινομενικά μπορεί οι λέξεις να συγγενεύουν μεταξύ τους, έχουν όμως διαφορετική αφετηρία και διαφορετικό σκοπό.

Υ.Γ. Επειδή το μέγεθος του κειμένου αδικεί το θέμα, περισσότερα σε λίγες μέρες στο υπό έκδοση βιβλίο μου «ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΑΡΞΙΣΤΗΣ», εκδόσεις ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ.