Theodoros Skylakakis B Ποιος ελέγχει τις τράπεζες; Διαβάζω ότι οι τράπεζες επιδιώκουν υποχρεωτική χρήση καρτών για διάφορα είδη συ...
Ποιος ελέγχει τις τράπεζες;
Διαβάζω ότι οι τράπεζες επιδιώκουν υποχρεωτική χρήση καρτών για διάφορα είδη συναλλαγών στο πλαίσιο του «αγώνα κατά της φοροδιαφυγής». Ακόμα και για την πιο μικρή συναλλαγή, από την αγορά εφημερίδας μέχρι το εισιτήριο λεωφορείου. Επειδή «ο τζάμπας πέθανε», αν προχωρήσει μια τέτοια πολιτική, οι τράπεζες θα αυξήσουν τον τζίρο τους και τις προμήθειές τους, αξιοποιώντας τα ήδη υφιστάμενα συστήματά τους. Στην ουσία θέλουν να εξαφανίσουν τον βασικό ανταγωνιστή τους στις συναλλαγές αυτές, που είναι τα μετρητά, δηλαδή οι άμεσες συναλλαγές μεταξύ πολιτών και επιχειρήσεων για τις οποίες οι πολίτες δεν πληρώνουν τίποτε.
Τι θα σημάνει η μείωση αυτή του ανταγωνισμού; Αν υπήρχε ανταγωνισμός μεταξύ των ίδιων των τραπεζών τότε η βλάβη του πολίτη θα ήταν σχετικά μικρή από τον περιορισμό αυτό της ελευθερίας του. Υπάρχει όμως και ποιος τον εξασφαλίζει; Ας ξεκινήσουμε λέγοντας ότι το ίδιο το κράτος και το ευρωπαϊκό σύστημα, με την περίφημη θεωρία του «toο big to fail» (που καθόλου δεν σημαίνει «toο big to steal»), έχουν επιβάλει ένα δραστικό περιορισμό του ανταγωνισμού μεταξύ των τραπεζών. Η δική μας χώρα έχει μόλις τέσσερις «συστημικές» τράπεζες ενώ η λεγόμενη οικονομική και νομισματική ένωση επί της ουσίας δεν λειτουργεί σε ό,τι αφορά το τραπεζικό σύστημα. Με κάθε είδους εμπόδια οι Ευρωπαίοι πολίτες και επιχειρήσεις παρεμποδίζονται από το να έχουν συναλλαγές (δανεισμός, καταθέσεις, κάρτες κ.λπ.) με ισότιμο τρόπο ανεξαρτήτως της χώρας της ευρωζώνης στην οποία κατοικούν. Τα επιτόκια των καρτών, των δανείων κ.λπ. είναι ειδικά στην Ελλάδα εξοντωτικά για πολίτες και επιχειρήσεις, δημιουργώντας τελείως άνισες συνθήκες ανταγωνισμού.
Οι πολίτες ως φορολογούμενοι έχουν δανειστεί και βάλει -στην Ελλάδα ειδικά- πολλές δεκάδες δις στις τράπεζες τα οποία χάθηκαν, χωρίς όμως να υπάρχει κανενός είδους διαφάνεια για το πως έχει συμβεί αυτό. Διαφάνεια δεν υπάρχει ούτε και για το πως διαχειρίζεται η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τις τραπεζικές υποθέσεις στην Ευρώπη. Σε αντίθεση με την FED η ECB δεν δημοσιοποιεί τα πρακτικά των συνεδριάσεών της, ενώ ακόμα και κάποιοι από τους νομικούς κανόνες της παραμένουν κρυφοί. Όσο για τις εθνικές κεντρικές τράπεζες η συμπεριφορά τους κάθε άλλο παρά ενθαρρύνει τον ανταγωνισμό και τη διαφάνεια. Για παράδειγμα στην Ελλάδα ποτέ κανένας δεν έλεγξε τις λεόντειες συμβάσεις που επιβάλουν σε καταθέτες και δανειστές τα νομικά τμήματα των τραπεζών αξιοποιώντας την ολιγοπωλιακή τους θέση.
Στο όνομα της ανεξαρτησίας από το πολιτικό σύστημα η Ευρώπη (και εμείς πολύ χειρότερα), έχει δημιουργήσει ένα σύστημα αδιαφανές και ανεξέλεγκτο μέσω του οποίου γίνεται η διαχείριση των αποταμιεύσεων των πολιτών χωρίς κανείς να τους δίνει λογαριασμό. Σύστημα που κανείς στην ουσία δεν ελέγχει σε σχέση με τη διαχείριση των πόρων του κοινωνικού συνόλου. Οι ελέγχοντες και οι ελεγχόμενοι είναι οι ίδιοι άνθρωποι που αλλάζουν καπέλα και η τεράστια σπατάλη και κακοδιαχείριση πόρων, που κάθε τόσο αποκαλύπτεται (π.χ. οι επενδύσεις σε αμερικανικά ακίνητα που ήταν το αίτιο της κρίσης του 2008 και αφορούσε και τεράστιες ευρωπαϊκές τράπεζες), καλύπτεται από την έκδοση νέου χρήματος. Δηλαδή την πληρώνει ο μέσος φορολογούμενος. Και πάμε παραπέρα…
Διαβάζω ότι οι τράπεζες επιδιώκουν υποχρεωτική χρήση καρτών για διάφορα είδη συναλλαγών στο πλαίσιο του «αγώνα κατά της φοροδιαφυγής». Ακόμα και για την πιο μικρή συναλλαγή, από την αγορά εφημερίδας μέχρι το εισιτήριο λεωφορείου. Επειδή «ο τζάμπας πέθανε», αν προχωρήσει μια τέτοια πολιτική, οι τράπεζες θα αυξήσουν τον τζίρο τους και τις προμήθειές τους, αξιοποιώντας τα ήδη υφιστάμενα συστήματά τους. Στην ουσία θέλουν να εξαφανίσουν τον βασικό ανταγωνιστή τους στις συναλλαγές αυτές, που είναι τα μετρητά, δηλαδή οι άμεσες συναλλαγές μεταξύ πολιτών και επιχειρήσεων για τις οποίες οι πολίτες δεν πληρώνουν τίποτε.
Τι θα σημάνει η μείωση αυτή του ανταγωνισμού; Αν υπήρχε ανταγωνισμός μεταξύ των ίδιων των τραπεζών τότε η βλάβη του πολίτη θα ήταν σχετικά μικρή από τον περιορισμό αυτό της ελευθερίας του. Υπάρχει όμως και ποιος τον εξασφαλίζει; Ας ξεκινήσουμε λέγοντας ότι το ίδιο το κράτος και το ευρωπαϊκό σύστημα, με την περίφημη θεωρία του «toο big to fail» (που καθόλου δεν σημαίνει «toο big to steal»), έχουν επιβάλει ένα δραστικό περιορισμό του ανταγωνισμού μεταξύ των τραπεζών. Η δική μας χώρα έχει μόλις τέσσερις «συστημικές» τράπεζες ενώ η λεγόμενη οικονομική και νομισματική ένωση επί της ουσίας δεν λειτουργεί σε ό,τι αφορά το τραπεζικό σύστημα. Με κάθε είδους εμπόδια οι Ευρωπαίοι πολίτες και επιχειρήσεις παρεμποδίζονται από το να έχουν συναλλαγές (δανεισμός, καταθέσεις, κάρτες κ.λπ.) με ισότιμο τρόπο ανεξαρτήτως της χώρας της ευρωζώνης στην οποία κατοικούν. Τα επιτόκια των καρτών, των δανείων κ.λπ. είναι ειδικά στην Ελλάδα εξοντωτικά για πολίτες και επιχειρήσεις, δημιουργώντας τελείως άνισες συνθήκες ανταγωνισμού.
Οι πολίτες ως φορολογούμενοι έχουν δανειστεί και βάλει -στην Ελλάδα ειδικά- πολλές δεκάδες δις στις τράπεζες τα οποία χάθηκαν, χωρίς όμως να υπάρχει κανενός είδους διαφάνεια για το πως έχει συμβεί αυτό. Διαφάνεια δεν υπάρχει ούτε και για το πως διαχειρίζεται η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τις τραπεζικές υποθέσεις στην Ευρώπη. Σε αντίθεση με την FED η ECB δεν δημοσιοποιεί τα πρακτικά των συνεδριάσεών της, ενώ ακόμα και κάποιοι από τους νομικούς κανόνες της παραμένουν κρυφοί. Όσο για τις εθνικές κεντρικές τράπεζες η συμπεριφορά τους κάθε άλλο παρά ενθαρρύνει τον ανταγωνισμό και τη διαφάνεια. Για παράδειγμα στην Ελλάδα ποτέ κανένας δεν έλεγξε τις λεόντειες συμβάσεις που επιβάλουν σε καταθέτες και δανειστές τα νομικά τμήματα των τραπεζών αξιοποιώντας την ολιγοπωλιακή τους θέση.
Στο όνομα της ανεξαρτησίας από το πολιτικό σύστημα η Ευρώπη (και εμείς πολύ χειρότερα), έχει δημιουργήσει ένα σύστημα αδιαφανές και ανεξέλεγκτο μέσω του οποίου γίνεται η διαχείριση των αποταμιεύσεων των πολιτών χωρίς κανείς να τους δίνει λογαριασμό. Σύστημα που κανείς στην ουσία δεν ελέγχει σε σχέση με τη διαχείριση των πόρων του κοινωνικού συνόλου. Οι ελέγχοντες και οι ελεγχόμενοι είναι οι ίδιοι άνθρωποι που αλλάζουν καπέλα και η τεράστια σπατάλη και κακοδιαχείριση πόρων, που κάθε τόσο αποκαλύπτεται (π.χ. οι επενδύσεις σε αμερικανικά ακίνητα που ήταν το αίτιο της κρίσης του 2008 και αφορούσε και τεράστιες ευρωπαϊκές τράπεζες), καλύπτεται από την έκδοση νέου χρήματος. Δηλαδή την πληρώνει ο μέσος φορολογούμενος. Και πάμε παραπέρα…
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση