Το τέλος της Πολιτικής Ορθότητας…

Για να σας πω την αμαρτία μου, δεν ανήκω σε αυτούς που κλαίνε απαρηγόρητοι γιατί έχασε η Χίλαρυ… Ούτε, βέβαια, σε εκείνους που πανηγυρ...

Για να σας πω την αμαρτία μου, δεν ανήκω σε αυτούς που κλαίνε απαρηγόρητοι γιατί έχασε η Χίλαρυ…
Ούτε, βέβαια, σε εκείνους που πανηγυρίζουν ξέφρενα γιατί κέρδισε ο Τράμπ.
Όμως να συνεννοηθούμε: Αυτό που συμβαίνει πια σε ολόκληρο τον κόσμο, αυτό που συνέβη στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές χθες, αυτό που συνέβη στο Βρετανικό δημοψήφισμα τον περασμένο Ιούνιο (που πέρασε το Brexit), καμιά σχέση δεν έχει με την…εκλογή Τσίπρα στην Ελλάδα πέρσι.
Παρουσιάζουν ίσως κάποιες «εξωτερικές ομοιότητες», αλλά είναι εντελώς αντίθετα φαινόμενα.

Πρώτα-πρώτα, η εκλογή Τράμπ (και σε κάποιο βαθμό και το Brexit) σηματοδοτούν την ηχηρή και αντίδραση δύο ανεπτυγμένων σύγχρονων δημοκρατιών (της αμερικανικής και της βρετανικής) στην παγκόσμια κυριαρχία της «Πολιτικής ορθότητας».

Δηλαδή της διεθνούς εκείνης τάσης στη δύση κυρίως: για άνοιγμα συνόρων (σε ανεξέλεγκτα μεταναστευτικά κύματα), αποδυνάμωση εθνικών κρατών, μετάθεση εξουσιών από εθνικά αντιπροσωπευτικά όργανα (που ελέγχονται από τις κοινωνίες) σε υπερεθνικούς οργανισμούς (που δεν ελέγχονται από κανένα, και επηρεάζονται από πανίσχυρα lobbies). Αποδυνάμωση κάθε στοιχείου εθνικής πολιτιστικής ταυτότητας και ενίσχυση «δικαιωμάτων» μειοψηφιών σε βάρος των πλειοψηφιών.

Αυτό εκπροσωπούσε ο Χίλαρυ. Αυτό πολεμούσε ο Τράμπ στις ΗΠΑ και οι οπαδοί του Brexit στη Βρετανία.
Αυτό καταψηφίστηκε και στη μία περίπτωση και στην άλλη.
Πιθανότατα καθ’ υπερβολήν. Αλλά καταψηφίστηκε πάντως.

Ο Τσίπρας στην Ελλάδα ΔΕΝ εκπροσωπεί αυτό! Δεν εκπροσωπεί την αντίθεση στην «Πολιτική ορθότητα». Εκπροσωπεί, αντιθέτως, την ίδια την «Πολιτική ορθότητα», στην πιο ακραία εκδοχή της.

(Όπως, σε πιο «μαζεμένη εκδοχή» την εκπροσωπούσε παλαιότερα ο ΓΑΠ)
Επί πλέον, τόσο η Αμερικανική οικονομία όσο και η Βρετανική δεν έχουν προβλήματα που θα μπορούσαν έστω και να συγκριθούν με τα αντίστοιχα της Ελληνικής οικονομίας.
Ουσιαστικά δεν πάσχουν από χρόνια ύφεση, όπως εμείς. Ούτε από ανεργία.
Οι Αμερικανοί, εδώ και χρόνια, έχουν μηδενική ανεργία (πέρα από τα συνήθη «ανεργία τριβής»). Εκεί κοντά και οι Βρετανοί. Και οι δύο, πολύ πάνω από τον Ευρωπαϊκό μέσον όρο.
Αντίθετα, η Ελλάδα βρίσκεται πολύ κάτω (δύο φορές κάτω) από τον ευρωπαϊκό μέσον όρο…
Εδώ είχαμε «κόπωση» από τη μακροχρόνια δημοσιονομική προσαρμογή.
Εκεί αυτά απλώς δεν υπάρχουν…


Στην Ελλάδα ο Τσίπρας εκπροσωπεί το πιο παλιό, το απελπιστικά παλιό που αντιστέκεται στις μεταρρυθμίσεις: Το λαϊκισμό, τον κρατισμό, την κυριαρχία των συντεχνιών και των κομματικών στρατών, την άρνηση σε κάθε ιδιωτικοποίηση, την αντίθεση σε κάθε παραγωγική επένδυση, την δημιουργία «άβατων» από κουκουλοφόρους στα πανεπιστήμια και στα Εξάρχεια, τη συστηματική «εκκαθάριση» της Παιδείας και των σχολικών βιβλίων από κάθε αναφορά υπερηφάνειας για την εθνική ταυτότητα, τη συστηματική αντικληρικαλιστική προπαγάνδα.

Αυτά δεν τα έφερε ο Τσίπρας το 2015. Κυριαρχούσαν στην Ελλάδα από το 1981! Κι όταν τα κόμματα που τα εξέφραζαν (κυρίως το ΠΑΣΟΚ) κατέρρευσαν, κι όταν άρχισαν μεταρρυθμίσεις να θίγουν το κρατισμό, τότε οι δυνάμεις που επωφελούνταν και τα στήριζαν μετακόμισαν στον Τσίπρα.

Για να μην αλλάξει τίποτε!

Ο Τσίπρας είναι το απολύτως παλαιό που αγωνίζεται – ματαίως – να επιβιώσει.
Είναι η προσπάθεια να ξαναζήσουμε το «φιλμάκι» της δεκαετίας του ’80 και το ’90 με νέους πρωταγωνιστές αυτή τη φορά!
(Εξ ου και ο μιμητισμός του Αλέξη, που προσπαθεί να μιλάει και να ακούγεται όπως ο Ανδρέας. Πλην, δεν το μπορεί. Πάντως αυτό προσπαθεί…)

Αυτό που συμβαίνει σήμερα στις ΗΠΑ και στη Βρετανία είναι το ακριβώς αντίθετο: Εκεί αμφισβητούν ανοικτά την παράδοση αυτών των δεκαετιών κι ό,τι άφησε πίσω της. Αμφισβητούν την «παγκοσμιοποίηση», την αποδυνάμωση των εθνικών κρατών και την ανοικτή υπονόμευση των εθνικών συνειδήσεων. Και των εθνικών οικονομιών…

Ο Τσίπρας εμφανίζεται ως «αντι-συστημικός», αλλά στην πραγματικότητα θέλει να διασώσει τα Πασοκικά κατεστημένα από τις δεκαετίες της μεταπολίτευσης.

Τα αντί-συστημικά κινήματα σε χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία, προσπαθούν να ανατρέψουν τα κατεστημένα των τελευταίων δεκαετιών (της παγκοσμιοποίησης)

Μ’ άλλα λόγια, ο Τσίπρας προσπαθεί να κρατήσει όρθια, εκείνα ακριβώς που τα αντί-συστημικά κινήματα σε ανεπτυγμένες χώρες θέλουν να γκρεμίσουν!


Και η διαφορά αυτή είναι αβυσσαλέα: Αν και παρουσιάζουν εξωτερικές «ομοιότητες», στην ουσία ο Τσίπρας βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα όλων αυτών των κινημάτων από πλευράς ιστορικής δυναμικής.

Άλλωστε ο Τσίπρας πόνταρε στην εκλογή της Χίλαρυ. Και οι δημοκρατικοί στις ΗΠΑ (Ομπάμα και Χίλαρυ) ενισχύουν τέτοια κινήματα όπως αυτό του κ. Τσίπρα σε διάφορες «τριτοκοσμικές» χώρες.

Ανεξαρτήτως πολιτικού «χρώματος» και ιδεολογικού «αρώματος»!

Υποστήριξαν τον «αριστερό» Τσίπρα στην Ελλάδα, όπως πριν τρία χρόνια υποστήριξαν τους ακροδεξιούς αντί-ρώσους στην Ουκρανία, όπως πριν τέσσερα -πέντε χρόνια υποστήριξαν την «αραβική άνοιξη», δηλαδή του φονταμενταλιστές που διέλυσαν τη Μέση Ανατολή και προκάλεσαν κύματα προσφύγων προς τη Δύση.

Και ο Τσίπρας τους προσέφερε τεράστια «υπηρεσία» ανοίγοντας τα σύνορα της Ελλάδας για να διέλθουν στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Ενώ ο Σαμαράς τους είχε «δυσαρεστήσει» κάπως, γιατί κρατούσε τα σύνορα της Ελλάδας κλειστά και έλεγχε απολύτως τις ροές (προσφύγων-λαθρομεταναστών)

Το περίεργο είναι πως οι Ευρωπαϊκές κοινωνίες (οι οποίες στην πρόσφατη διαμάχη ήταν με τη Χίλαρυ κι όχι με τον Τράμπ), όταν άνοιξαν τα ελληνικά σύνορα κι ήλθαν λεφούσια λαθρομεταναστών από τον μουσουλμανικό κόσμο (μαζί με πρόσφυγες από τη Συρία) τελικά ακολούθησαν κι αυτές το δρόμο που εισηγήθηκε ο Τράμπ, όχι η Χίλαρυ: Έκλεισαν τα σύνορά τους, αρνήθηκαν να πάρουν άλλους, μαντρώνουν τους λαθρομετανάστες πίσω από… «τείχη» στις ίδιες τις πόλεις τους (!) και προσπαθούν να τους «παλιννοστήσουν».

Κάνουν δηλαδή αυτό ακριβώς που εισηγήθηκε ο Τράμπ στις ΗΠΑ και τον έβριζαν ως… «ρατσιστή»!

Και πολύ νοσταλγούν κάποιοι Ευρωπαίοι το Σαμαρά που στις μέρες του είχε ελέγξει το πρόβλημα των μεταναστευτικών ροών. Που τώρα σαρώνουν τις χώρες τους από τον καιρό που άνοιξε τα σύνορα ο Τσίπρας. Κι ας γκρίνιαζαν τότε στο Σαμαρά κάποιοι απ’ αυτούς.

Θυμάμαι το 2013 την «ενόχληση» των Σουηδών για το push back που γίνονταν από τον Ελληνικό λιμενικό επί Σαμαρά μπροστά από τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου. Ή τις κατηγορίες (άνευ συνεπειών και σημασία, βεβαίως, αλλά οχληρές παρ’ όλα αυτά) για τις «συνθήκες κράτησης των λαθρομεταναστών» στην Αμυγδαλέζα.

Τώρα φλέγονται οι Σουηδικές πόλεις από τις συγκρούσεις με παράνομους μετανάστες, γίνεται ο χαμός στη «ζούγκλα του Καλέ» στη Γαλλία, επεμβαίνει συνεχώς η σοσιαλιστική αστυνομία και σπάει κεφάλια (προσφύγων) στα Παριζιάνικα περίχωρα, ενώ στα σύνορα Δανίας-Σουηδίας (παρακαλώ!) αναστενάζουν όλες οι… «ανθρωπιστικές αρχές»: Μέχρι και τα τιμαλφή παίρνουν από τους ταλαίπωρους που αγωνίζονται να περάσουν, για να καλύψουν τα «έξοδα φιλοξενίας τους»!

Και η Αμυγδαλέζα μπροστά στα hot spots μοιάζει πια με «πεντάστερο»…


Από μιαν άποψη όλοι αυτοί οι «πρωταθλητές» της «Πολιτικής ορθότητας», σοσιαλιστές και φιλελεύθεροι, κεντροαριστεροί και κάποιοι κεντροδεξιοί ακόμα, στην Ευρώπη και στην Αμερική (αλλά και σε μας: ο ΓΑΠ παλαιότερα και ο Τσίπρας σήμερα), όλοι αυτοί οι «αστέρες» της Πολιτικής ορθότητας λοιπόν, είναι «οι μεγάλοι χορηγοί» του Τράμπ στις ΗΠΑ και τους Φάρατζ στη Βρετανία.

Και τα σοβαρά κεντροδεξιά κόμματα, στην Ευρώπη τουλάχιστον, σκέπτονται να μετακινηθούν δεξιότερα για να συγκρατήσουν την άνοδο της άκρας δεξιάς. (Στην Ελλάδα που είχε και το μεγαλύτερο πρόβλημα ο Σαμαράς πρόλαβε και «μπουζούριασε» τη ΧΑ, γιατί αλλιώς θα ήταν σήμερα σε τριπλάσια ποσοστά).

Στη Γερμανία το σκέπτονται σίγουρα. Στην Ολλανδία το ίδιο. Ίσως και στη Γαλλία, τώρα πια...

Στην Αυστρία δεν πρόλαβαν, τους ξέφυγαν μπροστά οι ακροδεξιοί. Και στις χώρες του Βίζεγκραντ, οι κεντροδεξιοί είναι πια πολύ… ακροδεξιοί για τα μέχρι τώρα συμβατικά standards των υπολοίπων.

Κοσμογονία έρχεται σε όλη την Ευρώπη. Προς τα δεξιά, όμως…

Στις ΗΠΑ δεν ξέρω τι σκέφτονται οι Δημοκρατικοί. Δεν μπορεί, έχασαν όχι μόνο την Προεδρία, αλλά και τη Βουλή και τη Γερουσία και μάλιστα, σε συνθήκες όπου η οικονομία τους πάει αρκετά καλά! Ούτε επί Ρέηγκαν δεν είχαν χάσει οι Δημοκρατικοί Βουλή και Γερουσία με την πρώτη.

Μετά τέτοιο «στραπάτσο», σίγουρα θα αρχίσουν να το ψυλλιάζονται, πως κάτι δεν πάει καλά με την εν γένει πολιτική τους…

Και στις ΗΠΑ λοιπόν, το σκηνικό θα μεταλλαχθεί προς τα δεξιότερα. Περιθωριοποιώντας σταδιακά την «πολιτική ορθότητα».

Βέβαια, να εξηγούμαστε. Το ότι η «Πολιτική ορθότητα» είναι παρελθόν, δεν σημαίνει ότι μας περιμένει… «ανθόσπαρτο μέλλον»!
Το ότι χρεοκόπησε ο «Πολιτική ορθότητα» και καταρρέουν παντού οι παντοδύναμοι εκπρόσωποί της, δεν σημαίνει πως οι αντίπαλοί τους είναι τα «καλύτερα παιδιά». Κάθε άλλο…
Όμως, η ιστορική τάση έχει αρχίσει να ξεδιπλώνεται, ξεκάθαρα πια:
Το παλιό πεθαίνει! Το καινούργιο δεν έχει γεννηθεί ακόμα.
Η «Πολιτική ορθότητα» πληρώνει τις αμαρτίες της, εξέθρεψε τα τέρατα που την κατασπαράσσουν και τελειώνει! Το τι θα πάρει τη θέση της, δεν το ξέρουμε ακόμα. Κι ίσως αργήσουμε να το δούμε.

ΥΓ Και παρακαλώ, μη λέμε μισές αλήθειες, έτσι;
--Δεν μου αρέσουν καθόλου κάποιοι υποστηρικτές του Τράμπ. Αλλά μην ξεχνάμε ότι και τη Χίλαρυ την βοήθησαν – και τη χρηματοδότησαν αδρά – και ο Σαουδάραβες και οι Καταριανοί και πάσης φύσεως χρηματοδότες του ΙΣΙΣ, Τούρκοι και όχι μόνο! Έτσι;

--Επίσης, δεν μου αρέσει καθόλου το γεγονός ότι ο Τράμπ «δεν σέβεται τις γυναίκες»! Η τουλάχιστον αυτό δείχνουν κάποιες «ακριτομύθιές» του, μιλώντας ιδιωτικά με φίλους του πριν… 25 χρόνια, όπως αποκαλύφθηκε εσχάτως.

Αλλά όταν βγήκε η Μαντόνα υπέρ της Χίλαρυ και προσφέρθηκε δημόσια να κάνει «στοματικό έρωτα» με όποιος ψηφίσει Χίλαρυ, δίνοντας μάλιστα και συναρπαστικές λεπτομέρειες για το πόσο «καλή» είναι στο εν λόγω «σπορ», δεν είδα κανένα υπέρμαχο της «γυναικείας αξιοπρέπειας» να θίγεται. Ούτε να την αποδοκιμάζει.
Και παρεμπιπτόντως, αυτά που έλεγε ο Τράμπ ως ιδιώτης με φίλους του, είναι «αθώα πταίσματα», σε σύγκριση με αυτά που έκανε ο Τζών Κέννεντυ μαζί με τον αδελφό του Τζο και την έρμη τη Μέριλυν (Μονρόε).
Για να μη τρελαθούμε τελείως…
Τελικά κάθε κατεστημένο που πεθαίνει βγάζει ανυπόφορη υποκρισία και απίστευτη αλαζονεία!

Η «Πολιτική ορθότητα» και οι εκφραστές της αποτελούν λαμπρή επιβεβαίωση αυτού του κανόνα…

Θ.Κ.