GRID_STYLE

NONE

ΡΟΗ:

latest

«Το θέατρο με διεγείρει να υπερβαίνω τα όριά μου» λέει ο Άκις Βλουτής

ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΤΖΕΝΤΑ Του ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗ Ο πολυσχιδής Άκις Βλουτής ανήκει στους ανθρώπους του χώρου που αγαπά να δουλεύει χωρίς να ...


ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΤΖΕΝΤΑ
Του ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗ

Ο πολυσχιδής Άκις Βλουτής ανήκει στους ανθρώπους του χώρου που αγαπά να δουλεύει χωρίς να θορυβεί ασκόπως και να μιλά επί παντός του επιστητού. Το ζητούμενό του είναι να υπάρχει σ’ αυτόν με ζηλευτά ανεβάσματα έργων και με δυνατές συνεργασίες που...κλέβουν την παράσταση.  Τις μέρες αυτές κάνει εντατικότατες πρόβες για το αριστούργημα του Έντουαρντ Άλμπι "Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ" με σκηνοθέτη τον σημαντικότατο Γιώργο Κιμούλη και με συμπρωταγωνιστές του την εξαίρετη Νίκη Παλληκαράκη και τους καίριους Σαράντο Γεωγλερή και Τζωρτζίνα Λιώση που «έρχεται» στο Από Μηχανής Θέατρό του και μιλά στο enikos.gr για όλα,από καρδιάς
-Τι σε γοητεύει πιο πολύ στο "Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ";
Με γοητεύει το παιχνίδι που στήνει ο Άλμπυ -γιατί ως παιχνίδι πρέπει να το δούμε- Ο τρόπος με τον οποίο ο Άλμπυ εμφανίζει τη σχέση του κεντρικού ζευγαριού -Τζωρτζ και Μάρθα-, έτσι όπως εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια ενός νεότερου ζευγαριού, δυο – θα μπορούσαμε να πούμε - θεατών των γεγονότων. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, με γοητεύει πολύ, η προσπάθεια αυτών των δυο να εφευρίσκουν συνέχεια καινούργιους και πάντα διαφορετικούς τρόπους για να επικοινωνήσουν, -περνούν από το παιχνίδι στον αλληλοσπαραγμό και από κει στο παιχνίδι πάλι και ξανά στην προσπάθεια να διαλύσει ο ένας τον άλλον, να κερδίσει ο ένας τον άλλον, να εξουσιάσει ο ένας τον άλλον, να κάνει να γελάσει ο ένας τον άλλο-.
-Ένα έργο που ασχολείται με τις σχέσεις που είναι πάντα... επικίνδυνες. Υπάρχει αγάπη σ' αυτό το ζευγάρι που αλληλοσπαράσσεται;
-Αλληλοσπαράσσονται, μπορεί να συμβαίνει και αυτό, αλλά δεν ξέρουμε ποια από τα παιχνίδια αυτά είναι αληθινά και ποια κατασκευασμένα ή ψεύτικα. Και όσο συμβαίνει αυτό, ενώ βάλλεται η σχέση, την ίδια στιγμή, ισχυροποιείται.
Ο Μπέκετ έχει γράψει: «Αν εσύ δεν με αγαπήσεις, δεν θα αγαπηθώ ποτέ», ο Τζωρτζ την αγαπάει. Αλλά δεν ξέρω αν η Μάρθα μπορεί να αγαπηθεί.
-Μίλησέ μου για τον Τζωρτζ που παίζεις
-Πιστεύω πως ο Τζωρτζ, συνεχίζοντας την σκέψη μου, πραγματικά αγαπά την Μάρθα, γιατί σαν χαρακτήρας αντιλαμβάνεται ότι οι γυναίκες είναι εξόριστες από τον ανδρικό κόσμο και από τον λόγο, και δεν είναι απλό. αισθάνεται ο ίδιος ένοχος και για αυτό μένει εκεί. Καταλαβαίνει την αναπηρία, και κατανοεί το πόσο δύσκολο είναι να πιστέψει ένας άνθρωπος ότι ο άλλος πραγματικά τον αγαπάει. Ο Τζωρτζ είναι ένας άνθρωπος που έχει βαθιά επίγνωση για το που βρίσκεται, όταν εμείς τον συναντάμε στην σκηνή. Είναι ένας διανοούμενος-ιστορικός, με αρκετά μηδενιστική διάθεση και απαξίωση στην εξέλιξη αυτού του κόσμου. Ένας άνθρωπος που αρνείται την διαιώνιση αυτού του είδους, του είδους των ανθρώπων εννοώ. Βλέπει γύρω του ένα κόσμο μεγάλης μοναξιάς. Και ξέρει τι σημαίνει και πόσο σημαντικό είναι στην ζωή των ανθρώπων η σχέση, ο άλλος απέναντι του. κατανοεί βαθιά, ότι είναι ότι σημαντικότερο υπάρχει στην ζωή.
-Πόσο σε κεντρίζει το να... βουτάς σε διάφορα και διαφορετικά πρόσωπα κάθε φορά;
Αυτός είναι ο λόγος που κάνω θέατρο. Με διεγείρει να υπερβαίνω τα όρια μου. Είναι ένας τρόπος να μην πλήττεις – να εξελίσσεσαι εσωτερικά, να νιώθεις σαν παιδάκι που παίζει.
-Πόσο σε αφορά το με ποιους βρίσκεσαι στη σκηνή κάθε φορά;
Όπως στη ζωή, έτσι και στο θέατρο είναι θεμελιώδες με το ποιον παίζεις, αφού είναι θεμελιώδεις οι σχέσεις. Αλλά είμαι και λίγο χαμαιλέων, προσαρμόζομαι κάθε φορά.
-Έχεις κακοπάθει σε συνεργασίες. Άρα προσέχεις πλέον τις...κακοτοπιές;
-Η ζωή είναι δύσκολη, απροσδόκητη και το μέλλον πάντα άγνωστο. Όσο και αν προσπαθώ να είμαι προσεκτικός, η δουλειά μου είναι τέτοια που θέλει να είσαι πάντα ανοικτός και άρα αφύλαχτος. Επίσης, πολλές φορές μπορεί να σε παρασύρει η έμπνευση που σε «μπερδεύει». Δεν μπορείς να προβλέπεις την ζωή, όλα για μας είναι.
-Έχεις δεχτεί... τρικλοποδιές ή μαχαιριές στον χώρο;
-Αυτά συμβαίνουν σε όλους τους χώρους, άρα και στον χώρο του θεάτρου. Ότι έχει συμβεί, ή θα συμβεί στο μέλλον είναι οι εμπειρίες μας. Όταν όμως τα βλέπεις από απόσταση, γελάς. (εντάξει, λίγο πικρά)
-Ποιους από όσους συνεργάστηκες αισθάνθηκες πιο... κοντά σου;
-Με τον Δημήτρη Λιγνάδη στο Τέλος του Παιχνιδιού, ήταν σαν να ήμασταν φίλοι από παιδιά. Και δουλεύοντας τώρα με τον Γιώργο Κιμούλη…
-Δουλεύοντας με τον Γιώργο Κιμούλη...
-Είναι ένα μεγάλο δώρο για μένα να δουλεύω μαζί του και ειδικά σε αυτό το έργο. Προσφέρει απλόχερα ότι γνωρίζει, ακριβής, οργανωμένος και οργανωτικός, άμεσος και τρυφερός με όλους, με χιούμορ. Η χαρά να κάνεις πρόβα.
-Σε τόσο δύσκολους και χαλεπούς καιρούς κάνεις θέατρο ρεπερτορίου, με πείσμα. Θέλει αρετή και τόλμη αυτό το "πακέτο", έτσι;
-Όταν ακούω την ερώτηση σου, μου φαίνονται τρομακτικά αυτά που λες, όμως εγώ όταν τα κάνω δεν τα σκέφτομαι, μοιάζουν φυσικά, είναι η δουλειά μου. Εγώ κάνω απλώς αυτό που πιστεύω. Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι κάνω θέατρο ρεπερτορίου. Και δεν εννοώ ότι δεν κατανοώ ότι το θέατρο ρεπερτορίου, μέσα σε μια κρίση, είναι από μόνο του σχεδόν ουτοπικό. Αλλά έτσι και αλλιώς, θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία. Αυτό ζητάω μέσα από την δουλειά μου. Δυο ώρες στη σκηνή, είναι η δική μου ελευθερία.

Δεν υπάρχουν σχόλια

ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση