«Η Επίδαυρος με μαγεύει κάθε φορά» λέει ο Γιάννης Στάνκογλου

Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι πέτυχε στο «Επτά επί Θήβας» όχι μόνο την πληρέστερη ερμηνεία της καριέρας του, αλλά και μια από τις σημαντικ...

Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι πέτυχε στο «Επτά επί Θήβας» όχι μόνο την πληρέστερη ερμηνεία της καριέρας του, αλλά και μια από τις σημαντικότερες-αν όχι την σημαντικότερη - της σεζόν,αφήνοντας ... πίσω του πολλούς κορυφαίους συναδέλφους του. Η «νίκη» ήταν του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος που «κατέβασε» μια τόσο σημαντική παραγωγή στην Επίδαυρο. Η «νίκη» ήταν φυσικά και του χαρισματικού Τσέζαρις Γκραουζίνις που σκηνοθέτησε με όραμα την παράσταση με μια γερή ομάδα. Η «νίκη»όμως ήταν κυρίως προσωπική του Γιάννη Στάνκογλου που με τον Ετεοκλή του μας πρόσφερε θεατρική μέθεξη, βαθιά συγκίνηση κάνοντάς μας να αποκτήσουμε κατακόκκινες παλάμες από το πολύ δυνατό χειροκρότημα.Κέντημα η ερμηνεία του, μας σφράγισε κι είμαστε ευτυχείς που μπορούμε να τον δούμε και φέτος στην ίδια σημαντική παράσταση που «ανοίγει»το Φεστιβάλ Επιδαύρου [Παρασκευή-Σάββατο το ραντεβού].Εκεί θα είμαστε κι εμείς που θέλουμε να νιώσουμε και πάλι μέθεξη με την παράσταση αυτή,αλλά και όσοι δεν πρόλαβαν πέρσι.
Ο ισχυρότατος θίασος βρίσκεται ήδη στο αργολικό θέατρο και κάνει πρόβες και εκεί βρήκα τον Γιάννη ζητώντας του λίγα λόγια πριν από την νέα του πρεμιέρα. «Είναι μαγικός αυτός ο χώρος που δεν σου επιτρέπει να κάνεις λάθος.Είναι σαν να σε βοηθάει για να κάνεις το καλύτερο που μπορείς...Η εμπειρία είναι σημαντική:όχι μόνο αυτή των παραστάσεων αλλά κι αυτή των προβών. Απ’ τα πιο όμορφα πράγματα που έχω βιώσει στη ζωή μου...».Μιλάει για το αργολικό θέατρο γεμάτος συγκίνηση «Το δέος που νιώθω υπάρχοντας στον χώρο αυτό δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις... Πέρσι, λίγο πριν πάρουμε θέσεις κάναμε μια μεγάλη αγκαλιά όλοι οι συντελεστές της παράστασης και γίναμε ένα.Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό το συναίσθημα.Και θα το κάνουμε και φέτος».Χθες ανέβασε στον τοίχο του στο fb μια φωτογραφία που φιλάει την θυμέλη του θεάτρου με σεβασμό γράφοντας «Το πρώτο προσκύνημα στη θυμέλη.Έτσι για το καλό». Σήμερα μου λέει «Είναι κάτι που βγαίνει από μέσα μου.Το έχω ξανακάνει-το κάνω πάντα με απόλυτο σεβασμό.Προσκυνώ με συγκίνηση και προχωράω μπροστά...»