Οι μπλόφες, ο ανίσχυρος ΟΗΕ και ο άβουλος Τραμπ μετατρέπουν την Κύπρο σε πεδίο θερμής αντιπαράθεσης!...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος  Αυτή τη φορά το ναυάγιο στις διαπραγματεύσεις για το κυπριακό δεν θα είναι ένα ακόμη ατύχημα ...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος 

Αυτή τη φορά το ναυάγιο στις διαπραγματεύσεις για το κυπριακό δεν θα είναι ένα ακόμη ατύχημα στο διεθνές πλαίσιο, όπου αναπτύσσονται οι ελληνοτουρκικές σχέσεις. Όλα δείχνουν πως εξελίσσεται σε δυστύχημα, καθώς στο προσκήνιο και πλούσιο παρασκήνιο της διάσκεψης στο Κραν Μοντάνα κατέρρευσαν όλες σχεδόν οι μπλόφες που δοκίμασε η τουρκική και η ελληνική πλευρά, εξευτελίστηκε ο ΟΗΕ, ενώ ως μείζον πρόβλημα αναδείχθηκε η αβουλία της νέας διοίκησης των ΗΠΑ στο ζήτημα.

Ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Μάικ Πενς περιορίστηκε σε "πολιτικώς ορθές" και διπλωματικώς ανούσιες παραινέσεις προς τους κυρίους Αναστασιάδη και Ακιντζί, επιχειρώντας παράλληλα να μην μπλέξει τον ίδιο τον Τραμπ στην υπόθεση, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή, σε αυτή τη φάση, όπου οι έλληνες επιχειρούν να ρίξουν τις ευθύνες της κατάρρευσης στους τούρκους και οι τούρκοι στους έλληνες.

Αυτή τη στιγμή οι διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό εμφανίζουν τη μορφή αδιεξόδου, καθώς η ελληνική πλευρά πέτυχε να αναδείξει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει η τουρκική ηγεσία το ζήτημα (: ως ζήτημα ασφαλείας για την Τουρκία και όχι για την τουρκοκυπριακή κοινότητα), ενώ ο τουρκική πλευρά έδειξε την απόλυτη θέση της ελληνικής στα ζητήματα των εγγυήσεων, των επεμβατικών δικαιωμάτων και της αποχώρησης του τουρκικού στρατού.

Και έτσι το διεθνές ζήτημα Κυπριακό βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε κενό πολιτικής μεθοδολογίας για να αντιμετωπισθεί με διαπραγματεύσεις. Αυτή την στιγμή, αγαπητέ αναγνώστη, αν θέλαμε να είμαστε ειλικρινείς και έντιμοι, θα έπρεπε να κατανοήσουμε πως είναι η πρώτη φορά μετά το ναυάγιο του τελευταίου σχεδίου Ανάν που βρισκόμαστε σε μεθοδολογικό, δηλαδή σε πολιτικό αδιέξοδο στην υπόθεση. Το power-sharing και τα λεγόμενα trade-offs μεταξύ της ελληνοκυπριακής και τουρκοκυπριακής ηγεσίας οδήγησαν σε διλήμματα απόλυτης διαφοροποίησης γενικότερα μεταξύ της ελληνικής και τουρκικής πλευράς. Και αυτό επειδή η ελληνική πλευρά δεν θα μπορούσε ποτέ να δεχτεί τα τετελεσμένα που προκάλεσε η τουρκική εισβολή και κατοχή, ενώ η τουρκική δεν θα μπορούσε να αποστεί από την γεωπολιτική στην ουσία μεταβολή, που επιχείρησε και ουσιαστικά πέτυχε πριν από 43 χρόνια.

Με άλλα λόγια, στο Κραν Μοντάνα έγινε φανερό πως με μπλόφες και υποκρισία δεν θα μπορούσαν να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις για ειρηνική επίλυση του Κυπριακού και μάλιστα σε μια κάποια δημοκρατική βάση. Κυνικά αποδείχθηκε ότι το θέμα δεν αντιμετωπίζεται στο πλαίσιο της λεγόμενης δημοκρατικοποίησης, αλλά σε εκείνο της ασφάλειας. Μιας έννοιας που διχάζει απολύτως ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους, αλλά και την ελληνική με την τουρκική ηγεσία. Και από το σημείο αυτό και έπειτα αρχίζουν τα πολύ δύσκολα! Όχι των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό, αλλά των σχέσεων στην Κύπρο μεταξύ της κυβέρνησης στο νησί και της τουρκοκυπριακής κοινότητας και των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Ως σαφές ζήτημα ασφαλείας πλέον το Κυπριακό φορτίζει τις γεωπολιτικές παραμέτρους στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, μεγεθύνοντας την πιθανότητα η περιοχή να μετατραπεί σε πεδίο θερμής αντιπαράθεσης, πράγμα που θα οδηγήσει από μόνο του σε μια άλλη μεθοδολογία επίλυσης του Κυπριακού, βασισμένη σε αυτό που με αγωνία επιχειρήθηκε να αποκλειστεί από τον ΟΗΕ και την ελληνική πλευρά τα τελευταία 43 χρόνια: στην άσκηση πολιτικών ισχύος.