Άρθρο του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου Η άλλη ελληνική πιθανότητα, μετά την πτώχευση κράτους και τραπεζών, ήταν η ενίσχυση των δημοκρατικών ...
Η άλλη ελληνική πιθανότητα, μετά την πτώχευση κράτους και τραπεζών, ήταν η ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών με τη ριζοσπαστικοποίηση της δημοκρατίας, η αποκέντρωση με παραγωγική ανασυγκρότηση και η αναστροφή της τάσης κοινωνικού αποκλεισμού.
Αυτή, αναγνώστη μου, ήταν η αστική και όχι ασφαλώς επαναστατική άλλη πιθανότητα. Η άλλη πιθανότητα στο πλαίσιο της μεταρρύθμισης για την παραγωγή μιας νέας μεταπολίτευσης και όχι μιας κάποιας σοσιαλιστικής επανάστασης. Και δεν το λέω για να αποκλείσω την επανάσταση, άλλα για να ορίσω την πραγματικότητα στην Ελλάδα της κρίσης που κάθε άλλο παρά επαναστατική υπήρξε.
Αυτή η πιθανότητα δεν υπάρχει πλέον. Η επιλογή της συντεταγμένης χρεοκοπίας που προκρίθηκε, ακολουθήθηκε και ακολουθείται από το πολιτικό σύστημα με τα μνημόνια και την επιτροπεία, απέκλειε από την αρχή και ασφαλώς αποκλείει τελεσιδίκως πλέον ακριβώς την άλλη πιθανότητα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στα πράγματα για να υπηρετήσει την άλλη πιθανότητα, αλλά δυστυχώς σύντομα φάνηκε πως αυτό που υπηρετούσε πραγματικά ήταν ο διαλογικός, θεσμικός και υλικός αποκλεισμός αυτής της πιθανότητας. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι κυβερνήσεις του Αλέξη Τσίπρα σημειολόγησαν εναντίον αυτής της πιθανότητας, νομιμοποιώντας πολιτικώς από αριστερά το σενάριο φτωχοποίησης, εσωτερικής υποτίμησης, γενικής εκποίησης, καραντίνας εντός της ευρωζώνης και υποτελούς πολιτείας της τρόικας για την Ελλάδα.
Σε τι καταλήγει αυτό; Στην υπερσυγκέντρωση με την (ανα)δημιουργία μονοπωλίων ή ολιγοπωλίων παντού από την ενέργεια και το εμπόριο μέχρι τον Τύπο και τα ΜΜΕ, στην δραματική στρέβλωση του κοινοβουλευτισμού και του πολιτεύματος, στην μεγέθυνση της διαπλοκής και στην επίσης δραματική απομειώση των υλικών και ηθικών αξιών με την ρευστοποίηση και τον εκχυδαϊσμό της πολιτικής πρακτικής. Δηλαδή, σε μια νέα απολιτική στην μορφή της διάσταση αποκλεισμού και στην ενίσχυση της πατρωνίας στο εσωτερικό και στις διεθνείς σχέσεις της χώρας.
Φτάσαμε η απόλυτη αποτυχία να εμφανίζεται ως μεγάλη επιτυχία, η εξαίρεση ως κανόνας, το ανώμαλο σαν απολύτως φυσιολογικό ...και η μη-ρύθμιση του χρέους, όπως και η μη-ένταξη στον μηχανισμό ποσοτικής χαλάρωσης, σαν ευκαιρία η Ελλάδα να βγει στην χρηματαγορά με το σπαθί της! Εδώ, πλέον, λες: έλεος καραγκιόζηδες με τα σπαθιά και την πανοπλία ενός πολιτικού μεσαίωνα χωρίς έναν τουλάχιστον ιππότη για δείγμα! Για να έχει λίγο έστω ρομαντισμό η πραγματικότητα της δολοφονίας της άλλης πιθανότητας.
Είμαι ένας από αυτούς που υπηρέτησαν με συνέπεια την ιδέα της άλλης πιθανότητας. Δεν ήταν αυταπάτη. Δεν ήταν μη ρεαλιστικός στόχος. Δεν ήταν κάτι που δεν θα μπορούσε να συμβεί στην σημερινή συγκυρία της ΕΕ. Ήταν κάτι που δεν μπόρεσε να συμβεί στην σύγχρονη ελληνική πολιτική συγκυρία, επειδή ο κουτοπόνηρος πολιτικαντισμός κυριαρχεί και στην αριστερά της πατρίδας μας.
Μαζί με την άλλη πιθανότητα χάθηκε ασφαλώς και η έννοια της μη-λενινιστικής (τουλάχιστον) αριστεράς. Σήμερα και αντικειμενικά ένα ευρύ, άμορφο, εγγενώς απολιτικό κέντρο απλώνεται στην Ελλάδα με μια περιφέρεια από νοσταλγούς του φασισμού, του ναζισμού, του βασιλιά και του Στάλιν.
Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτό είναι το παράδοξο της ελληνικής κρίσης. Η κατάρρευση και ο εξευτελισμός του πολιτικού κέντρου να προκαλέσει την αναγέννηση ενός ακόμη πιο παρηκμασμένου κέντρου, μιας ακόμη πιο στρεβλής ανάπτυξης, μιας ακόμη πιο ισχυρής διαπλοκής, μιας ακόμη πιο μεγάλης απάτης για κοινωνική δικαιοσύνη, ευημερία και Κράτος Δικαίου.
Εξηνταδύο χρονών με τέσσερα παιδιά εργάτρια στα σκουπίδια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάθε πρωί η ίδια αγωνία το ίδιο άγχος η ίδια ανασφάλεια, πώς θα κρατήσω την δουλειά μου!
Τέσσερα παιδιά και το ένα ΑΜΕΑ!
Πώς θα ταΐσω τα παιδιά μου; Πώς θα επιβιώσω ανάμεσα στο θανατικό που σπέρνει ο ευρωμνημονιακός μονόδρομος;
Αγώνας να αντιμετωπίσω την βαρβαρότητα του κράτους.
Χτυποκάρδια για την επόμενη μέρα!
Οι νόμοι για μας τους εργαζόμενους αλλάζουν από μέρα σε μέρα, να φοβάμαι ότι θα με πετάξουν σαν το σκυλί!
Εξήντα χρόνια ζωής και να τρέμω πώς θα ζήσω αύριο.
Τα κουράγια στερεύουν. Η ψυχή μου έχει στεγνώσει δεν καταλαβαίνω από πολιτικές σκοπιμότητες... θέλω να επιβιώσω παιδιά μου... εξήντα χρονών μάνα και δουλεύω στην σκουπιδιάρα... τι άλλο να κάνω... να λέω και δόξα τω θεώ! Τι άλλο να πω; Σάμπως μ’ ακούει και κανείς;
ΟΙ φιλελεδες με την ΕΛΙΤ μαζί με δικαστές θελουν ΝΑ Απολύουν τους συμβασιούχους! και να απαλαξουν τους ΚΛΕΦΤΕΣ ..ΠΈΝΤΕ ΧΡΟΝΙΆ ΛΈΝΕ ΘΑ ΕΛΈΓΧΟΝΤΑΙ
Ήρθαν οι συμβασιούχοι και μου είπαν συναδέλφισσα, απεργία!. Ενωμένοι θα τους αναγκάσουμε να πάρουν πίσω την καταδίκη μας.
Εντάξει άμα είναι για το ψωμί σας όλοι μαζί να κάνουμε κάτι.. Έτσι κι αλλιώς σήμερα εσείς αύριο εμείς.
Όμως δεν ήταν όπως μου τα ’λεγαν ενωμένοι.. Και έληξε η απεργία.
Οι γείτονες με κατηγορούσαν ότι είμαι εκβιάστρια γιατί δεν τους μαζεύω τα σκουπίδια.
Θεέ μου τι ντροπή! Τι να τους πω εγώ; Δεν είμαι πολιτικάντησα, δεν τα λέω καλά, αλλά ξέρω ότι εμένα με εκβιάζουν από όλες τις μεριές: «γειτόνοι, δημαρχέοι, κυβέρνηση, αντιπολίτευση, ΔΕΗ, εφορία και χίλιοι άλλοι διαβόλοι»
Και τώρα πρέπει σε δυο μερόνυχτα να τα μαζέψουμε!
Έχω λιώσει από την ζέστη και την διπλοβάρδια ανάμεσα στα σκουπίδια.
Πονά όλο το κορμί μου, αλλά δεν γίνεται αλλιώς.
Πρέπει να τους δείξω ότι δεν είμαι «άχρηστη»!
Οι ανάγκες είναι μεγάλες και οι νέες αντιλήψεις για τους εργαζόμενους, απειλούν για απολύσεις! Κι εγώ; Τι θα γίνω; Τα παιδιά μου;
Θα βουλιάξω στην απόγνωση της εξαθλίωσης και της καταστροφής.
Πρέπει να 'χω να πληρώσω φαΐ, ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, εφορία!
Πρέπει να δείξω και στους γείτονες, ότι τους νοιάζομαι και δεν φταίω που έμειναν αμάζευτα τα σκουπίδια τους.
Ναι μπορώ και διπλοβάρδια και τριπλοβάρδια!
Καβάλα στο σκαλί της σκουπιδιάρας!
Ο ανταγωνισμός αυτών της φωτογραφίας Επιτρέπει να υπάρχει μάνα εξηνταδύο χρονών, να δουλεύει με σαρανταπέντε βαθμούς ζέστη...Ε, ναι λοιπόν το επιτρέπει..
Εγώ μια μάνα εξηνταδύο χρονών, θα μαζέψω τα σκουπίδια σας! Θα μαζέψω τα σκουπίδια της αθλιότητας σας, τα σκουπίδια του πολιτισμού σας, τα σκουπίδια της κοινωνίας σας.
Και εδώ μπροστά στο σύμβολο της ύπαρξής σας! Στον τύμβο των σκουπιδιών σας, θα αφήσω την τελευταία μου πνοή, παρακαταθήκη στα παιδιά μου, παρακαταθήκη στα παιδιά αυτού του λαού, που έχει χάσει την αξιοπρέπεια του, το φιλότιμο, την ανθρωπιά, τον σεβασμό στον άνθρωπο, τον σεβασμό στην Μάνα.
Παρακαταθήκη και σε εσένα θρασύτατε Ελληνα βολεμένε ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΒΡΕΘΟΎΝ ΚΆΠΟΙΟΙ ΝΑ ΣΑΣ ΚΌΨΟΥΝ ΤΟΝ ΒΉΧΑ Η ΤΟΝ ΛΑΙΜΟ..
Συνέδριο ΔΗ.ΣΥ.: Οι βρυκόλακες του ΠΑΣΟΚ πάλι μαζί στο προσκήνιο .
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιψούν ξανά για αίμα από τον ελληνικό λαό.
Μπορεί να το θεωρήσετε αστείο ή ανέκδοτο... Και όμως δεν είναι... Ο Γιώργος Παπανδρέου, ένας κανονικός «ψευτο-γιάπης της παγκοσμιοποίησης», «πολιτικά ηλίθιος», κανονικός υπάλληλος των πιστωτών, άνθρωπος της διαπλοκής και της μεταμοντέρνας αποβλάκωσης, εισερχόμενος στο Συνέδριο της ΔΗ.ΣΥ. σχεδόν αποθεώθηκε... Ρυθμικά η ιαχή «Παπανδρέου – Παπανδρέου» δονούσε την ατμόσφαιρα! Το χειροκρότημα στο Συνέδριο προς τον άνθρωπο που έβαλε πραξικοπηματικά, στα τυφλά, χωρίς να ρωτήσει κανέναν, παρά μόνο εκτελώντας εντολές από τα αφεντικά του, και χαζοχαρούμενος, την Ελλάδα στο μνημόνιο, ήταν σαφώς ισχυρότερο και διαρκέστερο από εκείνο προς την δύσμοιρη Φώφη Γεννηματά, που συμπιέζεται από Παπανδρέου και Βενιζέλο, προσπαθώντας να επιβιώσει, κάνοντας τεχνητές ενέσεις «του τίποτα» και δίνοντας στις τελευταίες κωμική αρχηγική «πυγμή»...
Όλοι οι εν ζωή βρυκόλακες του ΠΑΣΟΚ ήταν εκεί, στο Συνέδριο της ΔΗ.ΣΥ., δίπλα στα απολειφάδια της ΔΗΜΑΡ..Μέχρι κι ο ακατονόμαστος Ραγκούσης προσήλθε στο Συνέδριο, για να διαγραφεί αμέσως από την Διαμαντοπούλου! Φυσικά δεν λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή, ο αρχικαταστροφέας Σημίτης.
Η παρουσία, όμως, που ήταν όλα τα λεφτά, ήταν εκείνη του ανεκδιήγητου και εξωνημένου Προέδρου της αντεργατικής ΓΣΕΕ, Γιάννη Παναγόπουλου.
Κι όμως, αυτή η αξιοθρήνητη αντιαισθητική εικόνα, που έπρεπε να προκαλεί αναγούλα και ακατανίκητη απώθηση, βρίσκει ακόμα κάποιο εκλογικό ακροατήριο, το οποίο, πέραν από πολίτες που έχουν προσκολληθεί αμετάθετα στο ΠΑΣΟΚ, συναποτελείται συνήθως από «πελάτες» ή φιλόδοξους αναρριχησίες και άφθονους υπαλλήλους της διαπλοκής...
Ακόμα χειρότερα, αυτή η αξιοθρήνητη αναπαλαίωση του ΠΑΣΟΚ, στην πιο κακή έκδοση του τελευταίου, έχει καταστεί το «μήλο της έριδας» και η «πολύφερνη νύφη» ανάμεσα στη ΝΔκαι τον καταρρέοντα ΣΥΡΙΖΑ, δείχνοντας και την κατάπτωση των δύο τελευταίων στο παρακμιακό «πάρτι» του ξεπεσμένου αστικού πολιτικού κατεστημένου...
«Η Κεντροαριστερά ξυπνάει», δηλώνει ενθουσιασμένο πρωτοσέλιδα το Κυριακάτικο Βήμα (2/7), αγουροξυπνημένο κι αυτό μετά την εξαγορά του.
Ξυπνάει, όμως, μαζί με όλο το βρυκολακιασμένο πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο, προσδοκώντας να ξαναπιεί το αίμα του τόπου και του λαού.
Όσοι δεν διαθέτουν μνήμη, παρά μόνο ιδιοτελή συμφέροντα, είναι καταδικασμένοι να ξαναγίνουν θύτες αυτού του τόπου, στον βαθμό που ασυγχώρητα θα το ξαναεπιτρέψει ο λαός, χειραγωγούμενος αλλά όχι ανεύθυνος, από τα ίδια εφιαλτικά συμφέροντα. Έλεος!