Το όνομα της ΠΓΔΜ είναι αιτία ή αποτέλεσμα προβληματικής λίμπιντο;

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος. Όπως αρμοδίως και ασφαλώς εμπειρικώς κρίνει η κυρία Μπέτυ Μπαζιάνα «η εξουσία, ακόμα και η αρ...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος.
Όπως αρμοδίως και ασφαλώς εμπειρικώς κρίνει η κυρία Μπέτυ Μπαζιάνα «η εξουσία, ακόμα και η αριστερή, χτυπάει πολύ εσωτερικές χορδές του ανθρώπου, έχει να κάνει με την αυταρέσκειά του, ακόμα και με τη λίμπιντο του». Και ασφαλώς το όνομα της ΠΓΔΜ αποτελεί βασικό στοιχείο της αίσθησης της εξουσίας που επηρεάζει καθοριστικά την λειτουργία της λίμπιντο στην Ελλάδα και στην ΠΓΔΜ.

Η πολιτική μεσολάβηση δεν βοήθησε στην επίλυση αυτού του προβλήματος, όπως ήταν φυσικό. Φοβάμαι μάλιστα - σε αντίθεση με την κυρία Μπαζιάνα - πως δεν θα μπορούσε να βοηθήσει ούτε η ψυχανάλυση. Τι να σου πω, ίσως να δοκιμάζαμε τη γνωστική θεραπεία που είναι προσανατολισμένη στην επίλυση προβλημάτων αυτής ακριβώς της μορφής με έμφαση στην πρόληψη της υποτροπής. Μια μορφή ψυχοθεραπείας που θα βοηθούσε τους ασθενείς-μακεδονιστές στις δύο χώρες να αποφύγουν ή να μειώσουν τη συχνότητα και βαρύτητα μελλοντικών νοσηρών επεισοδίων, τα οποία καταλήγουν σε φάρσες εκλογών.

«Παιχνιδιάρικα» τα γράφω για να μην προσβάλω τους νέους, αριστερούς αυτή τη φορά, καραγκιόζηδες που έρχονται με μια άθλια πολιτική αισθητική να προστεθούν στους δεξιούς καραγκιόζηδες που κατέστησαν μια απλή διαπραγμάτευση «κυπριακό»! Το κυπριακό ζήτημα είναι ένα σοβαρό και πλέον δύσκολο πρόβλημα για τη θεωρία και πρακτική επίλυσης διενέξεων στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου και των διεθνών πολιτικών, ενώ το «σκοπιανό» ένα απλό ζήτημα που μεγεθύνεται για να εξυπηρετήσει μικροπολιτικές σκοπιμότητες και στις δύο χώρες. Πρόκειται για ένα θέμα που, σαν φάρσα πλέον, φαίνεται να επηρεάζει (σχεδιασμένες) διαδικασίες αναδιάρθρωσης της εσωτερικής πολιτικής σκηνής στην Αθήνα και τα Σκόπια, ρυθμίζοντας την λίμπιντο πολιτικών που βασανίζονται και βασανίζουν (τον λαό) με το οιδιπόδειό τους.

Είναι, ωστόσο, αιτία ή αποτέλεσμα της προβληματικής λίμπιντο το ζήτημα της «οριστικής» ονομασίας της ΠΓΔΜ; Και αιτία, αν πας πίσω στον Απρίλιο του 1992 και στην απόφαση του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών, και αποτέλεσμα αν εξετάσεις την ανοησία να μην κλείσει το ζήτημα τον Μάϊο του 1993 στη βάση της προτάσεως Βανς-Όουενς για ονομασία «Nova Makedonija» και στο πλαίσιο του «πακέτου Πινέϊρο για Νέα Μακεδονία».

Τι συζητάμε σήμερα (το 2018 παρακαλώ) αντικειμενικώς, αλλά τα «μασάμε» και συνεχίζουμε να εξαπατούμε τον λαό, διαμορφώνοντας συνθήκες εκλογών, για να διαφύγουμε από το τελικό, εξοντωτικό για την κυβέρνηση «σφίξιμο» του βρόγχου του «τρίτου μνημονίου», που θα επιφέρει και «πέμπτο μνημόνιο» στο ίδιο πνεύμα με το «τέταρτο», το οποίο ήδη αποτελεί νόμο του ελληνικού κράτους; Για συμφωνία Αθηνών-Σκοπίων στη βάση της προτάσεως Βανς-Όουενς, που θα αντικαταστήσει το «FYROM» εκεί όπου έχει θεσπισθεί να αναγράφεται (προσωρινώς) σήμερα, αλλά χωρίς να επηρεάζονται στην πραγματικότητα οι διμερείς αναγνωρίσεις με το όνομα «Μακεδονία» που έγιναν στο μεταξύ. Δηλαδή, η Ελλάδα, όπως ο ΟΗΕ και διεθνείς οργανισμοί θα σημειώνουν «Nova Makedonija» ή «Нова Македонија», εννοώντας το κράτος «Μακεδονία» το οποίο έχει αναγνωριστεί με αυτό το όνομα (Μακεδονία) από ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο.

Αυτό σημαίνει «σύνθετη ονομασία έναντι όλων» πλέον! Όλοι θα αναγνωρίζουν πως το «Nova Makedonija», για παράδειγμα, αντικαθιστά το «FYROM», εκεί όπου υπάρχει σήμερα, δίχως να αλλάζουν οι διμερείς αναγνωρίσεις ως «Μακεδονία» και να μεταβάλλεται το κεκτημένο της γείτονος ως προς την μακεδονική ταυτότητα (της) και τα εμπορικά σήματα (της) που φέρουν τον όρο Μακεδονία ή παράγωγά του. Ασφαλώς και η Ελλάδα θα διατηρήσει το ίδιο δικαίωμα ως προς τα εμπορικά (της) σήματα και ως προς την αναφορά στη σύνθεση της εθνικής της ταυτότητας και του πολιτικού-διοικητικού της χώρου.

Άρα; Άρα, σήμερα η υπόθεση είναι μια ιστορική φάρσα, που πάνω της επιχειρείται να στηθεί ένα πανηγύρι καραγκιόζηδων για να καταλήξουμε σε εκλογές - και ασφαλώς άρση των εμποδίων από ελληνικής πλευράς στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ για τη γείτονα - με νέες κομματικές αναδιαρθρώσεις κυρίως στο χώρο της δεξιάς και κεντροδεξιάς της Ελλάδας. Αυτό φυσικά συμφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά, παρότι αισθητικώς αποτελεί μια ακόμη ασχήμια στο «πάνθεο» της σύγχρονης αριστεράς. Άλλωστε, αν πρόκειται για την άνοδο της προβληματικής λίμπιντο της αριστεράς και ταυτόχρονα της παραδοσιακής δεξιάς, την αισθητική θα κοιτάξουμε; ‘Έτσι δεν είναι κυρία Μπαζιάνα; Ποια αισθητική, αν πάσχουμε από διαταραχή του πρωτογενούς είτε με όρους ψυχανάλυσης, είτε με όρους ιδεολογίας και αριστερής οντολογίας!