«ΤΟΝ ΦΑΓΑΝΕ!» ΤΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΝ οι εργαζόμενοι (ντυμένοι στα μαύρα) για τον θάνατο του Στέλιου Σκλαβενίτη...

Evitelus Epitelus     Ξύπνησα πρωί σήμερα για να σας γράψω ένα γεγονός που προσωπικά με συγκλόνισε και με προβλημάτισε πολύ. Μου έδωσε...

Evitelus Epitelus  

 Ξύπνησα πρωί σήμερα για να σας γράψω ένα γεγονός που προσωπικά με συγκλόνισε και με προβλημάτισε πολύ. Μου έδωσε τροφή για σκέψη και ίσως αλλαγή life plan.

Μ. Πέμπτη 18.30 μπαίνω στον Σκλαβενίτη του Νέου Ψυχικού. Πάνω απο 30 χρόνια ψωνίζω στο συγκεκριμένο κατάστημα ανεξαρτήτως το που κατοικώ. Πάντα με το που μπαίνω μέσα κάνω διερευνητική για να δώ σε ποιο ταμείο θα καταλήξω. Σε ποια από τις κοπέλες που ... μεγαλώσαμε μαζί! Γιατι στον Σκλαβενίτη το προσωπικό δεν αλλάζει και αυτό ειναι ένα απο τα προσόντα του καταστήματος. Ξέρουν τις συνήθειες σου, τις παραξενιές σου, τις ανάγκες σου . Κοιτώ και τα 10 ταμεία. Και μένω ... άφωνη. 

Όλες οι ... συνομήλικες μου αλλά και οι νεότερες ταμίες, με μαύρα !!! Κάτω απο τις γαλάζιες αμάνικες ποδιές τους, όλες μαύρα !!! Τυχαίο θα είναι σκέπτομαι αν και μια ιδέα μου μπήκε στο μυαλό. Ανεβαίνω στον όροφο . Συναντώ τα κορίτσια που τακτοποιούν τα απορριπαντικά. Ή ίδια εικόνα. Θέλω να ρωτήσω μα δεν έχω και φωνή. Εχει κλείσει ο λαιμός μου απο το πρωί και μιλάω ψιθυριστά. Κατεβαίνω στα κρέατα και στα ψάρια. Και τ αγόρια το ίδιο. 

Ε δεν πάει άλλο. Είμαι έτοιμη να κάνω ρεπορτάζ. Φθάνω στο ταμείο. Η ταμίας που με εξυπηρετεί βλέπει τα χάλια μου και ψάχνει βοηθό να μου πακετάρει. Δεν βρίσκει, σηκώνεται και με βοηθάει η ίδια. "Είσαστε χάλια" μου λέει, "αφήστε θα τα τακτοποιήσω όλα εγώ" . Εκμεταλλεύομαι την καλοσύνη της και κάνω την ερώτηση " Όλες μαύρα κατ εντολή της διοίκησης ή απο επιθυμία" ? Και τότε ανοίγει μια; συζήτηση που πιστέψτε με μ έκανε να κλαίω απο συγκίνηση . Και όποιος πελάτης ήρθε μετά από εμένα συμμετείχε και αυτός και στην κουβέντα και στα ... ζουμιά. 

"Απο επιλογή" μου απάντησε και ο τόνος της φωνής της δεν άφηνε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Και συνέχισε : "Δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι σαν τους Σκλαβενίτηδες. Αχχχχχχχχχχ το φάγανε το αγόρι μας." Όπως καταλαβαίνετε και επειδή η ρεπόρτερ ποτέ δεν πεθαίνει, αρχίζω τις ερωτήσεις. "Μα απο γρίπη πέθανε της λέω. Ποιος να τον έφαγε?" 

Και μαθαίνω οτι "του έβαλαν το μαχαίρι στο λαιμό να αγοράσει τον Μαρινόπουλο, οτι τον έσκασαν  οτι και τα άλλα αδέλφια ειναι εξ ίσου καλά , αλλά εκείνος ήταν ένας άγγελος" !!! 

Με βλέπει που δάκρυσα και συνεχίζει : " αχ πώς το άντεξε αυτό η κυρία Μαρία (έτσι νομίζω μου είπε οτι λέγεται η μητέρα τους) μια γυναίκα σαν κι εμάς που πάει στα μαγαζιά 80 ετών γυναίκα και τακτοποιεί τα πιατάκια και τα ποτήρια σαν μια απο εμάς... " 

Φεύγω απο το κατάστημα συγκινημένη και κατευθύνομαι στο Τζάμπο ν αγοράσω κάτι τελευταία χρηστικά. Και επειδή το περιστατικό του αναμφισβήτητα άδικου θανάτου του υιού Βακάκη ειναι φρέσκο και διάβασα εδώ στο face σχετικά σχόλια υπαλλήλων του τότε , ενώ παρακολουθώ το ρεπορτάζ και τη διαπραγμάτευση του παιχνιδοεπιχειρηματία με τον πατέρα, τον τραγικό αυτό άνδρα που έχασε μπροστά στα μάτια του σύζυγο και παιδί, για την αποζημίωση του, σκέπτομαι ... πως στη διάρκεια της ζωής σου ορίζεις εσύ και μονον εσύ, αν θα ... "πεθάνεις ή θα ζήσεις αιώνια ".
Καλή Ανάσταση σε όλους