Αυτό είναι το μοναδικό ζώο που τρώει πικάντικες και καυτερές τροφές - ΦΩΤΟ

Μόνο δυο είδη θηλαστικών δείχνουν προτίμηση σε πικάντικες καυτερές γεύσεις. Το ένα είναι ο άνθρωπος και το άλλο είναι οι κινέζικες...

Μόνο δυο είδη θηλαστικών δείχνουν προτίμηση σε πικάντικες καυτερές γεύσεις. Το ένα είναι ο άνθρωπος και το άλλο είναι οι κινέζικες μυγαλές.

Η μυγαλή είναι θηλαστικό που ζει κυρίως σε τροπικές και εύκρατες περιοχές, όπως η Νέα Γουινέα, η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία και η Κίνα. Μολονότι η εξωτερική της εμφάνιση θυμίζει αυτή του ποντικιού, η μυγαλή δεν είναι τρωκτικό, όπως είναι τα ποντίκια. Τα θηλαστικά αυτού του είδους έχουν μυτερά δόντια σαν καρφιά, με τα οποία ροκανίζουν τα δέντρα στα οποία αναζητούν την τροφή και το σπίτι τους.

Μπορούμε, λοιπόν οι άνθρωποι να φάμε τόσες πιπεριές τσίλι όσες μια μυγαλή; Η απάντηση είναι πιθανώς όχι. Μια πρόσφατη μελέτη διαπίστωσε ότι αυτά τα θηλαστικά είναι τα μόνα – εκτός από τους ανθρώπους – που είναι γνωστό ότι επιδιώκουν σκόπιμα να βρουν πικάντικα τρόφιμα.

Οι ερευνητές στην Κίνα εντόπισαν μια γενετική μετάλλαξη στις μυγαλές που ζουν στην Κίνα, την έλλειψη του στοιχείου TRPV1, που τις καθιστά λιγότερο ευαίσθητες στην καψαϊκίνη, το συστατικό που δίνει την καυτερή γεύση στις πιπεριές τσίλι.

Αυτό το στοιχείο λειτουργεί ως δέκτης πόνου στις γλώσσες και τους λαιμούς των θηλαστικών, προειδοποιώντας τον εγκέφαλο όταν έρχεται σε επαφή με έντονη θερμότητα. Αλλά χάρη στη γενετική μετάλλαξη, οι μυγαλές δεν αισθάνονται πόνο και κάψιμο από πικάντικα τρόφιμα.

Για τη μελέτη, οι επιστήμονες συνέκριναν πέντε μυγαλές και έξι άγριους ποντικούς σχετικά με τις αντοχές που είχαν στην καψαϊκίνη. Η ουσία αυτή συναντάται σε ορισμένα φυτά, οπότε οι επιστήμονες τη δημιούργησαν τεχνητά δίνοντάς την στις δυο διαφορετικές ομάδες ζώων. Μελετώντας, έπειτα από την κατανάλωση της καψαϊκίνης τους εγκεφάλους των ζώων, οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι η έλλειψη του TRPV1 ήταν αυτή που επέτρεπε στους μυγαλές να τρώνε πικάντικα και καυτερά τρόφιμα χωρίς να αισθάνονται έντονο πόνο.

Πολλά φυτά έχουν εξελιχθεί ώστε να περιέχουν έντονες χημικές ουσίες που αποθαρρύνουν τα ζώα από το να τα τρώνε, αλλά στην περίπτωση των εν λόγω θηλαστικών, τα φυτά δεν μπορούν να γλιτώσουν.