«Είθισται να δολοφονούνται οι ποιηταί»...

Είθισται Γράφει η Πέπη Ρηγοπούλου Καημένοι ποιητές. Καθισμένοι στο λιγοστό φως της λάμπας. Σε κάποιο διαμέρισμα σαν αυτό όπου...

Είθισται

Γράφει η Πέπη Ρηγοπούλου

Καημένοι ποιητές. Καθισμένοι στο λιγοστό φως της λάμπας. Σε κάποιο διαμέρισμα σαν αυτό όπου...
έζησε το τελευταίο μέρος της ζωής του, στην οδό Λέψιους 10, στην Αλεξάνδρεια ο ποιητής. Γευόμενοι την αγωνία της λευκής σελίδας, ή όπως έλεγε ο Γάλλος αδελφός του, τον «λευκό πίνακα της αγωνίας του».

Με τις λέξεις να αντιστέκονται, να γλιστράνε, να λιποτακτούν μέχρι την ώρα που ξαφνικά σαν δώρο και σαν στοίχημα ανατέλλει το ποίημα. Για να έρθουν έπειτα οι μεταπράτες των συγκινήσεων.

Μάθαμε προσφάτως ότι, όπως λεν και οι ποιητές, φτάσαμε πια στην Ιθάκη, έχουμε βέβαια ακόμα δρόμο, αλλά μια Ιθάκη δεν παύει να είναι μια Ιθάκη, δηλαδή ένας δύσκολος νόστος. Ομως τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες τους έχουμε αφήσει πίσω μας. Οπως και τους δειλούς συντρόφους, που πήδηξαν στη θάλασσα με τη δικαιολογία ότι το καράβι αρμένιζε στραβά.

Προχωρούμε χωρίς εμείς να γίνουμε οι Λωτοφάγοι, ξεχνώντας τα δεινά που συσσώρευσαν όλοι οι άλλοι, αυτοί που φταίνε, όλοι εκτός από μας.

Χωρίς να παραδώσουμε το σπιτικό μας, δηλαδή το Μαξίμου, σε νέους Μνηστήρες. Εμείς οι πολυμήχανοι Ελληνες, απόγονοι προφανώς του Οδυσσέα, εμείς που περιμένουμε σεμνά όχι τον Καβάφη, ποιον Καβάφη τώρα, αλλά έναν νέο Ομηρο να μας υμνήσει.

Ιθάκη, Οδυσσέας, Λαιστρυγόνες, Κύκλωπες, Μνηστήρες: λεηλατημένα ονόματα, τραυματισμένες λέξεις, ξεχαρβαλωμένα σύμβολα, πεταγμένα χωρίς θλίψιν, χωρίς αμηχανία.

Χωρίς τις στοιχειώδεις ενοχές για δεινά που γνώρισε η χώρα, όχι από κτίσεως κόσμου, αλλά χτες, προχτές, όταν εμείς κρατούσαμε το τιμόνι. Χωρίς απάντηση γι' αυτά που μας περιμένουν κάνοντας ζοφερό το αύριο.

Χωρίς λίγη αγωνία για την παράδοση των όσων δεν παραδώσαμε ακόμα στους επικυρίαρχους. Χωρίς δέος για τις διεθνείς περιπέτειες που καραδοκούν, ενδεχόμενο τίμημα και τιμωρία της δικής μας πολιτικής.

Και οι ποιητές; Τι να χρειάζονται άραγε; Πόσο μετρούν; Πόσο τηλεοπτικό χρόνο στα δελτία των οκτώ μπορούν να κερδίσουν με το έργο τους;

Πόσο μπορούν να διεκδικήσουν τον ρόλο του δασκάλου, του εξομολογητή, του προφήτη, του οδηγού; Πολύ λίγο βέβαια αν παίρνουμε τέτοιες λέξεις στα σοβαρά.

Το έργο τους είναι καλό για να σκονίζεται και να μουχλιάζει στα ράφια της μνήμης -με την προϋπόθεση ότι κάποτε τους διαβάσαμε. Με μία εξαίρεση.

Οταν θέλοντας να βρούμε μερικές ατάκες για να κρύψουμε τα όσα πραγματικά και δύσκολα θέλουμε να μη βγουν στο φως, σκίσουμε μερικές σελίδες, λίγες γραμμές ή λέξεις από το έργο τους και τις οδηγήσουμε στο προσκήνιο από όπου εκφωνούμε τους λόγους μας.

Δικαιώνοντας τον λόγο του Νίκου Εγγονόπουλου: «Είθισται να δολοφονούνται οι ποιηταί».

Πηγή: efsyn.gr

Μέσω "Sibilla"