Η Ιταλία αρνείται το ρόλο της βολικής αποθήκης ψυχών. Η σύγκρουση πλησιάζει...

Γεωργια Γκαρδαλινου   Μεγάλη υποκρισία χαρακτηρίζει την διαχείριση του προσφυγικού/μεταναστευτικού προβλήματος και...

Γεωργια Γκαρδαλινου 

Μεγάλη υποκρισία χαρακτηρίζει την διαχείριση του προσφυγικού/μεταναστευτικού προβλήματος και...
την Ευρωπαϊκή Ένωση (κατ’ όνομα, γιατί στην πράξη ο καθένας πάει για πάρτη του). Έχω μιλήσει αρκετές φορές για την γερμανικής καταγωγής εισηγμένη ιδεοληψία της κατηγοριοποίησης σε πρόσφυγες ή μετανάστες που ισχύει και δεν ισχύει, μιας και ουδόλως σέβεται τον ορισμό ΟΗΕ της προσφυγικής ιδιότητας και φυσικά δεν διαθέτει έναν κοινό κατάλογο αναγνώρισης προσφύγων από τρίτες χώρες.

Από τις πιο παράλογες συμφωνίες, αυτή του Δουβλίνου, που κατηγοριοποιεί τις χώρες με εκτεθειμένα εξωτερικά σύνορα προς τρίτες χώρες -εμπνευσμένη αρχικά για να σταματήσει τις ροές προερχόμενες από χώρες του τέως Ανατολικού μπλοκ- μετατράπηκε με το Δουβλίνο ΙΙ, σε ένα έκτρωμα καταδίκης των χωρών του Νότου που λόγω θαλάσσιων συνόρων είναι εκτίθενται σε ροές πληθυσμών που δεν είναι εύκολο να ανασχεθούν. Συγχρόνως, μια άλλη ιδεοληψία της ΕΕ, μετά εμμονής συνωμοσίας επιμένει πως λόγω υπογεννητικότητας οι χώρες του Νότου θα πρέπει να δεχθούν εκατομμύρια μεταναστών ώστε να ισοφαρίσουν την χασούρα φόρων και εισφορών, ενώ οι βόρειες χώρες θα μπορούν με κινητικότητα να επιλέγουν όσους θεωρούν αξιόπιστους κι εξειδικευμένους, (η τελευταία ξετσίπωτη δήλωση της Μέρκελ έγινε μόλις προχθές).

Οι χώρες που περισσότερο θίγονται φυσικά είναι οι Μεσογειακές, αφού η ΕΕ επίσημα έχει μερίδα του λέοντος σε πολέμους της γειτονιάς μας είτε με όπλα, είτε με οικονομική εξόντωση πληθυσμών, ολοκληρώνοντας την διαδικασία που στην βιοπολιτική ονομάζεται απεδαφικοποίηση των κρατών. Μάλτα και Κύπρος επηρεάζονται από το φαινόμενο μόνο μερικά, όντας νησιωτικές, όσοι εγκλωβίζονται δύσκολα μετακινούνται προς άλλες χώρες αν δεν υπάρχει συμφωνία δευτερογενούς ροής.

Η Ελλάδα, όπου από το 2010 έχει αρχίσει και η δική της διαδικασία απεδαφικοποίησης, έχει απλά καταντήσει ένας πιστός δορυφόρος των Γερμανών, και φυσικά ο Τσίπρας ως ο απόλυτος YES MAN, έχει αποδεχτεί πλήρως να κάνει την χώρα την μεγαλύτερη αποθήκη ψυχών με την οριοθέτηση κέντρων κράτησης κλειστού τύπου για την επαναπροώθηση της δευτερογενούς ροής με μόνο αντάλλαγμα ένα φιλοδώρημα 3.750.000 (που όμως κι αυτό εξανεμίζεται μια και θα χρησιμοποιηθεί για να φθάσουν στην Ελλάδα όσοι στην ΕΕ μπήκαν από Ελλάδα....). Μάλιστα το σχέδιο αυτό που αποδεχθήκαμε ως καλά παιδιά, προϋποθέτει ότι τα κέντρα διαχειρίζονται ΕΕ τεχνοκράτες που τους πληρώνουμε εμείς, όπως και όλα τα έξοδα διαβίωσης στις φυλακές ψυχών που θα φτιάξουμε...

Η Ισπανία πάλι, εκτός από την θαλάσσια έκθεση, έχει μια πολύ σημαντική χερσαία, μια και κατέχει τμήμα του Μαροκινού εδάφους, με μεγάλη πίεση, όπου έχει σύρματα και τοίχους, ελεύθερους σκοπευτές που πυροβολούν στο ψαχνό όσους με τον α ή β τρόπο πρόκειται να μπουν στα σύνορα της κι άρα σε ευρωπαϊκό έδαφος, αν τυχόν περάσουν τους απωθεί μαζικά όπως εχθές με τα 100 άτομα. Αλλά αυτά μας βολεύουν, οπότε οι διεθνείς κανόνες, τα ανθρώπινα δικαιώματα κι άλλα χαρωπά πάνε να ευλογηθούν.

Η Γαλλία έχει μεν μέρος της Μεσογείου, αλλά οι ακτές είναι πιο απομακρυσμένες από εκείνες των υπόλοιπων χωρών, και βέβαια είναι ο μεγαλύτερος αποικιοκρατικός παίκτης που ευθύνται για τις μεγάλες ροές των από την Αφρική μετακινούμενων πληθυσμών.

Η Ιταλία λόγω του επιμήκους γεωγραφικού της σχήματος και θέσης, αποτελεί λοιπόν έναν αναγκαστικό για τις ροές προορισμό αφού σχετικά είναι κοντύτερα, και διαθέτει σύνορα χερσαία από όπου θα μπορούσαν να φθάσουν στις βορειότερες οι μετακινούμενοι. Στο θεωρητικό. Στην πράξη όχι γιατί τα βόρεια σύνορα της είναι ερμητικά κλειστά όπως και τα δικά μας, με τα συρματοπλέγματα και της μονάδες γερμανικών στρατευμάτων παρατεταγμένων. Θεωρητικά την λένε FRONTEX, θεωρούνται (γιατί άραγε;) αστυνομικές δυνάμεις, αλλά είναι καθαρά στρατιωτικές (που απαγορεύεται) με οργανογράμματα του ΝΑΤΟ και φυσικά το σέρβις δεν είναι τζάμπα, εμείς και πάλι το χρεωνόμαστε.

Η κυβέρνηση Ρέντζι ήταν η 3η στην σειρά μη εκλεγμένη και επιλεγμένη από τους τεχνοκράτες της ΕΕ, κι όπως η δική μας, αποδεχομένη οσφυοκαμπτικά όλες τις επιθυμίες της Γερμανικής ΕΕ, συμπεριλαμβανομένου και του μεταναστευτικού/προσφυγικού, ουσιαστικά ήρθε σε σύγκρουση με τα συμφέροντα του ντόπιου πληθυσμού, ενώ στα 5 χρόνια διακυβέρνησης από 4 κυβερνήσεις μη εκλεγμένες (Μόντι, Λέττα, Ρέντζι και Τζεντιλόνι) οι μάσκες έπσαν και ουσιαστικά η αντίθεση μετατοπίστηκε ανάμεσα σε ελιτιστές (υπέρ μιας απεδαφικοποίησης προς όφελος μιας διεθνοποίησης της οικονομικής δραστηριότητας), και των σοβρανιστών (υπέρ της διατήρησης της εθνικής λαϊκής κυριαρχίας και του ελέγχου και διαχείρισης των πλουτοπαραγωγικών πηγών από τα εθνικά κράτη με διαμορφωμένα σύνορα). Στην προκειμένη περίπτωση, στις εκλογές νίκησαν κατά κράτος οι δεύτεροι, και παρά τις απέλπιδες προσπάθειες φορέματος από τα πάνω νέας αρεστής στην ΕΕ κυβέρνησης, οι νικητές κατόρθωσαν να κάνουν μια κυβέρνηση, με χίλια προβλήματα, αλλά πάντως μη ελεγχόμενη από τους γνωστούς κύκλους. Συνάμα ο πολιτικός σεισμός που επιτελέσθηκε, άφησε το παλαιότερο πολιτικό σύστημα εντελώς κατακρεουργημένο. με κύριο χαμένο την διαχειρίζουσα Αριστερά και επόμενα την φιλελεύθερη Δεξιά, που μαζί κυβερνούσαν για πολλά πολλά χρόνια.

Η διαχείριση των προηγούμενων κυβερνήσεων του προσφυγικού/ μεταναστευτικού “προβλήματος” στην Ιταλία,όπου όποιος έβγαινε στην Μεσόγειο οδηγούνταν (και κυρίως παρέμενε) επί Ιταλικού εδάφους με συνοπτικές διαδικασίες, ήταν ένα από τα μεγάλα θέματα που δημιούργησε αλυσιδωτές οικονομικές και κοινωνικές αρνητικές επιπτώσεις στις ζωές εκατομμυρίων Ιταλών και φυσικά συνέπεια ήταν η αντίδραση του ντόπιου πληθυσμού. Έτσι φθάσαμε στο σημείο μιας συνολικής αναμέτρησης με τις από άνωθεν επιβολές στη χώρα, στην οποία αντίθετα με τη δικιά μας η “απεδαφικοποίηση” δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί, κι από ότι φαίνεται απειλούνται και τα μέχρι στιγμής επιτεύγματα της.

Μετά την Σύνοδο του Ιουνίου με κύριο πιάτο το προσφυγικό στις χώρες του Νότου, διαφάνηκε (εκτός της Ελλάδας που αποδέχθηκε τα πάντα με χαρά και δουλικότητα) φάνηκε καθαρά η αλλαγή στάσης της Ιταλίας, κι άρχισε ο πόλεμος που αναμένεται και να κλιμακωθεί. Μετά το υποκριτικό μπαλάκι των διασωθέντων μεταξύ των εθελοντριών χωρών υποδοχής, (που τελικά όποια χώρα τους δέχεται ως πρώτο έδαφος τους κρατάει, με εξαίρεση βεβαίως της Ιταλίας που τίμησε τις συμφωνίες), έρχεται η περίπτωση του πλοίου της Ιταλικής ακτοφυλακής Diciotti να ξαναθέσει το ζήτημα της υποκρισίας γυμνό και στυγνό στο αυθεντικό περίγραμμα του.

Δυο βάρκες με 190 άτομα ξεκινούν από τις ακτές της Αφρικής με στόχο τις ευρωπαϊκές ακτές της επαγγελίας. Φθάνουν στα χωρικά ύδατα της Μάλτας, όπου οι Μαλτέζοι με ένα πλοίο φάντασμα τους εφοδιάζουν με τρόφιμα και καύσιμα και τους προωθούν προς τα Ιταλικά χωρικά ύδατα. Δεδομένου του παραπάνω φορτίου, οι βάρκες δεν αντέχουν την ανοιχτή θάλασσα κι εκπέμπουν ΣΟΣ. Το Ιταλικό πλοίο λαμβάνει την εντολή από το επιχειρησιακό ευρωπαϊκό κέντρο να τους μαζέψει. Ουδείς αμφισβητεί ότι η διάσωση πραγματοποιείται στα χωρικά ύδατα της Μάλτας, και το ιταλικό πλοίο βάζει πλώρη προς Βαλέττα να τους παραδώσει. Η Μάλτα αρνείται τον ελλιμενισμό γιατί ως πλοίο φέρον Ιταλική σημαία αποτελεί Ιταλικό έδαφος. Από το πλοίο προσπαθούν να επικοινωνήσουν με το επιχειρησιακό κέντρο των Βρυξελλών. Σιγήν ιχθύος και στο τέλος πρόβλημα σας. Το πλοίο φθάνει στην Κατάνια ελλιμενίζεται, ενώ με ελικόπτερα έχουν ΄ήδη απομακρύνθεί οι διασωθέντες με σοβαρό πρόβλημα υγείας. Η κακιά Ιταλία το χειρίζεται ακριβώς όπως οι καλές και διαλέγμενες Μάλτα και Ισπανία: παρέχονται ιατροφαρμακευτική βοήθεια τροφή και νερό αλλά από το πλοίο δεν κατεβαίνει κανείς, αν δεν πραγματοποιηθεί ο καταμερισμός των εθελοντριών χωρών. Τίποτα . Άκρα του Τάφου σιωπή από την Ευρώπη που περί άλλων τυρβάζει , κι οι μέρες περνάνε . Οι Ιταλοί τα παίρνουν στο κρανίο θέτουν το ζήτημα σε έκτακτη Σύνοδο των πρεσβευτών των χωρών μελών. Η ΕΕ βγάζει μιαν ανακοίνωση ότι θα χορηγήσει 7.000.000,00 ευρώ για την περίθαλψη των μεταναστών επί Ιταλικού εδάφους αλλά οι Ιταλοί δεν είναι πια του κλάμπ και τους λένε πως το πρόβλημα είναι η κατανομή που δεν λειτουργεί αφού από όλες τις αφίξεις του καλοκαιριού μόνο η Γαλλία πήρε όντως 47 άτομα από τα 50 που της αντιστοιχούσαν, και έτσι η ΕΕ σφυρίζει αδιάφορα, μια και οι Ιταλοί δεν δέχθηκαν την συμφωνία επαναπροώθησης των δευτερογενών ροών στο έδαφος της, κι αυτό βεβαίως η Γερμανία δεν το ανέχεται. Οι Ιταλοί απειλούν για δεύτερη φορά τα κεκτημένα των ευρωκρατών: παπάρια λεφτά θα σας δώσουμε στον προϋπολογισμό.... Βγαίνει ο Εττινγκερ με περίσσια αλαζονεία και τους απειλεί με πρόστιμο. Ξεχνάει όμως ότι έχουν αλλάξει τους όρους και θέλουν μακροχρόνιο προϋπολογισμό όπου η Ιταλία είναι σαφώς βυζί για άρμεγμα αφού δίνει πολύ παραπάνω από ότι παίρνει και βέβαια μπορεί να τους πάει ...ωντας με βέτο στις εγκρίσεις. Κι αυτό ακριβώς προτίθεται να κάνει η κυβέρνηση Κόντε.

Σαφέστατα σε αυτήν την ιστορία 147 άτομα (+το πλήρωμα του Ιταλικού πλοίου ) βρίσκονται σε μια πολύ περίεργη θέση, τραγική, που όμως αναδεικνύει στο έπακρο την υποκρισία της ΕΕ και των κρατών μελών της. Η Ιταλία για δεύτερη φορά (η πρώτη είναι η πρόθεση της κυβέρνησης να αποσύρει την σύμβαση παραχώρησης των αυτοκινητόδρομων στο ιδιωτικό fund που ελέγχεται από τους Μπενεττον, μετά την κατάρρευση της οδογέφυρας Μοράντι της Α10), αποτελεί μια πρόκληση, αφού τολμά να σηκώσει φωνή στους τεχνοκράτες.

Ο πόλεμος πλέον είναι ανοιχτός και κανείς δεν θα κάνει πίσω, προσωπικά εύχομαι ολόψυχα η Ιταλία να τα καταφέρει.

Ανά οικονομικό έτος η γενική συνεισφορά της Ιταλίας προς την ΕΕ, τα χρήματα που αντιστοιχούν ως πιστώσεις ΕΕ στην Ιταλία, και σε κόκκινο η διαφορά τους

Από τις 6 χώρες που θα λάμβαναν μέρος στην κατανομή, με κόκκινο ο αριθμός προσφύγων στο χαρτί με πράσινο ο αριθμός των όντως κατανεμημένων