Άρθρο Νίκου Μαρκάτου: Ξανά το Άσυλο στο προσκήνιο της Υποκρισίας μας

Του Νίκου Μαρκάτου, Ομότιμου Καθηγητή ΕΜΠ, π.Πρύτανη Επισκέπτη Καθηγητή Πανεπιστημίου Τέξας Α&Μ Το «Άσυλο» είναι μια παγκόσμια κο...

Του Νίκου Μαρκάτου,

Ομότιμου Καθηγητή ΕΜΠ, π.Πρύτανη

Επισκέπτη Καθηγητή Πανεπιστημίου Τέξας Α&Μ

Το «Άσυλο» είναι μια παγκόσμια κοινωνική κατάκτηση ώριμη για την εποχή της, στη χώρα μας μάλιστα πραγματωμένη κυριολεκτικά με αίμα. Σήμερα, πράγματι, καταστρατηγείται για τους λόγους και με τους τρόπους που επίσης όλοι γνωρίζουμε.

Οι φοιτητές δεν είναι σε θέση να το υπερασπίσουν οι ίδιοι, και αυτό είναι αλήθεια. Ωστόσο, το ίδιο το Άσυλο δεν πιστεύω ότι αποτελεί την αιτία όσων συμβαίνουν. Είναι ένα βολικό εργαλείο, ίσως, το οποίο και να εκλείψει, δεν θα εκλείψουν οι αιτίες των φαινομένων που βιώνουμε. Και όσο δεν εκλείπουν οι αιτίες, όσα «Άσυλα» και αν καταργηθούν τα φαινόμενα θα βρίσκουν το δρόμο τους. Η οργή, θα βρίσκει το δρόμο της, ακόμη και αν οι μολότoφ δεν κατασκευάζονται στο ΕΜΠ Πατησίων, όπως ψευδώς και άδικα καταγγέλλουν κάποιοι δήθεν «στυλοβάτες της κοινωνίας μας».

Στις παρούσες συνθήκες, αλήθεια, πώς φανταζόμαστε την άρση ή καλύτερα την κατάργηση του Ασύλου; Θα περιπολούν στα υπόγεια του κτηρίου Γκίνη ένστολοι και θα συλλαμβάνουν όποιον κινείται ύποπτα; Θα υπάρχει face control στην είσοδο και θα επιτρέπονται μόνο φοιτητές και εργαζόμενοι; Θα υπάρχει ηλεκτρονικός έλεγχος πρόσβασης από την Αστυνομία ή την Πανεπιστημιακή κοινότητα;

Όποιος γνωρίζει την πραγματικότητα, όσο οργισμένος και να νιώθει για την κατάσταση, γνωρίζει ότι αυτά δεν γίνονται για πλήθος πρακτικών λόγων αλλά κυρίως για λόγους κουλτούρας του πανεπιστημίου.

Η κοινωνία έχει ανάγκη πολλά σημεία αναφοράς για να λειτουργεί ως οτιδήποτε περισσότερο από στεγασμένη αγέλη. Ένα από αυτά, είναι η «στέγη» της αμφισβήτησης, η οποία στην Ελλάδα παραμένει το Πανεπιστήμιο. Ναι, καταστρατηγείται, υποφέρει, και οι υπηρέτες της δεν είμαστε και τόσο άξιοι. Ωστόσο, συμβολικά, διατηρεί τον νόημά της και αν το χάσει, ιδιαίτερα αν το χάσει με βίαιο τρόπο όπως η κατάργηση του Ασύλου, δεν θα είναι οι ομάδες που αποθηκεύουν μολότoφ που θα πληγούν. Αυτές θα βρουν άλλες αποθήκες. Θα είναι «η ουσία» του Πανεπιστημίου στην Ελλάδα, το οποίο δεν είναι ένα αποστεωμένο κτίριο με εργαστήρια και αμφιθέατρα που διαθέτουν access control με rfid tags, αλλά κάτι πολύ διαφορετικό, το οποίο όταν λειτουργεί κανονικά προάγει την επιστήμη, τον πολιτισμό και τα ήθη. Θέτει τη δύναμη της κοινωνίας στην υπηρεσία της Γνώσης, παράγει πρόοδο και αισθητική.

Αυτά τα τελευταία μας λείπουν. Δεν λείπουν πρωτίστως από το Πανεπιστήμιο, λείπουν πρωτίστως από το πολιτικό σύστημα. Ας ασχοληθούμε με αυτό, λοιπόν. Εκεί είναι οι αιτίες των προβλημάτων.

Τα υπόλοιπα, όπως το Άσυλο, αλλά και η παρακμή της Κοινωνίας, της Εκκλησίας και της Δικαιοσύνης, αποτελούν, κατά τη γνώμη μου παράγωγα φαινόμενα, με τα οποία ακόμη και αν ασχοληθούμε, δεν έχουμε αντιμετωπίσει τις αιτίες τους.

Η συνεχής αναφορά στο Άσυλο, και η αναγόρευση του στο «φετίχ» της κρίσης, δείχνει απλά την άγνοια και την αναίδεια της συντεταγμένης πολιτείας.

Γι’ αυτό εκφράζουμε για άλλη μια φορά την απόλυτη στήριξή μας στο θεσμό του πανεπιστημιακού ασύλου, ως χώρο ελεύθερης διακίνησης ιδεών, που αποτελεί κοινωνική κατάκτηση, αλλά και συγχρόνως χρήσιμο θεσμό για τη δημοκρατία και την κοινωνία μας γενικότερα.

Ας αγωνιστούμε λοιπόν να μην καταβροχθίσουν οι δυνάμεις της αγοράς τον εναπομείναντα ανθρωπισμό.