Ένας «σπασίκλας» πρωθυπουργός...

Παντελής Καψής Ένας «σπασίκλας»πρωθυπουργός Ομολογώ από την Τετάρτη, μετά την πρώτη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου, βρίσκομαι ...

Παντελής Καψής

Ένας «σπασίκλας»πρωθυπουργός

Ομολογώ από την Τετάρτη, μετά την πρώτη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου, βρίσκομαι σε κατάσταση οριακά ελεγχόμενου πανικού. Όχι ότι πίστεψα την «Αυγή», ότι θα μας κάνει ο Μητσοτάκης Βόρεια Κορέα, αλλά να, τόση επιμέλεια με τρόμαξε. Πρώτη φορά, όπως είπε και ο Παπαχελάς στον Σκάι, η χώρα έχει τόσο «σπασίκλα» πρωθυπουργό. Και σας ρωτώ: εμπιστεύεστε στ’ αλήθεια έναν σπασίκλα για πρωθυπουργό; Για γιατρό μάλιστα, για πρωθυπουργό όμως; Είδατε πώς αντιμετώπισε τους υπουργούς του; Σαν πρωτάκια στο πανεπιστήμιο. Ο καθένας πήρε τον φάκελό του, έφυγε με τις σημειώσεις του και στο τέλος του εξαμήνου, λέει, θα εξεταστούν. Για να μην πούμε για τα νομοσχέδια. Έτοιμα είναι, παραδίδονται για υπογραφή από τον καθ’ ύλην αρμόδιο υπουργό και κατατίθενται χωρίς άλλο. Ποιος και πού τα ετοίμασε; Και τι ρόλο δηλαδή παίζουν οι υπουργοί; Υπάλληλοι του Μαξίμου είναι; Πρωτοφανή πράγματα.

Πολλοί βέβαια θυμήθηκαν το μπλοκάκι του Σημίτη το οποίο επανέρχεται σε ηλεκτρονική μορφή. Άλλοι πάλι θυμήθηκαν τον ΓΑΠ με τα power point στο υπουργικό και τις ωραίες ιδέες, χωρίς όμως τις απίστευτες καθυστερήσεις και τη χαοτική μέθοδο διακυβέρνησης. Το αντίθετο, αυτή την φορά μοιάζει να έχουμε έναν πρωθυπουργό που τα παίρνει όλα επάνω του και ασχολείται και με την τελευταία λεπτομέρεια.

Αλλά πείτε μου, παρακαλώ, είναι αυτή η δουλειά του πρωθυπουργού; Ο Σημίτης δηλαδή τι πέτυχε; Να είναι ο καλύτερος πρωθυπουργός που δεν θέλουμε να ακούσουμε το όνομά του. Για να μην πούμε για τον άλλο που τον διαδέχθηκε, πέρασε 7 χρόνια παίζοντας videogames και σήμερα οι μισοί Έλληνες πίνουν νερό στο όνομά του. Φυσικά και για την κυβέρνηση που μόλις χάσαμε, την κυβέρνηση της αριστείας που είναι ρετσινιά και της καριέρας που είναι κατάρα, η οποία διεκδικεί να γίνει ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ, έχοντας εδραιωθεί στον χώρο της κεντροαριστεράς. Όχι μόνο δεν υπέστη στρατηγική ήττα αλλά αντιθέτως παίρνει θέση για την επόμενη τετραετία.

Τι ακριβώς θέλει να πετύχει ο Μητσοτάκης λοιπόν; Μήπως πίστεψε ότι έχουμε ωριμάσει ως χώρα; Γι’ αυτό ξαναδώσαμε στους Τσίπρα - Βαρουφάκη και σία το ίδιο ακριβώς ποσοστό και τις ίδιες πάνω κάτω ψήφους με τις προηγούμενες εκλογές; Ή μήπως πίστεψε ότι ως κοινωνία γυρίσαμε σελίδα, ότι αφήσαμε πίσω μας τα μίση και τον διχασμό, ότι θα βρει μπροστά του μια «προγραμματική» αντιπολίτευση; Δεν το άκουσε καλά. Προσχηματική εννοούσαν. Που πάει να πει ότι με την πρώτη ευκαιρία, όταν αρχίσουν τα δύσκολα, θα «ξαναβγεί στους δρόμους» όπως ομολόγησε και ο άλλος Τσίπρας. Μια πρόγευση δίνουν οι τίτλοι της «Αυγής».

Μη παρεξηγηθώ. Μακάρι όλα αυτά τα ωραία που ακούμε να γίνουν πραγματικότητα. Μακάρι οι υπουργοί, τεχνοκράτες και μη, να πετύχουν, όσες επιφυλάξεις ή διαφωνίες και αν έχουμε με τις πολιτικές τους. Και μακάρι ο κ. Μητσοτάκης να καταφέρει να «αλλάξει την Ελλάδα» όπως επαναλαμβάνει, με μια κάποια δόση αμετροέπειας είναι αλήθεια, στις παρεμβάσεις του. Όμως οι εκλογές, σε όλο τον κόσμο, ποτέ δεν κρίθηκαν στα επιμέρους. Και βέβαια δεν τις κερδίζει πάντα ο καλύτερος μάνατζερ. Συχνά συμβαίνει το αντίθετο. Ιδίως όταν μια κυβέρνηση προσπαθεί να κάνει περισσότερα από όσα μπορεί, όταν ανοίγει περισσότερα μέτωπα από όσα αντέχει. Γιατί αυτό είναι η πρώτη δουλειά του πρωθυπουργού. Να μπορεί να βλέπει τη μεγάλη εικόνα, να καταλαβαίνει το κλίμα στην κοινή γνώμη, να κάνει τις σωστές ιεραρχήσεις και να ξέρει πώς να τις επικοινωνήσει στους πολίτες. Τα υπόλοιπα τα αναθέτει σε συνεργάτες του. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα για τον κ. Μητσοτάκη. Έχουμε δει πολλούς πρωθυπουργούς να απορροφώνται από την καθημερινότητα των προβλημάτων, να προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο μόνο και μόνο για να χάνουν το σημαντικότερο.

Σήμερα επιχειρεί μια μικρή επανάσταση στο πώς λειτουργεί η κυβέρνηση. Υιοθετεί μεθόδους μάνατζμεντ, βάζει αυστηρές διαδικασίες αξιολόγησης, λειτουργεί με συγκεκριμένες προθεσμίες. Κάνει πολύ καλά. Μόνο να μην ξεχάσει ότι τόσο ο ίδιος όσο και οι υπουργοί του είναι πρώτα και κύρια πολιτικοί. Και στην πολιτική, συχνά, δεν επιδιώκεις το μεγαλύτερο καλό αλλά το μικρότερο κακό. Δεν διαχειρίζεσαι αριθμούς αλλά ανθρώπους με αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα. Δεν υιοθετείς τη βέλτιστη λύση που σου υποδεικνύουν οι τεχνοκράτες αλλά τον καλύτερο εφικτό συμβιβασμό. Διαφορετικά πέφτεις θύμα των καλών σου προθέσεων. Ανοίγεις τον δρόμο σε όσα περισσότερο πολεμάς, στα πρόσωπα και τις αντιλήψεις που περισσότερο ευθύνονται για τα σημερινά μας προβλήματα