Οδύσσεια 34 χρόνων...

. Η Χαρίτα Μάντολες κηδεύει σύζυγο, πατέρα και δύο γαμπρούς που χάθηκαν στην τουρκική εισβολή. Απαγόρευσε στους πολιτικούς να μιλήσουν... . ...

.
Η Χαρίτα Μάντολες κηδεύει σύζυγο, πατέρα και δύο γαμπρούς που χάθηκαν στην τουρκική εισβολή. Απαγόρευσε στους πολιτικούς να μιλήσουν...
.
Από το www.phileleftheros.com/
.
Λευκωσία: Από τον Ιούλιο του 1974 μέχρι και πριν από λίγες βδομάδες, η Χαρίτα Μάντολες, έδινε τον προσωπικό της αγώνα για τη διακρίβωση της τύχης προσφιλών τη ς προσώπων που χάθηκαν τις μέρες της τουρκικής εισβολής. Χτύπησε πόρτες, έτρεξε σε όλες τις εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν για τους αγνοουμένους, μίλησε με χιλιάδες άτομα, έδωσε απίστευτο αριθμό συνεντεύξεων, παρακάλεσε δικούς και ξένους να την βοηθήσουν. Τριάντα τέσσερα χρόνια παρά μια μέρα μετά, το τελευταίο κεφάλαιο του αγώνα της, κλείνει στη Λεμεσό.
Σε μια βδομάδα, το ερχόμενο Σάββατο 19 Ιουλίου 2008, στις 11 το πρωί κηδεύει από τον ιερό ναό Αποστόλου Λουκά στο Συν. Αγίου Αθανασίου στη Λεμεσό, προϊσταμένου του μητροπολίτη Κερύνειας Παύλου, τον πατέρα της Νεόφυτο Δαμασκηνό, τον σύζυγό της Ανδρέα Σ. Μάντολες και τους δύο γαμπρούς της, Θεόδωρο Αχιλλέως και Φοίβο Κ. Κυπριανού. Και των τεσσάρων, τα λείψανα ανευρέθηκαν πρόσφατα στο κατεχόμενο χωριό Ελιά Κερύνειας στον ίδιο ομαδικό τάφο και ταυτοποιήθηκαν με γενετικό υλικό. Οι ταφές, τιμής ένεκεν, θα γίνουν στο νέο κοιμητήριο Λεμεσού, Σφαλαγγιωτίσσης.
Η γυναίκα - σύμβολο του αγώνα των συγγενών των αγνοουμένων, η Χαρίτα Μάντολες με τους περισσότερους συγγενείς αγνοούμενους του 1974, κηδεύει την ίδια μέρα, την ίδια ώρα, πατέρα, σύζυγο και δύο γαμπρούς. Επιθυμία δική της, αλλά και ολόκληρης της οικογένειάς της, να μην μιλήσουν πολιτικοί στην κηδεία: «Όσοι από αυτούς επιθυμούν να παραστούν είναι ευπρόσδεκτοι, όμως κανείς από αυτούς δεν θα μιλήσει. Θα μιλήσει μόνο ένα μέλος της οικογένειας και ένα φιλικό πρόσωπο. Δεν θέλουμε πολιτικούς να φκάλουν λόους. Τα δύο άτομα που θα μιλήσουν εκ μέρους της οικογένειας, είναι αρκετά» λέει χαρακτηριστικά.
Μετά από αγώνες τριάντα τεσσάρων χρόνων, πως να νιώθει άραγε; Ακόμα και σε αυτή την ερώτηση, έχει τη δύναμη και απαντά: «Πιστεύω ότι τώρα ήρθε η λύτρωση, μια ανακούφιση» λέει και συμπληρώνει ότι για 34 χρόνια επέμενε και υποδείκνυε το μέρος που πυροβόλησαν τους συγγενείς της και εκεί είναι που βρέθηκε τελικά ο ομαδικός τάφος τους. Όπως αποκαλύπτει, οι Τούρκοι προχώρησαν στην εκταφή από μόνοι τους το 2005, όμως αυτή και η οικογένειά της πληροφορήθηκαν γι'αυτήν το 2006. Ούτε και τότε όμως τερματίστηκε η αγωνία τους, διότι χρειάστηκε να αναμένουν άλλα δύο χρόνια, μέχρι να τους παραδοθούν τα λείψανα. «Εδώ και τρία χρόνια είμαστε συνέχεια σε αναμονή, σε άγχος. Φέτος με ειδοποίησαν ότι είναι ελλιπή τα λείψανα που βρήκαν. Πήγα τον Γενάρη μαζί με τους ανθρωπολόγους και ήμουν παρούσα εκεί που συνέχισαν την εκσκαφή. Είναι συναισθήματα πολύ άσχημα αυτά» λέει και βουρκώνουν τα μάτια της. Προσπαθεί να συνεχίσει και τα καταφέρνει με δυσκολία: «Με λυπεί, με στεναχωρεί πάρα πολύ, γιατί θα κηδεύσω τώρα τον άνδρα μου χωρίς κρανίο, χωρίς κορμί. Δύο πόδια και ένα χέρι. αυτά μόνο είναι τα λείψανα του άνδρα μου που βρήκαν. Τι έγιναν τα άλλα;» διερωτάται και ξεσπά σε κλάματα. «Από την ομάδα των αγνοουμένων που βρέθηκαν στον ομαδικό τάφο, άλλα δύο άτομα είναι χωρίς κρανίο. Τα συναισθήματά μου είναι φορτισμένα. όμως λέω ας είναι, φτάνει που μάθαμε, που καταφέραμε τζιαι τους βρήκαμε. Μακάρι ο Θεός και η Παναγία να βοηθήσουν για να μάθουν και οι άλλες οι μανάδες τι έγιναν τα παιθκιά τους. Τούτη είναι η προσευχή μου».
20 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974. Στο χωριό Εληά. Η οδύσσεια της άρχισε λίγες ώρες μετά την εισβολή της 20ης Ιουλίου, 1974, στο χωριό Ελιά. Τόσο η ίδια, όσο και αρκετοί συγχωριανοί της, συνελήφθηκαν από τα τουρκικά στρατεύματα και οδηγήθηκαν σε ένα ελαιώνα κοντά στο χωριό. Εκεί, μπροστά στα έντρομα μάτια συζύγων και παιδιών, δώδεκα άνδρες πυροβολήθηκαν και έκτοτε, η τύχη τους αγνοείτο.
Με τον εντοπισμό του ομαδικού τάφου τους στο σημείο που πυροβολήθηκαν, άρχισε ουσιαστικά και η αντίστροφη μέτρηση για να τεθεί τέρμα στην αγωνία των συγγενών τους, που όλα αυτά τα χρόνια, δεν ήξεραν εάν απλά είχαν τραυματιστεί και επιζήσει από τους πυροβολισμούς ή ήταν νεκροί. Ένα-ένα τους θυμάται όλους η Χαρίτα Μάντολες, που είχε το κουράγιο να φυτέψει στο σημείο που εντοπίστηκε ο ομαδικός τάφος δύο κυπαρίσσια.
-------------------------------------