Η απαξίωση πολιτικής και θεσμών ...

...θα φέρει κάτι καινούργιο! . Από τον Αλέξανδρο Πιστοφίδη . Στο φύλλο της Καθημερινής του Σαββάτου, ο τελευταίος των μεγάλων πνευματικών ...

...θα φέρει κάτι καινούργιο!

.

Από τον Αλέξανδρο Πιστοφίδη

.

Στο φύλλο της Καθημερινής του Σαββάτου, ο τελευταίος των μεγάλων πνευματικών ηγετών μας κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τις συνέπειες από τον ευτελισμό της πολιτικής. Δεν απαιτούνται ειδικές γνώσεις για να καταλάβει και ο πιο αδαής τις αρνητικές συνέπειες από την απαξίωση των θεσμών. Το σημερινό Κράτος-Εθνος, και εδώ δεν υπάρχουν σημαντικές διαφωνίες, στηρίζεται σε θεσμούς-πυλώνες, εκ των οποίων οι σημαντικότεροι είναι: η οικογένεια, τα κόμματα, τα συνδικάτα και η εκκλησία. Πολλοί, ίσως θεωρούν ότι αυτοί οι θεσμοί υπήρχαν και θα υπάρχουν παντοτινά, από άγνοια ή γιατί δεν ταιριάζει στην ιδεολογική τους κοσμοθεωρία.

Για τον καθηγητή του πανεπιστημίου του Μονάχου και της Οικονομικής Σχολής του Λονδίνου, Ulrich Beck, στη σημερινή ραγδαία μεταβαλλόμενη πραγματικότητα, «οι θεσμοί-πυλώνες που κρατούσαν σε συνοχή το σημερινό κράτος-έθνος διαβρώνονται καθημερινά και μεταβάλλονται σε θεσμούς «Ζόμπι». Η συνδετική δύναμη των θεσμών αυτών, αποδυναμώνεται, όπως αποδυναμώνεται και η δύναμη των λειτουργών της να καθορίσουν το νέο περιεχόμενό τους. Αυτή η τάση που διαπιστώνει ο Beck διεθνώς, λόγω παγκοσμιοποίησης και αποδυνάμωσης της αστικής τάξης, στην Ελλάδα είναι ήδη πραγματικότητα. Η συντριπτική πλειονότητα των ελλήνων βιώνει καθημερινά την απαξίωση όλων των παραπάνω θεσμών-πυλώνων. Εχει αρχίσει ήδη να δημιουργείται ένας «εσωτερικός μηδενισμός», που όπως θα έλεγε ο Νίτσε «προτιμά να επιθυμεί το τίποτα παρά να μην επιθυμεί τίποτα».

Σε συζητήσεις με πάρα πολλούς φίλους που έζησαν ένα διάστημα στο εξωτερικό διαπιστώνω με έκπληξη και θλίψη, πως όλοι σχεδόν, θα ήθελαν να ξαναφύγουν. Ολοι σχεδόν διαπιστώνουμε ότι «φτάσαμε στο υπαρξιακό όριο της πλέον ιδιαίτερης ιστορικής γεγονικότητάς μας»(για να χρησιμοποιήσω και έναν όρο του Χάϊντεγγερ). Δεν ωφελεί λοιπόν σε τίποτα το «πέταμα κάτω από το χαλί», η επικοινωνιακή ωραιοποίηση ή η αποσιώπηση των υπαρκτών προβλημάτων απαξίωσης των θεσμών. Εάν κριθεί απαραίτητο ας γίνει ακόμη κι αυτό που αποκαλείται «δημιουργική καταστροφή» ή «καταστροφική δημιουργικότητα». Όταν κάτι έχει σαπίσει μαζί με τα υποκείμενά του , όταν κάτι καταρρέει μαζί με τους λειτουργούς-θεσμοφύλακές του, η προσπάθεια τεχνητής στήριξής του θα μοιάζει με πίνακα του Νταλί αλλά όχι με σύγχρονο οργανωμένο κράτος. Αν το σάπιο δεν πεταχτεί τελείως ή όπως θα έλεγε ο Νίτσε «αν κάτι δεν καεί τελείως πως θα ξαναγεννηθεί κάτι καινούργιο από τις στάχτες του».

Προς Θεού μακριά από εμένα οποιοσδήποτε συνειρμός με χούντες. Θα προτιμούσα το καινούργιο να το φέρει η αστική τάξη που σε λίγο δεν θα υπάρχει διότι προλεταριοποιείται και η οποία δεν είναι διατεθειμένη να γυρίσει πίσω στο Μεσαίωνα.

-------------------------------------