. Από το navarhida.blogspot.com . Μετά την έκπληξη του για τη μη ενημέρωση του ο διευθυντής ιατρικής υπηρεσίας "κρούει το κώδωνα του ...
.
Μετά την έκπληξη του για τη μη ενημέρωση του ο διευθυντής ιατρικής υπηρεσίας "κρούει το κώδωνα του κινδύνου" (σε ώτα μη ακουώντων λέμε εμείς) για τα πρβλήματα που θα είχε η συνύπαρξη χειρουργημένων οφθαλμολογικών ασθενών και ...ουρολογικών ασθενών όπως "εν κρυπτώ" το ΔΣ αποφάσισε και ...παρεπιπτόντως έμαθε τελευταίος σαν ...απατημένος σύζυγος ! Και να ήταν μόνο αυτά; Εχούμε και συνέχεια !
Ο ..."αλάνθαστος"διοικητής πριν διαφύγει στον ιδωτικό τομέα είχε πάρει κι άλλες αποφάσεις! Αφελής ερώτηση : ο εκπρόσωπος των εργαζομένων ήταν στα ΔΣ; Τι ψήφισε; Κάποια φορά πρέπει να δώσει απαντήσεις σ' αυτούς που τον ψήφισαν για να τους εκπροσωπεί κι όχι να πριφέρεται στους διαδρόμους και στα γραφεία να μαζέψει πληροφορίες ! Παραδείγματος χάριν στην επόμενη γενική συνέλευση των εργαζομένων!
Μείνετε μαζί μας σύντομα θα έχουμε κι άλλα , θα το πιούνε το ποτήρι σταγόνα σταγόνα όπως δίνουν και τις εφημερίες στους γιατρούς και τις υπερωρίες στους εργαζόμενους ! Μείνετε συνδεδεμένοι έρχονται...
------------------------------
.jpg)
Σε δήλωση που έκανε ο Γιώργος Παπανδρέου για την απώλεια του Γ.Σκουλαρίκη είπε:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ο Γιάννης Σκουλαρίκης, φίλος, φίλος καλός, άνθρωπος καλός, συναγωνιστής, αγωνιστής πάντα και παντού. Στους Ανένδοτους, στις κυβερνήσεις της Αλλαγής, στον τόπο του, στην Ηλεία, στην Αρχαία Ολυμπία, στη Βουλή, για τη Δημοκρατία, την ελευθερία, την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά. Αυτή είναι η παρακαταθήκη του. Αυτήν τιμούμε και για αυτή συνεχώς θα αγωνιζόμαστε. Θα τον θυμόμαστε πάντα."
Σαν παραμύθι, Σαν ιστορία
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα πολύ παληά χρόνια αλώνιζε στο πέλαγος του Αιγαία η πιο όμορφη και πιο περήφανη γαλέρα του κόσμου. Όνομα δεν έφερε. Μόνο δύο φλάμπουρα πάνω στο κατάρτι της, τόνα πούγραφε Σεμνότης και το άλλο Ταπεινότης, πρόδιναν το μεγαλείο της.
Αλώνιζε και θρυττανελούσε πως ήταν η ομορφότερη που οι θάλασσες και τα θηρία της είδαν ποτέ. Κι' αν δεν ήταν πολυτάξιδη: Αιγαίο, Μέλας Πόντος, Βαρβαρία, πέλαγος της Αφροδίτης, είχαν υποκύψει στη σαγήνη των λυρισμών της. Και εξ εώας έως των κορυφών του Ατλαντα και τη γή των Εσπερίδων, και εκ βορράν έως νότου, πάσαι αι φυλαί υμνούσαν το κάθε πέρασμά της.
Σαν την πολύφερνη νύφη καμάρωνε, γιατί πιο όμορφή της, πιο τσαχπίνα άλλη δεν υπήρξε και δεν υπήρχε. Οι αυτοκράτορες που την είχαν φτιάξει, έτσι της είχαν πεί.
-Είσαι η καλύτερη. Μας φέρνεις από χώρες μακρυνές και εγγύτερες όλα τα καλά. Και μέριμναν περί σού, υπερτέραν διαθέτουμε. Και σου δίνουμε το καλύτερο πλήρωμα: καπετάνιους, κωπηλάτες, μηχανικούς, μαγείρους, λαντζέρηδες. Και αστρολόγους και σοφούς και ποιητές και αυλητές και αυλήτριες. Τη νύχτα να σε νανουρίζουν, το πρωϊ να σε κάνουν πιο σοφό, τα δειλινά να σε μαγεύουν.
Και διέσχιζε η γαλέρα τους μυχούς των όμορφων νησιών και τα πέλαγα και τις θάλασσες και τους ωκεανούς αμέριμνη. Και οι μέρες και οι μήνες και οι ενιαυτοί περνούσαν όλο και πιο αμέριμνα, όλο και πιο ηδονικά. Και μαύρες σκέψεις δεν φάνηκαν, οι νύχτες γίνονταν κρυφές αγκαλιές και οι χειμώνες φτερουγίσματα αγγέλων.
Πέρασαν σχεδόν ενιαυτοί πέντε, πότε διάβηκαν σκεφτόνταν στην ανάπαυλα της μακαριότητας η όμορφη γαλέρα. Και ξανά αφήνονταν στο θρόϊσμα των κυμάτων και στην ευδαιμονία της σιγουριάς. Γιατί ήταν η καλύτερη, η καταλληλότερη. Ετσι της είχαν πεί. Μα και οι καπεταναίοι, και οι κωπηλάτες, και οι μηχανικοί, και οι μάγειροι, και οι λαντζέρηδες. Και οι σοφοί αστρολόγοι, και όλοι οι φιλόσοφοι και οι ποιητές και οι αυλητές και οι αυλήτριες με αιθέρια φωνή τη νανούριζαν: Είσαι η καταλληλότερη. Και ακούγονταν το νανούρισμα σαν μουσική θεϊκή, σαν ουράνια μελωδία, ώσπου...
...ώσπου, μίαν όμορφην ημέραν, ανήμερα του Αγίου Σώζοντος του εκ Λυκαόνων,
...Εκεί κατά τη μεριά, που παληότερα ήξερε να βγάζει τη γλώσσα στα αφρισμένα κύματα και στα θηρία της θάλασσας,
...Εκεί στις ξέρες της χώρας των δέθ, όπου βασιλείς γύμνασαν και δοκίμασαν τη σοφία τους, και άλλοι απέτυχαν και άλλοι ευτύχησαν, ...
...Εκεί η πιο όμορφη και η πιο περήφανη γαλέρα, λησμονώντας μια παληά προφητεία, έγινε συντρίμια και σκέλεθρο άχαρο και σκοτεινό στα βάθη της θάλασσας της χώρας των δέθ.
Και, όταν το χτικιό κτύπησε την όμορφη γαλέρα, οι μελωδίες των αυλητών και οι παρηγορίες των σοφών και οι ρίμες των ποιητών χάθηκαν μεμιάς, σαν να κιότεψαν απρόσμενα. Ούτε θρήνος, ούτε μνήμη, ούτε στερνό αντίο.
Μόνο ένα φλάμπουρο έμεινε να θυμίζει την όμορφη γαλέρα, που δεν είχε ούτε όνομα και τώρα δεν έχει ούτε μνημόνευση. Ενα φλάμπουρο με το μισό της παραγκόμι, και ένας κωπηλάτης. Πάνω στα κατάμαυρα βράχια, που περιφρονητικά επί πέντε ενιαυτούς διέσχιζε, η περήφανη γαλέρα.
Ενα φλάμπουρο και ένας κωπηλάτης, να δέρνονται από τα κύματα που μανιασμένα, ακόμα και τις μελιχρές ημέρες του μήνα που η Περσεφόνη διάβαινε για τον κάτω κόσμο, λές και όλα τα στοιχειά είχαν συναχθεί στη χώρα τούτη των δέθ, να καταπιούν και να εκδικηθούν την περήφανη γαλέρα.
Ενα φλάμπουρο και ένας κωπηλάτης....
....παραδαρμένος από τη μανία των στοιχειών, δεν μπορούσε να μην θυμηθεί την αρχαία προφητεία πούλεγε πως τούτη η γαλέρα θα χανόταν έτσι , ανώνυμη και αμνημόνευτη. Και έλεγε η προφητεία πως η γαλέρα τούτη δεν είχε ούτε ομορφιά, ούτε σοφία. Πως της έδοσαν άλλης την ομορφιά και άλλης τη σοφία. Έλεγε πάλι, η προφητεία, πως τάχα κάποιοι την έδοσαν στα στοιχειά της θάλασσας να παίξουν μαζί της.
...Μόνο ένα φλάμπουρο και ένας κωπηλάτης, τίποτα άλλο.
Και τούτες οι ρίμες, σαν θρήνος μιας γοργόνας των παραμυθιών, σαν επίκληση στο ρημαγμένο στο βυθό σκέλεθρο:
Περήφανη γαλέρα μου,
φλάμπουρο λουλουδάτο,
τι στέκεσε και καρτερείς
και δεν κινάς φουσάτο;