. Από το http://www.dikisports.blogspot.com . Σε 18 μήνες φυλάκισης καταδικάστηκε τελικά ο εγκέφαλος του σκανδάλου «Calciopoli», Λουτσιάνο Μ...
.
Σε 18 μήνες φυλάκισης καταδικάστηκε τελικά ο εγκέφαλος του σκανδάλου «Calciopoli», Λουτσιάνο Μότζι. Ο πρώην ισχυρός άνδρας της Γιουβέντους κατηγορούνταν ότι, μαζί με τον γιο του Αλεσάντρο και άλλους, χρημάτιζαν ή εκβίαζαν ποδοσφαιριστές για να υπογράψουν συμβόλαιο με την εταιρεία μάνατζερ του Αλεσάντρο, GEA.Ο υιός Μότζι καταδικάστηκε σε 14 μήνες, ενώ οι υπόλοιποι πέντε κατηγορούμενοι, μεταξύ των οποίων και ο Νταβίντε Λίπι, γιος του εκλέκτορα της εθνικής Ιταλίας, Μαρτσέλο, αθωώθηκαν. Πάντως, οι ποινές απέχουν πολύ από την πρόταση του εισαγγελέα, ο οποίος είχε προτείνει εξαετή εγκλεισμό σε σωφρονιστικό ίδρυμα για τον Μότζι. Οι ποινές και των δύο είναι με αναστολή κι έτσι γλιτώνουν τη φυλάκιση .Για την δικαστική ασυλία της ελληνικής ''παράγκας'', ουδέν σχόλιον.
.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΗΝΥΜΑ ΕΛΗΦΘΗ, ΟΒΕΡ!
Η εξέλιξη της δίκης ήταν η αναμενόμενη δεδομένου ότι, για μία ακόμη φορά, ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ προορισμός του ποδοσφαίρου δικαιώνεται, βάσει σχεδίου.
Ποιός είναι αυτός ο προορισμός;
Όχι μόνον η "εκτόνωση των μαζών" - αυτή είναι μόνον η επιφάνεια, τη στιγμή που οι πραγματικά επικίνδυνοι ύφαλοι βρίσκονται κάτω από αυτήν (και είναι γερά ριζωμένοι στον βυθό...)
Με απλά λόγια, ο στόχος του ποδοσφαίρου είναι να μας βάλει στο στημένο "γκεζί" της (λεγόμενης) αθλητικής "δικαιοσύνης". Να εθίσει όλους εμάς τους υπνωτισμένους πολίτες στο γεγονός ότι η αδικία δεν είναι κάποιο τιμωρητέο παράπτωμα αλλά, αντίθετα, μία "μαγκιά".
Είτε "ντόπα", λέγεται, είτε "στημένη διαιτησία" είτε "πουλημένος αγώνας".
Με άλλα λόγια, η σύγχρονη (και πολύπλοκη, πλεον) δομή του ποδοσφαίρου αποτελεί τη χαβούζα όπου εκεί μέσα διαλύεται κάθε "κοινό περί δικαίου αίσθημα".
Μας εκπαιδεύουν, για παράδειγμα, στο να δεχόμαστε (με ενθουσιασμό) να κερδίζουμε αγώνες -ή και πρωταθλήματα, ακόμη-, με τη βοήθεια κάποιας "παράγκας", έτσι ώστε, μέσω του εθισμού μας στο άδικο, να πάψουμε, σιγά-σιγά, να αγανακτούμε με την αδικία όταν αυτή συμβαίνει εις βάρος της ίδιας της ζωής και της υπόστασής μας.
Και να αποδεχόμαστε, εν τέλει, την αδικία ως "the name of the game" και όχι ως αίτιο και αφορμή για εξέγερση.
Πάρ' τε το ιταλικό παράδειγμα: πολλή φασαρία, πολλά λεφτά που άλλαξαν τσέπες και, τελικά, το αποτέλεσμα είναι μία μεγαλοπρεπής τρύπα στο νερό.
Η διαχρονική ατιμωρησία των παραγόντων του ποδοσφαίρου (και ακριβώς επειδή συμβαίνει συχνά-πυκνά), μας έχει προκαλέσει τέτοιον μυθριδατισμό ώστε, από ένα σημείο και μετά, να μας φαίνονται "φυσιολογικες" κι οι αθωώσεις γιατρών για εγκληματικές αμέλειες, οι θανατηφόρες κακοτεχνίες των δημόσιων δρόμων (που μένουν ατιμώρητες), οι παραγραφές της κάθε "ρικομέξ", το (ουσιαστικό) "κουκούλωμα" του Σαμίνα (και ειδικά των πολιτικών ευθυνών για τους ελέγχους αξιοπλοίας που είχαν προηγηθεί) και πάει λέγοντας.
Και σιγά-σιγά, να φτάσουμε σήμερα στα 5 διαφορετικά (και απαλλακτικά, στην ουσία) πορίσματα της εξεταστικής για το Βατοπέδι, η "μούγκα στη στρούγκα" για ζίμενς, γερμανό και κουμπάρους,στην ανοχή μας για τα οφθαλμοφανή καρτέλ μεσαζόντων, πετρελαιάδων, γαλατάδων και τραπεζιτών. Και να θεωρούμε το απίστευτο πλιάτσικο στον ΟΣΕ, για παράδειγμα, ως "παρωνυχίδα", μπροστά σε όλα τα άλλα που γίνονται.
(Μέχρι να μας κλέψουν και την ίδια τη χώρα -αν δεν το έχουν κάνει ήδη- και να μην ιδρώσει το αυτί μας, προϊούσης της αγελαδοποίησής μας...)
Δείτε, για παράδειγμα, τους βάζελους του σήμερα (εγώ είμαι "αντι-κοκκαλικός" γάβρος, προς αποφυγή παρεξηγήσεων)οι οποίοι, αντί να εξεγερθούν και να τα σπάσουν απαιτώντας "δικαιοσύνη στο ποδόσφαιρο", εξεγείρονται κατά του... Τζίγγερ επειδή, κατά τη γνώμη τους, δεν είναι ικανός (όπως ο μπάρμπας του, για παράδειγμα) να φτιάξει και αυτός μία "παράγκα" που να αποτελεί αντίπαλο δέος σε αυτή του κόκκαλη.
Κι από τα μικρά, φτάνουμε σταδιακά να καταπίνουμε, αμάσητα, και τα μεγάλα. Κι ο κατήφορός μας θα συνεχίζεται όσο εμείς θα επιμένουμε να επιλέγουμε, ως "υποτιθέμενο αντίπαλο", τον κάθε κρανοφόρο κρετινόμπατσο αντί να ΕΚΘΕΤΟΥΜΕ, αδιάλλειπτα, το (εκάστοτε χρώματος) κουστουμαρισμένο λαμόγιο που κλέβει τη ζωή μας και χρησιμοποιεί τον μπάτσο του δρόμου (άρα: εύκολο στόχο) ως ανάχωμα και κυματοθραύστη.
Με τις υγείες μας!
παμισος
.
Στην Ελλάδα ο Γκαγκατσης μπορεί να έφυγε υπο το βαρος των δικαστικων του περιπετειων ωστοσο το Γκαγκατσοκοκκαλισταν περιμενει να διατηρηθεί από τον Σοφοκλή που δηλωνει ότι θα συνεχισει το εργο του Γκαγκατση...
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://liberalcreta.pblogs.gr/2009/01/391022.html
Για τον δικό μας πατέρα ( Prezidante ) και υιό τι θα γίνει ???
ΑπάντησηΔιαγραφή