Δεν μας εκπλήσσει πλέον το «αναπάντεχο»;

Στα "μουλωχτά" η δίκη για τη νοθεία στις πανελλαδικές του 2007! Γράφει ο Στέργιος Ζυγούρας Διδάσκων στη Δ.Ε. Το ζήτημα της λειτουρ...

Στα "μουλωχτά" η δίκη για τη νοθεία στις πανελλαδικές του 2007!

Γράφει ο Στέργιος Ζυγούρας
Διδάσκων στη Δ.Ε.

Το ζήτημα της λειτουργίας των συλλογικών οργάνων και της αναζήτησης του αυτονοήτου στο χώρο της ΠΑΙΔΕΙΑΣ δεν είναι επίκαιρο, μόνο λόγω “tabula rasa”. Φυσικά και υπάρχει ζήτημα, όταν μια κυβέρνηση υπευθυνότητας βάζει το «πρώτης προτεραιότητας θέμα της παιδείας» τον 5ο χρόνο, δηλώνοντας ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο, μπορούν να ανασχεδιαστούν στην παιδεία τα πάντα, από μηδενική βάση! Στην ευθύνη του πολιτικού catenazzio, πέρα από κόμματα και φορείς, εμπλέκεται και το σύνολο της κοινωνίας, στο βαθμό που δεν απαιτεί το προφανές, το αυτονόητο, την εφαρμογή του κάθε καταστρατηγημένου ισχύοντος (μιλάμε για τα γενικά και τα θεμελιώδη, δηλαδή..).

Ακόμα όμως και στο ζήτημα της «εισαγωγής στην τριτοβάθμια», (που τώρα πλέον και πρωθυπουργικώς ομολογείται ότι τυραννά το σύνολο της κοινωνίας χωρίς αντίκρισμα και αιτία), δεν παρουσιάζει σταθερή αντίδραση η ελληνική κοινωνία. Με τη θέλησή της; Πώς να εξηγήσει κάποιος την αποσιώπηση από τα ΜΜΕ του ποινικού δικαστηρίου στην υπόθεση...
«αλλοίωση βαθμολογίας στις πανελλαδικές εξετάσεις του 2007» που εξελίσσεται αυτές τις μέρες; Αυτό δεν ήταν το θέμα που απασχόλησε έντονα το σύνολο των μέσων τον Ιούνιο του 2007; Γιατί τώρα, εν μέσω tabula rasa και μετά την πειθαρχική καταδίκη[1], η «κατά συρροή νόθευση δημοσίων εγγράφων» περνάει στα ψιλά; Δεν στάθηκαν άξια σχολιασμού:
Ούτε η εμφάνιση του δημοσίου ως συνηγόρου πολιτικής αγωγής στη δίκη, που ζητά αποζημίωση από κάθε βαθμολογήτρια για βλάβη της δημόσιας εικόνας του ΥπΕΠΘ!
Ούτε η διακοπή της δίκης για την κλήση-παρουσία του ουσιώδους μάρτυρα, διοικητικού στελέχους του ΥπΕΠΘ, που ενδεχομένως μας διαφωτίσει στο αν το Υπουργείο διαβίβασε «παρεξηγήσιμη» οδηγία στην πρόεδρο του βαθμολογικού κέντρου των Αγγλικών στην Πυλαία;

Στη χώρα του νόμου «περί ευθύνης υπουργών», σπάνια υπουργός δικάζεται, οπότε στο χώρο της φαντασίας ανήκει η περίπτωση παράστασης της κοινωνίας ως συνηγόρου πολιτικής αγωγής. Μήπως πρέπει, τουλάχιστον, ως κοινωνία, ως δημόσιοι λειτουργοί, να αναζητήσουμε εξήγηση στο «αναπάντεχο»; Πώς ξαφνικά, στο χώρο που κυριαρχεί η φοβία και η στασιμότητα, ξεπηδά [εντελώς ξαφνικά, απρόσμενα και αναπάντεχα] η «πρωτοβουλία» μιας προέδρου βαθμολογικού κέντρου, να καλέσει βαθμολογητές για να αλλοιώσουν την κακοπληρωμένη, πλην γεμάτη αίσθηση καθήκοντος, σφραγισμένη γνωμάτευσή τους, κατατρώγοντας το -όντως- μόνο, σχετικό πλεονέκτημα ενός προβληματικού εξεταστικού συστήματος: την αξιοπιστία !

[1] «Ποια πιστεύετε ότι ήταν τα κίνητρα των δύο καταγγελλουσών καθηγητριών;» ήταν σύμφωνα με πληροφορίες που διέρρευσαν, μια επίμονη ερώτηση του διενεργούντος την ΕΔΕ.