Σκέψεις μιας κεντροδεξιάς για τον Ελεύθερο Τύπο...

Ήμουν μόλις πέντε χρονών , όταν ο πατέρας μου, μου ζήτησε να του φέρω την εφημερίδα από το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς και ο ίδιος στεκόταν ...

Ήμουν μόλις πέντε χρονών, όταν ο πατέρας μου, μου ζήτησε να του φέρω την εφημερίδα από το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς και ο ίδιος στεκόταν και με κοίταγε στην γωνία, συζητώντας ταυτόχρονα τα πολιτικά τεκταινόμενα στον τόπο. Όταν μπήκα μέσα στο μικρό μαγαζάκι, που όλοι με ξέρανε και ζήτησα την εφημερίδα του πατέρα μου, o εφημεριδοπώλης μου έδωσε την Ελευθεροτυπία, δεν ήξερα να διαβάζω, αλλά ήξερα ότι αυτή δεν ήταν η εφημερίδα του, τότε μου είπε ψάξε να την βρεις, μέσα από την στοίβα των εφημερίδων αμέσως την αναγνώρισα από την μορφή της λεζάντας της και είπα αυτή είναι η εφημερίδα μου…ήταν ο Ελεύθερος Τύπος, μια εφημερίδα, η οποία από τις 11 Απριλίου του 1983 μπήκε σε πολλά κεντροδεξιά σπίτια, ανάμεσα τους και στο δικό μου.
Σε μια εποχή που δεν υπήρχαν ειδησεογραφικά portals και blogs, ακόμη και ιδιωτική τηλεόραση, η οικογένεια μου ενημερωνόταν μέσα από τις σελίδες του Ελεύθερου Τύπου. Μέσα από την σκοπιά της εφημερίδας αυτής βιώσαμε μεγάλες στιγμές, όπως τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 17Ν, τις ημέρες του Χέρφιλντ, το σκάνδαλο Κοσκωτά, την...
πτώση του Ανατολικού Μπλοκ, τα έργα και τις ημέρες την 3ετίας Μητσοτάκη, τον θάνατο του Παπανδρέου, την άνοδο Σημίτη, τον θάνατο του Κ. Καραμανλή. Όσον αφορά δε τον θάνατο του Παπανδρέου δεν θα ξεχάσω ποτέ το editorial του Χ. Πασαλάρη «έφυγε ο μεγαλύτερος δημαγωγός» την στιγμή που οι εφημερίδες του κεντροδεξιού χώρου τιτλοφορούσαν «Αντίο Μεγάλε Ηγέτη». Με την εφημερίδα να φοράει τα πένθιμα της όταν πέθανε ο εκδότης της, Άρης Βουδούρης σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα.
Στις καλές και στις άσχημες στιγμές για τον τόπο, ολόκληρο τον πλανήτη και την κεντροδεξιά παράταξη ο Ελεύθερος Τύπος, έμπαινε καθημερινά στο σπίτι μας ως το 1997, όταν η στάση του Ελεύθερου Τύπου στο εσωκομματικό παιχνίδι πήρε συγκεκριμένη κατεύθυνση, αντίθετες με αυτές του πατέρα μου και έπαψε με μιας να την αγοράζει.
Παρόλο αυτά εγώ την αγόραζα κρυφά, αισθανόμενη μαζί της ταυτισμένη, καθώς για μένα η παράταξη ήταν μια, ενιαία και αδιαίρετη και δεν καταλάβαινα από φατρίες και διαμάχες στο εσωτερικό των πολιτικών κομμάτων. Έχω ακόμη κρατήσει αποκόμματα άρθρων της εφημερίδας για γεγονότα που τα παρακολουθούσα με μεγάλο ενδιαφέρον, όπως ο «διάλογος για τον μεσαίο χώρο».
Ζούσα στο εξωτερικό όταν με πληροφορήσανε ότι ο ΕΤ εξαγοράστηκε από την κα Γιάννα Αγγελοπούλου – Δασκαλάκη και μου είπανε χαρακτηριστικά άτομα που ποτέ πριν δεν είχαν ξαναδιαβάσει την εφημερίδα, για το πόσο τους είχε ενθουσιάσει. Χάρηκα την στιγμή εκείνη, σκεφτόμενη ότι η φωνή της κεντροδεξιάς ίσως μέσω μιας τέτοια εφημερίδας θα έφτανε πιο μακριά. Αλλά δεν αρκούν τα χρήματα, τα κορυφαία ονόματα του χώρου και η ποιοτική δημοσιογραφία για να ευοδώσει ένα τέτοιο εγχείρημα. Σε μια εποχή που οι πολίτες ενημερώνονται κυρίως από το διαδίκτυο, ενώ μια μεγάλη μερίδα πολιτών γυρίζει την πλάτη στην πολιτική και στην “mainstream” ενημέρωση και αναζητάει light δελτία ειδήσεων και εφημερίδες με κους κους από τον λαμπερό και μη χώρο της showbiz…ένα εγχείρημα σαν αυτό του ΕΤ φάνταζε ουτοπικό…και με λογιστική – επιχειρηματική ακρίβεια θα κατέληγε στην αποτυχία.
Μπορεί όμως η ενημέρωση να αποτελέσει απλά μια επιχείρηση και όταν τα λογιστικά τερτίπια δεν βγαίνουν να βάλλεις λουκέτο στην ιστορία; Αφήνοντας 500 ανθρώπους στον δρόμο; Και την κεντροδεξιά παράταξη χωρίς την ναυαρχίδα της;
Μ.Τ.