Πώς οι Γερμανοί φρόντιζαν τις δουλειές και τους φίλους τους…

...και γιατί η γερμανική Δικαιοσύνη θέτει ως όρο έκδοσης να μην δικαστεί ο Χριστοφοράκος για τα αδικήματα πριν το 2003! . Από το olympiada ....

...και γιατί η γερμανική Δικαιοσύνη θέτει ως όρο έκδοσης να μην δικαστεί ο Χριστοφοράκος για τα αδικήματα πριν το 2003!
.

Από το olympiada

.

Πώς οι Γερμανοί φρόντιζαν τις δουλειές και τους φίλους τους… ή αλλιώς, πώς θα έπρεπε να κινηθεί η Ελληνική δικαιοσύνη για να βρει που πήγαν τα λεφτά, ποιοί πλήρωσαν τη νύφη και ποιοί θα έπρεπε να στηθούν στο εδώλιο…
Η αμαρτωλή σύμβαση για τα συστήματα ασφαλείας των Ολυμπιακών αγώνων ήταν -όπως έχουμε τονίσει επανειλημμένα- η αρχή του τέλους για τη Siemens αφού ο καυγάς για τη μοιρασιά, οι κακοτεχνίες και το μπαλάκι των ευθυνών έγιναν η αιτία της ρήξης των Αμερικανών της SAIC (διαβάστε το και ανάστροφα) με τους βασικούς συνεργάτες της.
Κοιτάξτε τώρα πως πιάνει τόπο το μαύρο χρήμα που μετουσιώνεται σε “πολιτικές παρεμβάσεις ανωτάτου επιπέδου” και καταλήγει σε πλιάτσικο των δημοσίων ταμείων.
Η SAIC λοιπόν μαζί με τη Siemens που είναι ο...

βασικός εταίρος της κοινοπραξίας (εκτός από την SAIC, ισχυρό ρόλο στην κοινοπραξία που ανέλαβε την εγκατάσταση των συστημάτων ασφαλείας για τους Oλυμπιακούς Aγώνες διαδραματίζει η Siemens, η οποία αναλαμβάνει την ολοκλήρωση των συστημάτων (integration). Καθημερινή) καταθέτουν μια προσφορά για το έργο που υπερβαίνει τα 500 εκ. Ευρώ. Στα πλαίσια της διαπραγμάτευσης με τους αρμοδίους, “προσγειώνει” της απαιτήσεις της στα 318 εκ Ευρώ. Πως είναι δυνατόν τώρα να συνειδητοποιείς ότι έπεσες έξω κατά 70% στην προσφορά σου όταν υποτίθεται ότι στον επίσημο διαγωνισμό εξαντλείς τα όρια σου για να πιάσεις τη δουλειά, είναι άλλο θέμα.

Στον αντίποδα, η έτερη ανταγωνιστική κοινοπραξία, η Γαλλοαμερικάνικη TRS, βλέποντας τη δουλειά να χάνεται από αυτές τις περιβόητες “διαπραγματεύσεις με αρμοδίους” ερήμην του επίσημου διαγωνισμού, επανέρχεται με προσφορά που απευθύνεται απ’ ευθείας στον πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη (αλήθεια γιατί δεν την έστελναν και αυτοί στους “αρμοδίους”; Δεν είχαν εμπιστοσύνη;). Στην προσφορά αυτή δεσμεύεται ότι θα φέρει σε πέρας το έργο με 265 εκ. Ευρώ. Οκαζιόν και στα δημόσια έργα, δύο στην τιμή του ενός!
Εκεί λοιπόν αρχίζει το θέατρο του παραλόγου… Ο πρωθυπουργός με προσωπική του παρέμβαση και παράλληλη ακύρωση του διαγωνισμού, ενεργοποιεί το ΚΥΣΕΑ και αναθέτει το έργο στη …SAIC (!) με 255 εκ. Ευρώ! Εδώ οι Γαλλοαμερικάνοι πρέπει να ένιωσαν λίγο σαν τον Περατικό που απεγνωσμένα ζητούσε τη βοήθεια του πρωθυπουργού κυρίου Σημίτη λίγο πριν βρεθεί διάτρητος από τις σφαίρες της 17Ν (αλήθεια ποιός ωφελήθηκε ΚΑΙ από αυτές τις σφαίρες; Εθνολογικά εννοούμε).
Το ότι ο αρχικός προϋπολογισμός του έργου δεν ξεπερνούσε τα 210 εκ. Ευρώ, δεν έχει καμμιά σημασία αφού ο κύριος Βενιζέλος έδωσε ξεκάθαρα την εξήγηση, υποστηρίζοντας ότι το έργο «δεν αφορά μόνο την ολυμπιακή χρήση των συστημάτων αυτών αλλά και μία πολύ σημαντική περίοδο μετά το 2004». Το κατά πόσο χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια και μετά, το ζήσαμε από πρώτο χέρι.
Αυτοί οι προϋπολογισμοί βέβαια έχουν και μεγάλη ελαστικότητα ιδιαίτερα όταν συνοδεύονται από τα ασύγκριτα Γερμανικά λιπαντικά των εκατομμυρίων Μάρκων, όπως στην περίπτωση του ΟΤΕ:

Ο OTE στα επίσημα δημοσιευμένα στοιχεία του για το 2002 σημειώνει ότι οι επενδύσεις της χρήσης έφθασαν τα 680 εκατ. ευρώ και ότι υλοποιήθηκαν προγραμματικές συμφωνίες ύψους 653,5 δισ. δρχ. την περίοδο 1998-2001, αν και το Διοικητικό Συμβούλιο του Oργανισμού, πριν από την εκπνοή του 1997 είχε εγκρίνει πλαφόν 350 δισ. δρχ.! Δεν μοιάζει με θαύμα η υπέρβαση αυτού του πλαφόν; Παρατηρεί η Αριστέα Μπουγάτσου και συμπληρώνει:
Mε χειρισμούς, παρερμηνείες και κυρίως με μισές αλήθειες φαίνεται ότι αντιμετωπίζουν στον OTE το status που έχει διαμορφωθεί γύρω από τις προμήθειες του Oργανισμού και τους ισχυρούς εθνικούς προμηθευτές.
Tο ταμπού φαίνεται ότι είναι μεγάλο. Aυτήν τη φορά οι αρμόδιοι του OTE έφθασαν στο σημείο να μετατρέψουν μια κανονιστική υποχρέωση σε παρωδία ενημέρωσης, εμφανίζοντας τούς είκοσι μεγαλύτερους προμηθευτές του Oργανισμού για το 2002 κατ’ αλφαβητική σειρά και χωρίς την καταγραφή της οικονομικής αξίας των συμβάσεων που καθένας εξασφάλισε. Eτσι στο top 20 της λίστας των προμηθευτών του OTE το Iνστιτούτο Iατρικής Eρευνας και Eκπαίδευσης κατατάσσεται πάνω από την Intracom και τη Siemens, οι οποίες συνυπάρχουν με… τη Φακελοποιία Hλιος A.E. (στην ίδια λίστα).
Η Υπέρβαση δηλαδή των 300 και πλέον δις δραχμών, έγινε λόγω ανεπάρκειας σάλιου των εργαζομένων που υποχρέωσε στην αγορά 1 τρισ φακέλων για την πλήρωση των αποστολών θα μπορούσε να θεωρήσει κανείς βλέποντας την ανωτέρω λίστα.
Το παραγεγραμμένο λοιπόν αμαρτωλό και σάπιο 1997 φαίνεται ότι ήταν το εφαλτήριο του πλιάτσικου των δημοσίων ταμείων, γεγονός που εξηγείται και πρακτικά εάν δούμε την πορεία των κοινοτικών επιδοτήσεων στην Ελλάδα την περίοδο 1998 – 2003. Ασύλληπτα ποσά, πρωτοφανή για την Ελληνική πραγματικότητα, ανεπανάληπτα ακόμη και σήμερα, το 2009 χωρίς αποπληθωρισμό!
Όπως ασύλληπτες ήταν και οι ενέργειες του τότε πρωθυπουργού κυρίου Σημίτη, του κυρίου Βενιζέλου, ολόκληρου του ΚΥΣΕΑ. Ανεπανάληπτες και οι ενέργειες συλλήβδην των ΔΣ του ΟΤΕ μετά το 1998 όπου έγραψαν στα παλαιά των υποδήματα τις αποφάσεις και τους προϋπολογισμούς του 1997, ενώ ακόμη και απολογιστικά έδιναν παραπλανητικά στοιχεία στη δημοσιότητα!
Όλα αυτά κάνουν τον κύριο Γείτονα να μοιάζει …ψιλικατζής και τον Τσουκάτο, ανέκδοτο.
Η στάση της ΝΔ τότε; Από την πλευρά της Ν.Δ. τονίσθηκε προς τη διοίκηση του ΟΤΕ «ότι οφείλει εφόσον κρίνει ότι ορισμένες επενδύσεις και προμήθειες είναι απαραίτητες, να προχωρήσει χωρίς άλλες αδικαιολόγητες καθυστερήσεις στις σχετικές συμφωνίες βάσει του υφιστάμενου νομικού πλαισίου».
Μια εβδομάδα νωρίτερα είχε συναντηθεί η υπουργός Ανάπτυξης κ. Βάσω Παπανδρέου με την υπεύθυνη του τομέα αναπτυξης της Ν.Δ. κ. Ντόρα Μπακογιάννη με πρωτοβουλία της κ. Παπανδρέου. Η κ. Μπακογιάννη είπε μετά τη συνάντηση ότι σε πολλά θέματα διαπιστώθηκε «ταυτότητα απόψεων με την κ. Παπανδρέου». Το υπουργείο Ανάπτυξης εκτίμησε στη συνέχεια ότι «θα προχωρήσουν πλέον γρήγορα οι συμφωνίες ΔΕΚΟ με εγχώριες βιομηχανίες για τις μεγάλες και μακροχρόνιες προμήθειες (εφημερίδα «Ναυτεμπορική» 19/9/1997).
Διακομματικός ο οίστρος λοιπόν το αμαρτωλό 1997, πρόσωπα και καταστάσεις που κάνουν κύκλους στο πολιτικό σκηνικό, δεν δίνουν δεκάρα για τα καθήκοντα τους, αδιαφορούν πλήρως για το συμφέρον του Ελληνικού λαού αφού γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν εκλέγονται από αυτόν αλλά από τις μαύρες ενισχύσεις της κάθε Siemens που οφείλουν και να υπηρετούν. Θα μάθουν όμως ότι τα εγκλήματα τους μπορεί να παραγράφονται στους κομμένους και ραμμένους στα μέτρα τους νόμους, αλλά η λαϊκή συνείδηση πλέον δεν παραγράφει.