Όχι άλλο κάρβουνο...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου . Σε μαύρο φόντο πέφτουν οι τίτλοι τέλους της μεταπολίτευσης. Τα αποκαΐδια στην Αττική καταμαρτυρούν την αποτυχία...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
.
Σε μαύρο φόντο πέφτουν οι τίτλοι τέλους της μεταπολίτευσης. Τα αποκαΐδια στην Αττική καταμαρτυρούν την αποτυχία μιας ολόκληρης γενιάς πολιτικών να διαμορφώσουν τις προϋποθέσεις σύγχρονης ανάπτυξης μέσα σε ένα οικολογικό περιβάλλον. Η πολιτική συνταγή της μεταπολίτευσης και ο δικομματισμός που κυριάρχησε ως σύστημα εναλλαγής στην εξουσία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αποδείχθηκαν καταστροφικοί για τη φύση, την οικονομία και τέλος για την ελληνική κοινωνία.
Ήταν η ίδια η πολιτική και κυρίως η αντίστοιχη πολιτική κουλτούρα που καλλιεργήθηκε κατά τη μεταπολίτευση που έκαψε ότι ζωογόνο, δημιουργικό και αυθεντικό στο τόπο μας.
Αυτοί που αναδείχθηκαν στην εξουσία και εκείνοι που συνέβαλαν στη διαμόρφωση της δομής του σημερινού καθεστώτος υπήρξαν στο σύνολο τους – με ασήμαντες εξαιρέσεις – εκφραστές βαρβαρότητας και...

μισαλλόδοξου επαρχιωτισμού.
Όλοι τους συνέχισαν την πολιτική της προχουντικής Δεξιάς, εκείνη της «αντιπαροχής» και της νομιμοποίησης της οικιστικής αυθαιρεσίας, την οποία οι ίδιοι καλλιεργούσαν με πολιτικαντισμούς (αποχαρακτηρισμούς) και υποκρισία
(συνταγματική και νομοθετική αντίφαση ή ανακολουθία), ώστε ευκολότερα να θέτουν σε ομηρεία ευρύτερα μικροαστικά στρώματα και να μεγεθύνουν την εκλογική τους πελατεία.
Η ανυπαρξία ολοκληρωμένου σχεδίου οικιστικής ανάπτυξης και προστασίας των φυσικών πόρων, ταυτόχρονα με τεχνητές πιέσεις οικιστικών αναγκών σε ένα ήδη άναρχα δομημένο περιβάλλον στην Αττική, που στερείτο δασολογίου και κτηματολογίου, είχε ως αποτέλεσμα η περιοχή να μετατραπεί σε βασίλειο του εμπρηστή, του καταπατητή, του μπετονολάγνου οικιστή-νοικοκύρη και σε αυτοκρατορία του εργολάβου. Στο τέλος, ο ένας συναγωνιζόταν τον άλλο στο επίπεδο της αυθαιρεσίας και του μπετόν. Οι πολίτες βρήκαν ένα νέο τρόπο επίδειξης δύναμης και κοινωνικής καταξίωσης με όπλο τη μπετονιέρα και εναντίον κάθε ελεύθερης ιδιωτικής ή δημόσιας πράσινης επιφάνειας.
Από το 1974 μέχρι σήμερα έχει καταστραφεί περισσότερο από το μισό του φυσικού κεφαλαίου της περιοχής και τα δύο-τρίτα των δασών. Με άλλα λόγια το καθεστώς της μεταπολίτευσης πέτυχε να διαμορφώσει συνθήκες κόλασης στην Αττική και δυστυχώς όχι μόνον εκεί.
Μέσα σε αυτή τη κόλαση κανείς δεν νοιώθει την ευθηνή που του αναλογεί. Μάλιστα πολιτικοί και διοίκηση θεωρούν ότι έχουν πράξει υπεύθυνα το καθήκον τους, όπως καληώρα ο σημερινός κυβερνήτης Κ. Καραμανλής - του οποίου μάλιστα η πολιτεία βαρύνεται με δυσανάλογα πολύ κάρβουνο, για την περίοδο της εξουσίας του.
Το χειρότερο μάλιστα για τον κ. Καραμανλή είναι ότι σε αυτόν έλαχε να τοποθετήσει τα τελευταία κάρβουνα στο κτίσμα της μεταπολίτευσης.
Η φράση που τόσο λάτρευσαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ: «παραλάβαμε καμένη γη», τώρα αποκτά ολοκληρωμένο περιεχόμενο.
Μόνον που τούτη τη φορά θα πρέπει να γίνει αντιληπτό από όλους ότι οι τεχνητές διαχωριστικές γραμμές των κομμάτων είναι χαραγμένες με (πολύ) κάρβουνο.
Δεν υπάρχουν μπλε και πράσινες γραμμές, μόνον μαύρες, κατάμαυρες και σε όλα τα επίπεδα, μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Ίσως μέσα από αυτή, τη σημερινή καταστροφή, να δοθεί η ευκαιρία να συνειδητοποιηθεί από τους πολλούς ότι δεν έμεινε τίποτε άλλο να καεί. Άρα το έργο το δικομματισμού κάπου εδώ ολοκληρώθηκε. Ήρθε μάλλον η ώρα να αναλογιστούμε ποιος θα μπορούσε διαχειριστεί τη «κομμένη γη» με διαφορετικά κριτήρια από αυτά που επικρατούσαν μέχρι τώρα στο κράτος της πατρωνίας, του ρουσφετιού, του νταβά, της αναξιοκρατίας και της οικογενειοκρατίας.
Θα ήταν ευχής έργο και στη χώρα μας να ξανασυναντιόταν η ζωή με την οικονομία και να αναδειχθούν κυβερνήσεις που θα προωθούσαν με συνέπεια οργανωτικά, κοινωνικά μοντέλα τα οποία να συμβιβάζουν την οικονομική ανάπτυξη και την αποτελεσματική διαχείριση με τους μηχανισμούς μέσω των οποίων η βιόσφαιρα εξασφαλίζει την αναπαραγωγή της.
Μόνον που τέτοιου είδους κυβερνήσεις δεν μπορούν, προδήλως, να σχηματίσουν τα κόμματα που άσκησαν μέχρι τώρα εναλλάξ την εξουσία. Απαιτείται ένας άλλος κυβερνητικός οραματισμός με τις δυνάμεις της προοδευτικής-φιλελεύθερης αριστεράς, της οικολογίας και της μη-πελατειακής σοσιαλδημοκρατίας να εκπονούν από κοινού ένα σχέδιο για την αναδόμηση της χώρας σε μια εναλλακτική δημοκρατική-οικολογική και κοινωνική βάση, μακριά από τις προκαταλήψεις και τα δόγματα της μεταπολίτευσης. Όχι άλλο κάρβουνο!