Μαρία λένε την Παναγιά, Μαρία λένε και σένα, αγαπημένη μου...

Της Αλκμήνης Παπαδοπούλου Στις 30 Ιουνίου του 1984, ημέρα Σάββατο, νωρίς το πρωί, σ’ έπιασαν οι πόνοι, οι πρώτοι τέτοιοι πόνοι που ένιωσε...

Της Αλκμήνης Παπαδοπούλου

Στις 30 Ιουνίου του 1984, ημέρα Σάββατο, νωρίς το πρωί, σ’ έπιασαν οι πόνοι, οι πρώτοι τέτοιοι πόνοι που ένιωσες ποτέ. Απόγευμα ήταν όταν άκουσες το πρώτο μου κλάμα. Σε ταλαιπώρησα δώδεκα ώρες για να έρθω κοντά σου. Ήταν ίσως ο προάγγελος της σχέσης που θα χτίζαμε αργότερα.

Ήμουν ανεξάρτητη και συγχρόνως κολλημένη στα φουστάνια σου, μια σχέση ανεξήγητη. Εσύ, δεν με άφηνες ποτέ και για κανένα λόγο. Μ’ έπαιρνες μαζί σου παντού κι εγώ όποτε ένιωθα ότι φεύγεις μακριά μου, ετοιμαζόμουν γρήγορα και πήγαινα και στεκόμουν στην πόρτα για να με πάρεις μαζί σου. Δεν πήγαινες πουθενά χωρίς εμένα, δεν πήγαινα πουθενά χωρίς εσένα.
Εγώ κι εσύ. Τόσο διαφορετικές κι όμως τόσο ίδιες. Η έκφραση «μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε» είναι σαν να γράφτηκε για μας. Όταν βρισκόμασταν για ώρες μαζί, ερχόταν αναπόφευκτα η σύγκρουση και όταν έφευγα ή έφευγες, δεν αντέχαμε παρά μερικές ώρες μόνο, μέχρι ...
τουλάχιστον να τηλεφωνηθούμε.
Έχω ζήσει τα πιο υπέροχα, μαγικά, μοναδικά παιδικά χρόνια που θα μπορούσε να ζητήσει κάθε παιδί κι αυτό το χρωστάω σε σένα. Με κράτησες εμένα αρχικά και μετά τον Κωνσταντίνο, μακριά απ’ ότι σε βασάνιζε, σε πλήγωνε, σε γέμιζε ανασφάλεια. Παρουσίαζες τα πάντα άξια να αγαπηθούν και να εκτιμηθούν, για να μην μας τραυματίσεις.
Έχουν έρθει στιγμές που πραγματικά ευχόμουν να ανοίξει η γη και να με καταπιεί γιατί δεν άντεχα να σ’ ακούω άλλο. Ακόμη κι εκείνες τις στιγμές, ξέρω, εκ των υστέρων δηλαδή καταλαβαίνω, ότι εσύ είχες δίκιο. Μπορεί να ήταν λανθασμένος ο τρόπος σου, γιατί ίσως σε είχα αναγκάσει να χρησιμοποιήσεις κάθε μέσο που είχες για να μου δείξεις την πραγματικότητα.
Όταν ήμουν μικρούλα, σε ρωτούσα αν θες να παντρευτούμε για να μην χωρίσουμε ποτέ. Τώρα που μεγάλωσα και ξέρω ότι το θέμα του γάμου μεταξύ μας είναι κάπως δύσκολο, ζητώ μόνο το δεύτερο σκέλος της αρχικής μου ερώτησης.
Σ’ αγάπησα γιατί μ’ έφερες να πολεμήσω σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, γιατί μ’ έμαθες να ονειρεύομαι, γιατί πάντα σκεφτόσουν εμένα πριν από σένα, γιατί η αγάπη σου υπήρξε η πιο ανιδιοτελής του κόσμου.
Σ’ αγαπώ κάθε μέρα και περισσότερο, γιατί δεν έχω νιώσει στιγμή την απουσία σου, γιατί η καλύτερη συμβουλή σε όλα τα θέματα είναι πάντα η δική σου, γιατί όσο περνάνε τα χρόνια μου αποδεικνύεις ότι είσαι μια ηρωίδα της σημερινής κοινωνίας, της ζωής, μα πάνω απ’ όλα είσαι η ηρωίδα της δικής μου ζωής.
Στο άκουσμα της λέξης «μάνα», θεωρούμε ότι όλες αγαπούν τα παιδιά τους, τα προσέχουν, τα φροντίζουν. Έτσι νόμιζα τουλάχιστον μέχρι πριν από μερικά χρόνια. Πίστευα ότι όλες οι μαμάδες είναι σαν την δική μου. Μεγάλωσα, γνώρισα, άκουσα. Κατάλαβα ότι οι λιγότερες μαμάδες είναι σαν την δική μου.
Δε νομίζω ότι είμαι ικανή να σου μοιάσω, είσαι τόσα μοναδικά υπέροχη, που το θεωρώ αν όχι ακατόρθωτο, πολύ δύσκολο. Άραγε, θα καταφέρω να αγαπήσω και να αγαπηθώ κι εγώ τόσο όσο εσύ από τα παιδιά μου; Ο μεγαλύτερος μου φόβος, ότι είναι ότι με τέτοιο πρότυπο μάνας, ποτέ δεν θα καταφέρω να γίνω αντάξιά σου. Η μεγαλύτερη μου χαρά που η ζωή μου κλήρωσε εσένα για μητέρα. Συγγνώμη για όλες τις πίκρες που σου έδωσα, συγγνώμη εκ των προτέρων και γι’ αυτές που πρόκειται να σου δώσω.
Δεν σ’ αγαπώ γιατί μου χάρισες την ζωή. Σ’ αγαπώ γιατί μου έμαθες να ζω αξιοπρεπώς σε αυτή.
Σ’ ευχαριστώ για όλα εκείνα που απλόχερα μου προσέφερες..σ’ ευχαριστώ εκ των προτέρων και για τα όσα θα μου προσφέρεις ακόμη.
Είναι περιττό να πω ότι η καρδιά μου είναι χωρισμένη σε τρία κομμάτια… μαμά, μπαμπάς, Κωνσταντίνος.
Χρόνια Πολλά στην πιο θαρραλέα μαμά όλου του κόσμου.
Χρόνια Πολλά σε όλες τις μαμάδες του κόσμου, που είναι για σας αντίστοιχα τόσο ξεχωριστές όσο και η δική μου..!