"Ανάμεσα σε τρωκτικά και λύκους…"

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου Διαβάζοντας την προκήρυξη της «Σέχτας Επαναστατών», με την οποία αναλαμβάνει την ευθύνη για την δολοφονία του ...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Διαβάζοντας την προκήρυξη της «Σέχτας Επαναστατών», με την οποία αναλαμβάνει την ευθύνη για την δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια, ένοιωσα η discursive ύπαρξη του Έλληνα να γίνεται σάντουιτς μεταξύ τρωκτικών και λύκων.

Μπλέξαμε άσχημα … στο στόμα τους! Από τη μια οι πραίτορες του βασιλείου των τρωκτικών και από την άλλη οι αυτο-προσδιοριζόμενοι «λύκοι έξω από την αγέλη», αναμασούν ουσιαστικά τον ίδιο λόγο, μιλώντας ένα φαινομενικά διαφορετικό ιδίωμα.
Οι μεν πρώτοι ροκανίζουν την πολιτική διάσταση των κοινών, οι δε δεύτεροι χλευάζουν την πολιτική κοινωνία της «αγέλης». Διάβασα ένα...
 απολύτως ΑΠΟΛΙΤΙΚΟ κείμενο, το οποίο θα χαρακτήριζα ως το «lifestyle της τρομοκρατίας», σε αντιδιαστολή με το «lifestyle των τρωκτικών» - το lifestyle του καθεστώτος.
Καθώς η προκήρυξη χαρακτηρίζεται από απολιτικότητα, δεν θα μπορούσα να την σχολιάσω επί της ουσίας. Στο νηπιαγωγείο της πολιτικής μόνον η περιστασιολογία έχει θέση και όχι η ανάλυση. Τα «παιδιά» αυτά που συνέταξαν αυτό το αιματοβαμμένο κείμενο, όπως και τα ίδια δείχνει να καταλαβαίνουν, δεν έχουν θέση στην κοινωνία των πολιτών. Επέλεξαν να διαχειριστούν την πολιτική σχιζοφρένεια της λεγόμενης ένοπλης πάλης, εντελώς έξω από το πλαίσιο εντός του οποίου ο άνθρωπος μεταβάλλεται σε πολιτικό όν. Ο αριστερισμός, όταν μάλιστα τραβάει την σκανδάλη, δεν είναι τίποτε άλλο παρά φασισμός με διαφορετικό lifestyle.
Τα «παιδιά» λοιπόν αυτά, είναι πλέον βέβαιο ότι δεν μπορούν να θεραπεύσουν τον αποκλεισμό τους μέσω της πολιτικής, αλλά αποκλειστικά μέσω της ψυχανάλυσης. Άρα και το κείμενο που έχω μπροστά μου δεν μπορεί να προσεγγιστεί από εμένα, αλλά μάλλον από έναν καλό ψυχαναλυτή. Επιτρέψτε μου, μάλιστα, να επισημάνω την ανάγκη, όσοι στοχάζονται παρομοίως - όπως οι «λύκοι έξω από την αγέλη» - να σπεύσουν και αυτοί να αναπαυθούν στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή! Η κοινωνία των πολιτών δεν είναι ο κατάλληλος χώρος για ψυχανάλυση.
Εκεί ίσως μπορέσουν να καταλάβουν ποια είναι η πραγματική αιτία που οι λύκοι την έπεσαν στα τρωκτικά και ίσως διαπιστώσουν ότι δεν έχει καμία σχέση με αυτήν που προσπαθούν να περιγράψουν με αγωνία στο κείμενό τους τα μέλη της «Σέχτας».
Ίσως να καταλάβουν ότι εάν οι σφαίρες τους ήταν η πρόφαση για να ακουστεί η φωνή τους στην κοινωνία, αυτές πήγαν χαμένες. Η γλώσσα τους, πάσχοντας από έλλειψη πολιτικότητας, αποτελεί ένα χυδαιογράφημα που ανταγωνίζεται τα χειρότερα του είδους, εκείνων που συντάσσονται από τα τρωκτικά. Από το περιεχόμενο του κειμένου εικάζεται λογικά ότι οι άνθρωποι που το συνέταξαν δεν έχουν λόγο για να μιλήσουν στην κοινωνία, ούτε καν λόγο σοβαρό για να νομιμοποιήσουν στοιχειωδώς τις δολοφονίες τους, αλλά μόνον σφαίρες. Βλήματα αντί για έννοιες κυριαρχούν στην λογική τους και αυτά προσδιορίζουν την δράση τους. Άρα το πρώτο πράγμα που θα αποκαθιστούσε την υγεία τους, ώστε να τους δοθεί η ευκαιρία να ανακαλύψουν την πολιτική και την κοινωνία, θα ήταν η «αποβληματοποίηση» του εαυτού τους. Να, σε τι θα μπορούσε να τους φανεί χρήσιμος ο ψυχαναλυτής!
Η συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας στο σύνολό της, ούτως ή άλλως ροκανίζεται καθημερινά από δεκάδες τρωκτικά. Θα ήταν απόλυτη τραγωδία όμως, αν συμμεριζόμαστε την λογική των «λύκων έξω από την αγέλη». Τα τρωκτικά είναι το πολιτισμικό δημιούργημα και ο μηχανισμός αναπαραγωγής του καθεστώτος. Είναι το υποκριτικό και αλήτικο μήνυμα της ζωής και το μήνυμα που απαξιώνει την πολιτική δράση. Οι «λύκοι» είναι το μήνυμα των προϊόντων αυτού του καθεστώτος, που ψάχνει να βρει θέση στο ράφι του συστήματος, παρουσιάζοντας μια ταυτότητα σε αντίστιξη με την κατεστημένη μορφή της γλώσσας των τρωκτικών. Και τα δύο μηνύματα συγκλίνουν εν τω μέσω της φαινομενικής αντίθεσης τους, στο μήνυμα: ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Αν αυτό το μήνυμα συνεχίσει να κυριαρχεί στην κοινωνία, τότε η κοινωνία των πολιτών θα μεταβληθεί σε σάντουιτς μέσα στα βάρβαρα και βρώμικα σαγόνια μαφιόζων και επηρμένων δολοφόνων με το «αγαθό» κίνητρο να μας απαλλάξουν από τα τρωκτικά. Η ιστορία, όμως, της πανούκλας στην Ευρώπη έδειξε ότι οι κοινωνίες απαλλάσσονται από τα τρωκτικά στο βαθμό που πολιτικοποιηθούν και καθαρίσουν διαλεκτικά τον χώρο εντός του οποίου αναπτύσσονται. Τα τρωκτικά δεν τα σκοτώνεις, τα αφήνεις απλώς να πεθάνουν από την πείνα. Και πεθαίνουν από την πείνα όταν δεν τα τροφοδοτείς με υλικό που συνηθίζουν να τρέφονται. Όταν, δηλαδή, δεν παραδίδεις σε αυτά την προσωπικότητά σου. Φαντάζομαι ότι συνεννοούμαστε!