«Έρχονται…οι Κινέζοι»

Toυ Θανάση Ι. Νικολαΐδη ΑΚΟΥΓΑΝ «Ρωσία» κι έβγαζαν σπυράκια. Μιλούσες για Σοβιετική Ένωση κι ο χαφιές, δίπλα σου, τέντωνε το…αυτί. Οι «κερ...

Toυ Θανάση Ι. Νικολαΐδη

ΑΚΟΥΓΑΝ «Ρωσία» κι έβγαζαν σπυράκια. Μιλούσες για Σοβιετική Ένωση κι ο χαφιές, δίπλα σου, τέντωνε το…αυτί. Οι «κεραίες» του κόσμου απλωμένες μην «έρθουν οι Ρώσοι», μη πλακώσουν οι Κινέζοι.
ΚΙ εμείς που «ανήκαμε εις την Δύσιν»; Κάναμε το…καθήκον μας. Με το παραπάνω. Δεμένοι στο άρμα των «Συμμάχων κ.λπ.» σφαχτήκαμε μεταξύ μας για λόγους…ιδεολογικούς, που ξεκινούσαν απ’ την «πρεμιέρα» των «Δεκεμβριανών», για να καταλήξουν στην «αυλαία» του Γράμμου. Και, βέβαια, η «ιδεολογία» έχει τη συνέχειά της. Ακόμα και σήμερα, που η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση έπρεπε να σβήσει και...
 τους τελευταίους θύλακες αντικομουνισμού.
«ΗΡΘΑΝ οι…Κινέζοι» και πριν έρθουν ξεκίνησε το «μοιρολόι». Από κεκτημένη ταχύτητα και παραμένοντα αντικομουνισμό. «Θα μας έπαιρναν την κατσίκα οι μπολσεβίκοι», θα μας πάρουν τα λιμάνια μας οι Κινέζοι. Και τρέχει το δάκρυ προκαταβολικά, φράσσονται Πύλες στο Λιμάνι, εξορμούν «αγωνιστές», ξυπνάνε Κέρβεροι για το χρέος τους «μη πατήσει πόδι βάρβαρου» στα ιερά μας χώματα. Στην Ελλάδα που τη θέλουν ολότελα δικιά τους. Για να την αρμέγουν οι ντόπιοι μονάχοι τσεπώνοντας την υπεραξία της, ανενόχλητοι, ατιμώρητοι και…περήφανοι για την εθνική τους προσφορά.
ΚΑΙ, βέβαια, δεν αποκωδικοποιούσαμε ακόμα τους Αμερικανούς και την υποχωρητικότητά τους να (μας) έρθουν οι Κινέζοι. Να…ξεστρατίσουμε πουλώντας ομόλογα και υπογράφοντας εμπορικές συμφωνίες με μια σύγχρονη υπερδύναμη; Τα ερωτήματα (μη αποκλειστικού χαρακτήρα) έρχονται μόνα τους. Ή αυτοί έπαψαν να είναι «Λαϊκή Δημοκρατία» και άρα είναι ακίνδυνοι για τους Αμερικανούς, ή οι τελευταίοι θέλουν να μας σώσουν μέσω…τρίτων. Το σίγουρο είναι πως αν κάναμε του κεφαλιού μας και χωρίς τον έλεγχό τους, θα μας τραβούσαν τον γιακά με το…μακρύ τους χέρι. Μπορεί και να μας…προειδοποιούσαν με μια βόμβα ΝΑΤΟϊκή.
ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΜΕ και μόλις που το χέρι μας προεξέχει ζητώντας, απεγνωσμένα, βοήθεια. Πέφτει το σωσίβιο από μακριά κι εμείς κοιτάμε τη…σφραγίδα. Μας «αναγνωρίζει» μια χώρα με πανάρχαια Ιστορία κι εμείς λοξοκοιτάμε τ’ αφεντικά με το λάσο, απαιτώντας τα λεφτά «εν τη παλάμη».