Του Τάκη Πορτούλα ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΣΟΥ ΤΑ ΠΑΘΗ Πώς μ' αρέσει μες τις σκέψεις μου να πέφτω, Σε μιάν άβυσσο με δίχως τέλος, δίχως φως, Π...
Πώς μ' αρέσει μες τις σκέψεις μου να πέφτω,
Σε μιάν άβυσσο με δίχως τέλος, δίχως φως,
Που όλο ψάχνω με τον νου μου κάτι νάβρω
Σ' ένα κόσμο, που ήταν μέγας και σοφός.
Τους προγόνους μου ζητώ να συναντήσω,
Να καθήσουμε να πιούμε ένα ρακί,
Για να μάθω, πώς περνούσαν τη ζωή τους
Κι αν τους άρεσαν η φέτα κι η φακή.
Μου μιλούν με λόγια...
λίγα, μετρημένα,
Λίγα λόγια, τα γνωστά λακωνικά,
Για ναυάρχους, στρατηγούς και στρατηλάτες,
Για διχόνοιες, τσακωμούς, πολιτικά.
Και μου λένε για αγάπες και για μίση,
Για εγκλήματα κατά του αθώου του λαού,
Σκευωρίες, προδοσίες και για φόνους,
Και πολέμους εις το όνομα του Θεού.
Μου μιλούνε και για την Δημοκρατία,
Που ο λαός πως, τάχα, πάντα κυβερνάει,
Για αδικίες, απατεωνιές, κομπίνες,
Για το «μέσον» που μετράει και περνάει.
Άνθρωπέ μου!
Τόσα χρόνια από τότε που εγεννήθης,
Κι από τότε για την πρόοδο επιμένεις,
Και κοπιάζεις, ρούχα μόνο που αλλάζεις,
Και με τα ίδια σου τα πάθη παραμένεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση