Μελωδική παραφωνία...

Toυ Αθανάσιου Βαμβίνη Θα ήταν μάταιο αν η ζωή ήταν μόνο αυτό που γευόμαστε στην καθημερινότητα. Στη μικρή μου βόλτα στο κέντρο της π...

Toυ Αθανάσιου Βαμβίνη

Θα ήταν μάταιο αν η ζωή ήταν μόνο αυτό που γευόμαστε στην καθημερινότητα.

Στη μικρή μου βόλτα στο κέντρο της πόλης περπάτησα και παρατήρησα, γεύτηκα κι οσφράνθηκα, κράτησα τα μάτια μου ανοιχτά για να μη χάσω εικόνες και δάκρυσα, σκέφτηκα και έζησα το κάθε βήμα μου.
Περπάτησα αρκετή ώρα ακούγωντας γέλια και σαρκασμούς, σοβαρές κουβέντες και γεγονότα λυπηρά, χωρίς να προσπαθώ ή να τεντώνω τα αυτιά μου με σκοπό. Απλά ζούσα τη στιγμή και ένοιωθα τα βήματα μου. Μέσα στο δικό μου κόσμο, που τον βίωνα αφαιρώντας συνεχώς και μία φωνή, ένα θόρυβο, ένα άρωμα ή ένα πρόσωπο, ένιωσα ασφαλής. Ασφαλής, αλλά...
αποκομμένος από τα πάντα γύρω μου...Ένιωσα μόνος.
Η αφαίρεση σταμάτησε και άρχισα να προσθέτω και πάλι πρόσωπα και φωνές, εικόνες και μυρωδιές. Έγινα πάλι μέρος του γενικού χαμού, που εκτυλίσσοταν γύρω μου. Είμαι ένα με το χαμό, σκέφτηκα...Είμαι μέρος ενός θορύβου.Είμαι και γω μια παραφωνία μελωδική στη μεγάλη ορχήστρα.
Εκεί κάπου μπερδεύτηκα μεταξύ αφαίρεσης και πρόσθεσης. Δεν ήξερα τι προτιμούσα να βιώνω...Τη ζωή μέσα από την αφαίρεση που σε οδηγεί σε μία βαθύτερη γνώση του εαυτού σου ή τη ζωή μέσα από την πρόσθεση που σε οδηγεί σε ένα σύνολο προσώπων, ιδεών, αρωμάτων, εικόνων και θορύβων...
Το ερώτημα περιτριγύρισε στο μυαλό μου ώρα, τόση ώστε να με αναγκάσει να αναβάλω την τελική μου απόφαση...
Τώρα κοιτώντας μέσα από την οθόνη του υπολογιστή τη σκιά μου, βλέπω ένα μέρος του χαμού, μία σκιά του προσώπου που κρύβεται κάτω από το θόρυβο του δρόμου, ένα βλέμμα που έχει τυφλώθει από το άρωμα και το καυσαέριο. Πρέπει να έρθει ισορροπία με λίγο αφαίρεση.

Υ.Γ.: Μια βόλτα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης ήταν η αιτία