«Κάλλιον του θεραπεύειν…»

Του Θανάση Νικολαΐδη ΣΤΑ καλά χρόνια της γεωργίας, δεν χρειάστηκε να ξεσηκωθούν οι γεωργοί μας. Βολεύτηκαν με το φτηνό μεροκάματο ανασφ...

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΣΤΑ καλά χρόνια της γεωργίας, δεν χρειάστηκε να ξεσηκωθούν οι γεωργοί μας. Βολεύτηκαν με το φτηνό μεροκάματο ανασφάλιστων μεταναστών και οι Αλβανοί βρήκαν δουλειά. Κάποιοι απ’ αυτούς, έμπιστοι και εργατικοί, υποκατέστησαν το αφεντικό που άραξε στο καφενείο. Εκεί, στα χαρτιά απάνω και στα ζάρια, ξεσπάθωναν και ξεσπαθώναμε για το «κακό», έχοντας εισπράξει το καλό των μεταναστών που «μας πήραν τις δουλειές».
ΤΑ χρόνια πέρασαν και «αι βουλαί» των ευρωπαίων συνεταίρων μας «άλλα εκέλευσαν», για να’ ρθουν μέρες δύσκολες για τη γεωργία και τους γεωργούς μας. Το βαμβάκι «ξεφτιλίστηκε», στάρι και ...
καλαμπόκι δεν απορροφώνται και τα καπνά έφυγαν σαν καπνός και οι αποζημιώσεις καθυστερούν. Τι κάνεις ως «καλομαθημένος» γεωργός που δεν σε ξόφλησαν και σου χρωστούν, σαν δεν τα βγάζεις πέρα και χρωστάς στην «Αγροτική» κι «απλώθηκες» υπέρ το δέον; Καμαρώνεις το ακριβό και «πολυτελές» τρακτέρ σου αραγμένο στην αυλή ή το αρπάζεις για να βγεις στο δρόμο;
ΑΥΤΟ κάνει ο γεωργός τα τελευταία χρόνια και με το δίκιο του. Απλώνει τη διαμαρτυρία του για να’ ναι ορατή στην Ελλάδα και αισθητή στην Ευρώπη. Δεν είναι απεργία, είναι διαμαρτυρία. Τι κάνεις, παραπέρα, αν δεν γύρισαν να σε κοιτάξουν και ο θόρυβος της μηχανής σβήνει στον κρύο χειμώνα; Αν είσαι… Αντύπας στο Κιλελέρ του 1910 αρχίζεις τη «διαφώτιση» και την προετοιμασία για επανάσταση. Αν είσαι καλοζωισμένος αγρότης του 21ου αιώνα, ορμάς στο τρακτέρ, ζεσταίνεις τη μηχανή και ξεκινάς. Με άλλους κι όλοι μαζί και με μπροστάρη κανέναν τ. υπουργό (λέγε με Χατζηγάκη) είτε «αγωνιστή» της εκάστοτε αντιπολίτευσης. Για να κλείσεις δρόμους με την επαναστατικότητα σου, κι αν κόψεις την Ελλάδα στα δυο, τόσο το… καλύτερο. Κι αν πλακώσουν τα ΜΑΤ ακόμα πιο… καλύτερο. Με τα προϊόντα να σαπίζουν στη νταλίκα και τον Ι. Χ. να ικετεύει τη «επαναστατική επιτροπή» στα μπλόκα, για πέρασμα και διέξοδο.
ΤΑ τρακτέρ ζεσταίνουν τις μηχανές και, πριν στήσουν το δικό τους φράγμα, η Πολιτεία έστησε το δικό της. «Απαγορεύεται! Δεν κλείνεις τα σύνορα και τις εθνικές οδούς. Δεν θα κινηθείς κομβόι για τα τελωνεία!». Αυτό λέγαμε πάντα κι είναι το αυτονόητο. Αδιανόητο σε χώρες ευρωπαϊκές, όπου οι απεργίες είναι λιγοστές, μεγάλες, οργανωμένες και αποτελεσματικές. Ναι στη διαμαρτυρία με τα τρακτέρ στους δρόμους, όχι στο κλείσιμο των δρόμων. Ανήκουν σε όλους.