100 μέρες aixmi.gr...

Του Χρήστου Παναγιωτόπουλου http://www.aixmi.gr/ Ένα παγωμένο απόγευμα του Δεκεμβρίου ξεκίνησε το «ταξίδι» του το aixmi.gr και σήμε...

Του Χρήστου Παναγιωτόπουλου
http://www.aixmi.gr/

Ένα παγωμένο απόγευμα του Δεκεμβρίου ξεκίνησε το «ταξίδι» του το aixmi.gr και σήμερα, δεύτερη μέρα της Άνοιξης -κατά την Εαρινή Ησημερία- συμπληρώνει 100 μέρες στην τρικυμισμένη «θάλασσα» των απόψεων, του προβληματισμού, των ιδεών. Σε μια Ελλάδα, που πασχίζει να αποδείξει ότι είναι πτωχευμένη οικονομικά, αλλά όχι και πνευματικά ή αξιακά. Σε έναν κόσμο που «κοιλοπονάει» και φέρνει είτε ανατροπές, όπως στην Τυνησία και την Αίγυπτο χθες, τη Λιβύη σήμερα, την Υεμένη και τη Συρία αύριο- είτε τερατώδεις καταστροφές, όπως εκείνες που συνόδευσαν τα 9 Ρίχτερ στην Ιαπωνία.

Σ’ αυτές τις 100 μέρες, 185 σημαντικοί άνθρωποι απ’ όλους τους χώρους κατέθεσαν και μοιράστηκαν τις αγωνίες τους, τις προσδοκίες τους, την κριτική τους σκέψη -στο όνομα των πεποιθήσεών τους και μόνο. Χωρίς προκαταλήψεις και εμμονές. Δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, πολιτικοί επιστήμονες, καλλιτέχνες, άνθρωποι των κοινωνικών κινημάτων.
Γράφτηκαν έως τώρα πάνω από 900 άρθρα και δημοσιεύτηκαν περισσότερα από 4.400 σχόλια. Χωρίς διαφημιστική καμπάνια, χωρίς διαφημιστικές καταχωρίσεις, ιδιωτικές ή κρατικές, το aixmi.gr γρήγορα αγκαλιάστηκε από χιλιάδες Έλληνες -όχι μόνον εντός, αλλά και εκτός συνόρων. Δίπλα σε κορυφαίες προσωπικότητες ήρθαν να...
 προστεθούν νέα παιδιά -κάποια και κάτω από τα 20- που ζήτησαν να συνεισφέρουν με τη φρεσκάδα της νιότης τους στον δημόσιο διάλογο. Για μένα δεν υπήρχε μεγαλύτερη χαρά και καλύτερη απόδειξη: Η γενιά που έρχεται, η γενιά που εμείς της κλέψαμε την ελπίδα, είναι πιο ταλαντούχα και πιο ψυχωμένη απ’ τη δική μας. Ευτυχώς! Για φαντάσου να κρυβόταν στα δύσκολα. Και τώρα η χώρα είναι στα πολύ δύσκολα.
Το ταξίδι δεν είχε μόνο λιακάδες, εννοείται. Κάποιοι είδαν και σ’ αυτή την προσπάθεια, μια ευκαιρία να αξιοιοποιήσουν το έμφυτο ή επίκτητο «ταλέντο» τους. Άλλος γιατί θεωρούσε εαυτόν οιονεί ιδιοκτήτη της «πνευματικότητας» του διαδικτύου, άλλος γιατί ως δημοσιογραφικό απόβλητο είχε μάθει να τρέφεται απ’ την ανωνυμία θαρρώντας -τρομάρα του- ότι εσαεί θα τη βγάζει καθαρή, και άλλος γιατί προτιμά να μισθοδοτεί τον υπόκοσμο και να τρομοκρατεί όσους γράφουν σε ανεξάρτητα βήματα διαλόγου.
Κλείνοντας το σύντομο σημείωμά μου, θέλω από καρδιάς να ευχαριστήσω όσους εθελοντικά καταθέτουν τις απόψεις τους στο aixmi.gr, καθώς και τους φίλους αναγνώστες που συμμετέχουν στο ταξίδι ως αναγνώστες και σχολιαστές. Και, βέβαια, την Κατερίνα, την Ελένη, τη Βίκυ, τον Μάκη, τον Θανάση, τον Βαγγέλη, αλλά και τον Γιώργο (που ακόμη δεν έχω πείσει να αρθρογραφεί). Εκείνοι ξέρουν το γιατί.
Θυμηθείτε πως ό,τι διαβάζετε εδώ είναι αυθεντικό -είτε συμφωνείτε είτε όχι. Όπως θα ‘λεγε ο φίλος μου Αντώνης Κανάκης «δεν είναι δήθεν το όλο πράγμα ρε συ Χρήστο»… Και έτσι κι αλλιώς για μια δημόσια αγορά διαλόγου, μιλάμε, δεν φιλοδοξούμε να αλλάξουμε την τροχιά των πλανητών…