Η πλατεία, ο ελιτισμός, η κορτιζόνη και λοιπά ασύνδετα (ίσως)...

Από το amelielaw.wordpress.com Το καθυστερημένο μου καλοκαίρι μέσα . Μια αλλεργία έχω γίνει. Τα πρωινά δεν αναγνωρίζω πια τον βάτραχο π...

Από το amelielaw.wordpress.com

Το καθυστερημένο μου καλοκαίρι μέσα. Μια αλλεργία έχω γίνει. Τα πρωινά δεν αναγνωρίζω πια τον βάτραχο που βλέπω στον καθρέφτη μου. Η κορτιζόνη θα φταίει. Βλέπεις, τον τελευταίο καιρό ανασαίνω δύσκολα. Κάτι η υγρασία, οι απανωτές βροχές και καταιγίδες, το γαμοκαλόκαιρο που μέχρι να έρθει μας έβγαλε την πίστη και μας την τύλιξε με αγκαθωτό σύρμα αντί για φιόγκο, κάτι το μεσοπρόθεσμο, κάτι οι πνευματικοί μας ταγοί, κάτι οι εθνοπατέρες.
Μα τίποτα δεν συγκρίνεται με αυτόν τον ελιτισμό σου αδερφέ μου που συνοδεύει κάθε σου κίνηση, υπογραμμίζει κάθε σου λέξη και αναδεύεται σε κάθε (διακριτικό είναι αλήθεια) ξεφύσημά σου.
Τι να προτάξω μπροστά στο ανασηκωμένο σου φρύδι; Τι να αντιτάξω στις προσεκτικά επιλεγμένες λέξεις, τις προτάσεις που απλώνονται και σέρνονται και κανένα σημείο στίξης δεν είναι ικανό να τις τερματίσει; Σιγά αδερφέ, σιγά! Βάλε...
τελεία, πάρε ανάσα, μήπως να σε κεράσω λίγη εισπνεόμενη κορτιζόνη; Μπας και ξελαργάρει το μυαλό…
Παρακολουθείς τα τεκταινόμενα στις πλατείες από μακριά. Ε όχι αγάπη μου! Δεν θα συχνωτιστείς εσύ με τις λαϊκάντζες. Δεν θα βρωμίσει το ακριβό σου πετροπλυμένο και τόσο προσεκτικά σκισμένο τζιν από τις τσίκνες των καντινιέρηδων. Δεν θα γεμίσει το ακριβό σου άι-φον με σκουπιδοφωτογραφίες τρομαγμένων μικροαστών που εξοργισμένοι, φωνάζουν, ωρύονται, μουντζώνουν, εκδηλώνουν την –καθυστερημένη- αντίθεσή τους. Δεν θα επιτρέψεις στα σάπια χνώτα του περιπτερά σου να σου χαϊδέψουν το μάγουλό. Ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται όταν συνωστίζεσαι. Δεν θα ανεχτείς να ακούσεις ουτοπικές τοποθετήσεις στις συνελεύσεις, ούτε θα δεχτείς τύμπανα ξεκούρδιστα και ανθρώπους που κινούνται χωρίς χορογραφία. Τόσα χρόνια μαθαίνεις τα σωστά βήματα, δεν θα τα αφήσεις να πάνε χαμένα στην χλαπαταγή.
Η άποψή σου συμπαγής, αδιαπέραστη. Χρόνια σχηματισμένη, δεν πρόκειται να αλλάξει ό,τι και αν σου πω. Μοιάζει με ακίνητο νοτιά που όταν τον ανασαίνεις κόντρα, γεμίζει τα πνευμόνια σου και τα κάνει να θέλουν να σκάσουν για να μην αναγκαστούν να πάρουν την επόμενη ανάσα.
Δεν θέλω να σου πω τίποτα, δεν θέλω να σε πείσω, δεν θέλω να σε καλέσω στις πλατείες. Δεν θέλω να σου ζητήσω να έρθεις έξω για ν’ αποθαυμάσεις την ελληνική κοινωνία σε όλο το φρικτό της μεγαλείο. Δεν θέλω να επιχειρηματολογήσω, δεν θέλω να αντιπαρατεθώ, δεν θέλω να σου εξηγήσω γιατί «η πλατεία μας» είναι ό,τι πιοπαρήγορο έχω βιώσει τα τελευταία χρόνια.
Όχι, όχι μην ανησυχείς. Δεν θα χρειαστεί καν να τελειώσεις το κείμενο, να σχολιάσεις, να τοποθετηθείς.
Μια δόση κορτιζόνης ήθελα να αποφύγω.