Η κύκλωση του τετραγώνου...

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου Αφού η βουλή δεν κατάφερε να τετραγωνίσει τον κύκλο της ελληνικής χρεοκοπίας, ας κυκλώσει ο λαός το τετράγω...

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Αφού η βουλή δεν κατάφερε να τετραγωνίσει τον κύκλο της ελληνικής χρεοκοπίας, ας κυκλώσει ο λαός το τετράγωνο της βουλής για να δώσει λύση στο πρόβλημα που δημιούργησαν οι αντιπρόσωποί του.

Οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες κατάντησαν μία ατέλειωτη φαρσοκωμωδία, κινούμενες στα όρια του γράμματος του συντακτικού νομοθέτη, αλλά στην ουσία διασύροντας κάθε έννοια δημοκρατικά συντεταγμένης πολιτείας. Το σύνταγμα δεν...
 υπάρχει για να κινείται η πολιτική και θεσμική τάξη στα όρια του ή να τα ξεπερνά με την επίκληση καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Η έννοια της κομματικής πειθαρχίας είναι αντίθετη με το πνεύμα του συντακτικού νομοθέτη. Άρα το πνεύμα σκοπιμότητας των ηγεσιών του δικομματισμού καταστρατηγεί την πρακτική της λαϊκής κυριαρχίας επί της οποίας όφειλε να εδράζεται. Από κει και πέρα θεμελιώνεται ένα κοινοβουλευτικό έκτρωμα, σκιάχτρο των δημοκρατικών θεσμών, που προσβάλλει έως εξευτελισμού το δημοκρατικό πολίτευμα.

Ο δικομματισμός, αφού προηγουμένως μέσω του πελατειακού καθεστώτος και της διαπλοκής διέφθειρε τον ελληνικό λαό και αποϊδεολογικοποίησε την πολιτική διαδικασία νοθεύοντας παράλληλα και διαρκώς τους όποιους δημοκρατικούς θεσμούς που υποκριτικά ή/και υποχρεωτικά εισήγαγε, έφτασε στο σημείο, για να περισώσει τα συμφέροντα που στην πραγματικότητα υπηρετεί, να γελοιοποιηθεί απολύτως στα μάτια όχι μόνον των Ελλήνων, αλλά και των ξένων παρατηρητών που συγκυριακά εστίασαν ιδιαίτερα το ενδιαφέρον τους στην χώρα μας. Οι μπατζανάκηδες της εξουσίας κατάφεραν να γίνουν ρεζίληδες του κόσμου, ακόμα και  – ή αν θέλετε περισσότερο – στα μάτια των ομολόγων τους, οι οποίοι τους διασύρουν στα διάφορα ευρωπαϊκά συμβούλια.

Οι εναπομείναντες κυρίες και κύριοι βουλευτές που θα ψηφίσουν - με αυτόν μάλιστα τον απολύτως εξευτελιστικό τρόπο για τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες -  υπέρ του «πακέτου» της τρόικας, ας γνωρίζουν ότι το πράττουν ώστε να υποστηρίξουν την εδραίωση μίας «selfish and exclusive economic league», σε απόλυτη αντιδιαστολή με τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Είναι σαν ο ελληνικός λαός να πολέμησε εναντίον κάποιου εχθρού και αφού ηττήθηκε να καλείται να συνομολογήσει μία μορφή ειρήνης σύμφωνα με την οποία το κράτος μεταβάλλεται σε vessel state (υποτελή πολιτεία), η οποία συνδέεται θεσμικά, διοικητικά και οικονομικά με ένα οικονομικό κέντρο μέσω μίας συνθήκης πολιτικοοικονομικής υποδούλωσης. Και αυτό με πρόσχημα την απειλή άμεσης χρεοκοπίας μίας χώρας η οποία είναι ήδη ενταγμένη σε χρεοστάσιο!!

Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα αφού πρώτα οδήγησε την χώρα σε πιστωτική κρίση, εκβίασε με στάση πληρωμών στο εσωτερικό, έτσι ώστε η πρώτη δανειακή σύμβαση να γίνει νόμος του κράτους, ενώ σήμερα απειλεί με το ίδιο πρόσχημα, αλλά ασφαλώς πιο έντονα, για να κυρωθεί το συνολικό πακέτο της συμφωνίας της ηγεσίας του δικομματισμού με την τρόικα από τα τρία πέμπτα του συνόλου των βουλευτών. Αν συμβεί αυτό τότε το Σύμφωνο αυτό παράδοσης της χώρας θα έχει αυξημένη ισχύ έναντι του συντάγματος και γενικότερα της εσωτερικής έννομης τάξης. Αν μπείτε στον κόπο να μελετήσετε το σύνολο των κειμένων που δομούν το Σύμφωνο αυτό, θα αντιληφθείτε ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένα περιθώριο ουσιαστικής διαπραγμάτευσης στη συνέχεια με εκείνους που το επέβαλλαν ως φίλοι, σύμμαχοι και εταίροι, ενώ στην ουσία αποτελεί έκφραση ικανοποίησης του νικητή προς τον ηττημένο μετά από εχθροπραξίες.

Ποιοι ήταν οι αντίπαλοι στον αόρατο, άγνωστο στον λαό, πόλεμο;  Πότε έγιναν μάχες και με ποιο αντικείμενο; Ποιοι ήταν οι στόχοι των αντιμαχόμενων; Γιατί παραδόθηκε η χώρα; Με ποιο δικαίωμα την παραδίδουν οι αντιπρόσωποι του λαού; Μα, η χώρα θα καταρρεύσει αν δεν παραδοθεί, λένε οι άθλιοι κυβερνώντες, εννοώντας ότι θα καταρρεύσει το καθεστώς, ασφαλώς. Ας καταρρεύσει, λοιπόν, αν δεν μπορεί να υπάρξει σε μια κυρίαρχη ευρωπαϊκή δημοκρατία. Αν νομίζει ότι δεν μπορεί να εξασφαλίσει μισθούς και συντάξεις και τα απαραίτητα για την λειτουργία του κράτους, παρά την πληθώρα των δημοσιονομικών μέσων που επιτρέπουν την χρηματοδότηση της δημόσιας λειτουργίας, ας αποδεχτεί την δίκαιη κριτική ότι αποτελείται από έναν εσμό αχρήστων τυχοδιωκτών. Το εννοώ, γνωρίζοντας την ποικιλία των μέσων που έχουν στην διάθεσή τους για να συντηρήσουν την ύπαρξη του κράτους υπό τις σημερινές μάλιστα δυσμενείς συνθήκες χρηματοδότησης και έχοντας υπόψη μου πώς συντηρήθηκαν ευρωπαϊκές κοινωνίες κάτω από τραγικές συνθήκες κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά και τον δεύτερο, προτού φυσικά οι αυξημένες ανάγκες των πολεμικών επιχειρήσεων ή η κατάληψη κρατών με την παράλληλη καταστροφή των υποδομών τους και της παραγωγής τους οδηγήσουν σε δραματική υποτίμηση των εθνικών νομισμάτων τους.

Μήπως, τελικά, ο εχθρός του ελληνικού λαού βρίσκεται στο εσωτερικό της Ελλάδας και όχι στο εξωτερικό; Μήπως, τελικά, εχθροί είναι αυτοί που συνειδητά και ύπουλα οδήγησαν την χώρα σε χρεοστάσιο – θυμάστε όταν ο κ. Παπανδρέου ζήταγε επιτακτικά από την ΕΕ έναν μηχανισμό σωτηρίας τον οποίο δεν είχε σκοπό να ενεργοποιήσει ποτέ, όπως δεν είχε ποτέ πρόθεση να κάνει αναδιάρθρωση, ενώ το καθεστώς στο σύνολό του επευφημούσε – για να μπορέσει δήθεν να επανακτήσει την οικονομική της αξιοπιστία και να βγει στην χρηματαγορά για δανεισμό;  Μήπως εχθροί είναι αυτοί οι οποίοι εκβιάζουν σήμερα τον ελληνικό λαό με μία μορφή «τελικής λύσης» ναζιστικού χαρακτήρα για να αποκρύψουν την δεύτερη αποτυχία τους μετά από εκείνη που οδήγησε στην πιστωτική κρίση, η οποία δεν είναι άλλη από αυτή του φιάσκου του ατομικού μηχανισμού που υιοθέτησαν με τυμπανοκρουσίες ως δήθεν μορφή σωτηρίας; Αφού απέτυχαν τις δύο προηγούμενες φορές, ποιος λογικός άνθρωπος και με ποιο είδος ρεαλισμού θα μπορούσε να πιθανολογήσει ότι θα πετύχουν τώρα την «σωτηρία», δηλαδή την αποφυγή χρεοκοπίας όπως την εννοούν, την οποία ούτως ή άλλως μπορούν να αποφύγουν ακόμη και καταφεύγοντας σε μορφές εσωτερικού δανεισμού; Άραγε τα χαράτσια που βάζουν κάθε τόσο και οι έκτακτες εισφορές, τι είδος ενίσχυση των κρατικών εσόδων είναι; Και τέλος, ποια είναι η έννοια της «επιτυχίας» και της «σωτηρίας»; Επιτυχία είναι η συντήρηση ενός καθεστώτος πατρωνίας και διαπλοκής που χρεοκόπησε την χώρα και σωτηρία η δόλια υπονόμευση της λαϊκής κυριαρχίας και η παράδοση της χώρας στην «selfish and exclusive economic league» που δομείται στο πλαίσιο της δυναμικής ισορροπίας του χρηματοπιστωτικού λόμπυ με την γερμανική ελίτ;

Όχι, κυρίες και κύριοι βουλευτές με μνημονιακή συνείδηση, αλλά δίχως κοινωνική συνείδηση και μνημονικό! Δεν γίνεται να τετραγωνίσετε τον κύκλο της χρεοκοπίας που με πράξεις και παραλήψεις προκαλέσατε! Αυτό που γίνεται είναι να προκαλέσετε τον ελληνικό λαό να κυκλώσει το τετράγωνο της βουλής. Μόνοι σας και με ένα δυσεξήγητο πείσμα επιχειρείτε να δημιουργήσετε συνθήκες ρήξης του κοινοβουλίου με τον λαό. Αυτό είναι το μέγιστο και ίσως έσχατο έγκλημα που διαπράττετε. Και είναι απορίας άξιο πώς δεν το αντιλαμβάνεστε οι περισσότεροι. Είπα και εγώ μαζί με άλλους να αποφύγετε την σύγκρουση προκηρύσσοντας προηγουμένως εκλογές και αμέσως μετά να αντιμετωπιστεί σε νέα βάση η σχέση μας με την τρόικα. Και αυτό ήταν εφικτό, εάν το επιθυμούσατε και το σχεδιάζατε, ακόμη κι αν οι δυνάμεις που στηρίζουν το πακέτο της τρόικας αναγκάζονταν να υπογράψουν ένα προσύμφωνο κατανόησης επί των αρχών του μνημονίου πριν την διεξαγωγή των εκλογών. Το έπραξαν άλλοι και μάλιστα σε πρώιμο στάδιο, ενώ εσείς το αποφύγατε με γελοία καμώματα για να φτάσετε σήμερα από κοινού να υποστηρίξετε την πλήρη παράδοση της χώρας για την τρέχουσα τουλάχιστον δεκαετία. Αυτό αποκαλείται αθλιότητα.

Από την άλλη, ο ελληνικός λαός και οι εκατοντάδες χιλιάδες που εύχομαι να κυκλώσουν το τετράγωνο, οφείλουν να δείξουν ψυχραιμία, αυτοπειθαρχία, σοβαρότητα και αρετή, ώστε το πάθος της αγανάκτησης και το αίτημα διάλυση αυτής της βουλής με προκήρυξη εκλογών, να μην πάρουν διαστάσεις που θα ζημιώσουν τελικά το κίνημα ανατροπής του καθεστώτος. Ο ελληνικός λαός γνωρίζει πλέον ποιους έχει απέναντι, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επιτρέψει να υπάρξουν συγκρούσεις. Νερό στον μύλο της ανωμαλίας που προκαλεί η εκτροπή του κοινοβουλευτισμού στην χώρα μας από το εσωτερικό του δεν πρέπει επ’ ουδενί να ρίξουμε εμείς. Τα σώματα ασφαλείας θα πρέπει την κρίσιμη αυτή στιγμή να νοιώσουν ότι αποτελούν τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, που κουρελιάζεται, φτωχοποιείται και εξευτελίζεται από εκείνους οι οποίοι κλαψουρίζοντας την παραδίδουν σε οικονομικά συμφέροντα, τα οποία έρχονται να σώσουν τον τραπεζίτη και τον πολιτικάντη που χρεοκόπησαν. Η ελληνική αστυνομία οφείλει να δείξει μέγιστη ωριμότητα και απόλυτη αυτοσυγκράτηση, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο στέλεχός της. Και από την δική τους στάση θα κριθεί η δημοκρατική εξέλιξη της χώρας. Η δημοκρατία είναι πλέον υπόθεση του ελληνικού λαού και όχι αυτής της ξεπεσμένης ηθικά και πολιτικά βουλής.