Ξανά στα θαύματα*

Της Διονυσίας Μπίθα , Κοινωνικής Λειτουργού H σκόνη γαργάλισε κι άλλο τη μύτη μου. Και μαζί με μια επίμονη πεταλούδα με πήρε από το χέρι ...

Της Διονυσίας Μπίθα,
Κοινωνικής Λειτουργού

H σκόνη γαργάλισε κι άλλο τη μύτη μου. Και μαζί με μια επίμονη πεταλούδα με πήρε από το χέρι για να ψάξω κι άλλο στα αραδιασμένα σκονισμένα κουτιά. Λίγο και θα σουρούπωνε. Λίγο και θα μου θύμιζε πόσο γρήγορα φεύγουν οι μέρες μου. Έτσι σαν νερό. Σαν αέρας που χάνεται εκεί έξω. Κι αν ήταν να τις κρύψω θα έπαιρνα ένα κουτί για να φυλάω εκεί τα λεπτά και τις ώρες. Κι όταν θα τέλειωνα, θα τα σκορπούσα πάλι κάτω για να μην φύγουν ποτέ. Θα μέτραγα κάθε φορά την αίσθηση τους. Θα άφηνα την μαγεία τους να με αγγίξει απαλά. Και μετά πάλι θα έκρυβα καλά το χρόνο. Και θα του φώναζα: Κρύψου. Κι έλα πάλι ξανά!
Κι ακούστηκε η φωνή σου να μου δείχνεις με τα χέρια σκονισμένα και τα μάτια υγράμπλε τετράδια και ημερολόγια. Γράμματα και φωτογραφίες. Αποκόμματα από εφημερίδες. Μια πλεξίδα από τα μαλλιά μου τυλιγμένα σε μια λευκή κορδέλα. Kαι γέμισαν ξανά δάκρυα τα μάγουλά σου. Και γέμισαν την αγκαλιά μου που έτρεξε ξανά κοντά σου. Σε στιγμές παιδικές και σε κουβέντες εφηβικές. Σε λόγια ανείπωτα και σε άλλα τόσα χιλιοειπωμένα. Κι η μυρωδιά σου. Αυτή η μυρωδιά που πάντα κάπου με πηγαίνει. Πάντα σε ένα όνειρο που το ζω και το ξαναζώ. Μέσα από σένα. Με τα δικά σου φτερά. Από τότε που με έμαθες να πετώ στους δικούς μου ουρανούς. Στα δικά μου μονοπάτια τα αλαργινά.
Και μου είπες να πετάξω άλλη μια φορά. Για ό,τι με έκανε σήμερα να θυμηθώ. Για ό,τι με πήγε πίσω. Kι εκεί στο στενάκι των αναμνήσεων, είδα τη μικρή [θυμάσαι;] με τα μακριά σγουρά μαλλιά να στέκεται και να μου χαμογελάει. Και με ένα νεύμα είπε άντε γεια και γύρισε ξανά στο κουτσό. Και γελούσε δυνατά. Και τα μάτια της πέταγαν σπίθες. Και τα χέρια της ύψωναν χρωματιστά μπαλόνια. Κι εκείνη η αυλή χωρούσε όλα της τα όνειρα. Κάθε λέξη που της είχαν πει για εκείνο τον κόσμο πέρα από την σιδερένια μπλε αυλόπορτα. Κάθε εικόνα που υψωνόταν πίσω από τα κάγκελα. Κάθε ήχο που ερχόταν από το στενό. Και ο αέρας φούσκωνε τα φτερά της. Κι η μικρή ονειρευόταν τις λέξεις, τις εικόνες και μαζί με τους ήχους έκανε μικρά ταξίδια με το μυαλό και με τη φαντασία. Και μέτραγε τις στιγμές. Κι άλλο ένα βότσαλο στο κουτσό. 'Αλλο ένα βήμα πιο κοντά.
Και μου θύμισε ξανά πως είναι. Πώς είναι να μη ξέρεις. Πώς είναι να μην φοβάσαι. Πώς είναι να βρίσκεις τα όνειρά σου κρυμμένα ανάμεσα σε μπαλόνια. Πώς είναι να τρέχεις με φόρα. Πώς είναι να αρπάζεις τη ζωή από το χέρι.
Και το θυμάμαι σαν και τώρα. Μου είπε η μαμά μου«θα 'σαι εντάξει. Κάποτε φτάνει αυτή η ώρα. Άσε το χέρι μου και μόνη σου προχώρα. Ήρθε η στιγμή κάποιο σπουργίτι να πετάξει». Είχε έρθει η στιγμή να ανοίξει τα φτερά του και να φύγει. Μακριά.
Μου κλείσε το μάτι η μικρή και μου δειξε την αυλόπορτα. Μου δωσε το μικρό της λευκό χεράκι και με πήρε μαζί της.
-Ήρθε η στιγμή κάποιο σπουργίτι να ξαναπετάξει. Τι λες κι εσύ; Μου είπε.
Κι είπα ναι στα όνειρά μου. Χαμογέλασα στις σκονισμένες αναμνήσεις μου. Καλωσόρισα την ανεμελιά που έκρυβαν τα σχόλια στις πίσω σελίδες των τετραδίων. Εκεί που κρυφά με τις συμμαθήτριες σκαρώναμε φάρσες, σχολιάζαμε, γελούσαμε, ερωτευόμασταν... Μεγαλώναμε!
Και αγκαλιά με τα τετράδια και τις φωτογραφίες πήρα από το χέρι τη μικρή κι ανοίξαμε μαζί φτερά για τον κόσμο. Εκεί που στις αυλόπορτες πάντα υπάρχει ένα γιασεμί να σου θυμίζει την αθωότητα. Και πιο κει μια γαρδένια να φυτρώνει πάντα τέτοια εποχή. Και στις αυλές ένα σιδερένιο τραπεζάκι με καρεκλάκια τριγύρω για να ξαποσταίνεις από τις πτήσεις. Και ένας σούγλος σιδερένιος για να ξεδιψάς μονάχα με παγωμένο νερό από το πηγάδι.
Αυτή την αθωότητα τη θέλω πίσω. Ένα ποτήρι κρύο νερό και με άρωμα γιασεμί απλά να ζεις τ' απογεύματα... Με τ' απλά! Σ' αυτή την γειτονιά που τίποτα δε "φωνάζει" πολύ. Μονάχα σου φωνάζει:
Κρύψου.
Κι έλα πάλι ξανά!
Ξανά στα θαύματα...

* http://youtu.be/-Wh4LZL6S90