Επιστολή ψυχής σ᾽ έναν "θεράποντα" ιατρό...

Αγαπητέ Γιατρέ  Ίσως είναι η πρώτη φορά που κάποιος «ασθενής» σας επικοινωνεί μαζί σας μέσω επιστολής. Όμως προσωπικά επιλέγω τον παρό...

Αγαπητέ Γιατρέ 

Ίσως είναι η πρώτη φορά που κάποιος «ασθενής» σας επικοινωνεί μαζί σας μέσω επιστολής.
Όμως προσωπικά επιλέγω τον παρόν τρόπο επικοινωνίας και όχι την δια ζώσης συνομιλία για 3 σημαντικούς λόγους:
Πρώτον, γιατί επιθυμώ να απεμπλακώ συναισθηματικά.

Δεύτερον, γιατί αρχικά η πρόθεση μου είναι να δημοσιοποιήσω την παρούσα επιστολή, όπου κρίνω απαραίτητο για να βοηθήσω και να προσφέρω «Βοήθεια».

Τρίτον, για έναν ακόμη πιο σημαντικό λόγο να πληροφορήσω την κοινή γνώμη για τον προσωπικό μου «Γολγοθά» και καθ’ επέκταση τον αγώνα και την αγωνία κάποιου που παλεύει να νικήσει την μάχη με τον «ΚΑΡΚΙΝΟ»
Ξεκινώ, λοιπόν, από το γεγονός ότι ως άτομο υπερασπίζομαι τα «πιστεύω» μου και τις ιδέες μου πεισματικά-ανυποχώρητα με βαθύ και ανυπόκριτο σθένος και δύναμη σε σημείο να θεωρούμαι πολλές φορές, απόλυτη ίσως και για μερικούς «αφελής» και «ιδεαλίστρια»
Εδώ και 6 μήνες λοιπόν, η ζωή μου άλλαξε άρδην και το «τραγικό» συγκλόνισε και τάραξε συνθέμελα την ζωή μου και τις ισορροπίες μου.
Ένα έλκος στομάχου, φαινόμενο σύνηθες στην καθημερινότητα ενός σκληρά εργαζόμενού ανθρώπου, εξελίχθηκε σε «αδενοκαρκίνωμα στομάχου».
Ξαφνικά ανακάλυψα πως το πιο τραγικό πράγμα, είναι να αισθάνεσαι «ανήμπορος» μπροστά στην αρρώστια .
Να προσπαθείς να παλέψεις με τον «χρόνο» για να σωθείς! Να ξεπεράσεις τον εαυτό σου και να έρθεις αντιμέτωπος με τον «θάνατο». Να παγώσεις τα «δευτερόλεπτα» ψάχνοντας άμεσα λύσεις για να κερδίσεις χρόνο. Να αγωνιάς μπροστά στο αναπόφευκτο ερώτημα «γιατί σ’ εμένα»
Να αναλύεις κινήσεις-στάσεις-συμπεριφορές προσπαθώντας να συλλάβεις «πως και γιατί» έφτασες ως εδώ. Να αναρωτιέσαι αν έπρεπε να είχες διαγνώσει κάποια μηνύματα που έδινε το σώμα σου. Να αγωνιάς αν είναι η τελευταία φορά που αγκαλιάζεις αγαπημένους ανθρώπους, που φιλάς τα παιδιά σου, που σφίγγεις το χέρι της μάνας της αδελφής σου που αντικρίζεις τα μάτια φίλων που στάθηκαν σαν δεύτερη οικογένεια κοντά σου
Μια λέξη κλειδί μόνο ίσως μπορει….να προσεγγίσει τα συναισθήματα μου
<<ΟΔΥΝΗ >>
Χρειάζεται χρόνος για να αποχωριστούν οι πράξεις από τον πόνο! Να επουλωθούν οι πληγές της «οδύνης»!
Ψάχνεις, λοιπόν, απελπισμένα μέσα από το βλέμμα του γιατρού σου, να πολεμήσεις, να αρπάξεις την ευκαιρία μέσα από την εν γένει συμπεριφορά του και την στάση του να βρεις την δύναμη να ελευθερώσεις τα παγιδευμένα όνειρα και τις προσδοκίες σου. Να πιστέψεις ότι αν και τα δύσκολα τα ζεις ΑΤΟΜΙΚΑ… δεν είσαι ΜΟΝΟΣ. Δυστυχώς, όμως, συνειδητοποιείς ότι όλα είναι ένα ΨΕΜΑ. Εσείς, κλεισμένος στον «κόσμο» σας φορτωμένος με «αρρώστους» περισσότερους, από όσους μπορείτε να διαχειριστείτε, αγχωμένος λόγω έλλειψης χρόνου, απόμακρος, ολίγον επιπόλαιος όσον αφορά την αγωνία και την απορία πρωτόγνωρων καταστάσεων
Αγαπητέ μου, 

αυτός που εμπλέκεται και συνεργάζεται με «ψυχές» οφείλει πάνω από όλα να είναι άνθρωπος τρυφερός-ευαίσθητος-διαλλακτικός.
Εσύ, όπως και η πλειοψηφία των γιατρών που γνώρισα το διάστημα της ασθένειας μου, δεν κάνετε «λειτούργημα» κάνετε μια δουλειά που σας αποφέρει χρήμα-δόξα και πολυ «ΚΟΥΡΑΣΗ».
Κουρασμένος και εσύ! Κουρασμένος να μιλήσεις, να εξηγήσεις, να βιώσεις το μέγεθος και την έκταση του «πόνου» των ασθενών σου. Πιεσμένος λόγω έλλειψης χρόνου αντιμετωπίζεις με «ελαφρότητα» τα ατέρμονα ερωτήματα των ασθενών σου.
Για να επηρεάσεις, όμως, κάποιον γιατρέ, πρέπει να ‘χεις δύναμη να τον πείσεις!
Όταν αποκτούμε συνάφεια με ορισμένα πράγματα και καταστάσεις οδηγούμαστε σε μια περίεργη-άτυπη-οικειοποίηση τους
Δυστυχώς, δεν συνέβη μεταξύ μας αυτό.
Δεν εισέπραξα συμπαράσταση-στήριξη-συνέργεια-συμπόρευση στην πορεία των 6 μηνών που ήσουν ο «θεράπων» γιατρός μου.
Ένα νούμερο ήμουν μέσα στο σύνολο των ασθενών σου.
Απρόθυμος να προσφέρεις τον χρόνο σου -πολύτιμος για σένα- και την «ψυχή» σου
Τελικά, όμως, γιατρέ μου, ίσως η προσφορά να σχετίζεται περισσότερο με τον βαθμό ικανοποίησης από τον εαυτό μας... παρά από τον πλουτισμό.
Δεν επιθυμώ να σε καταδικάσω…ούτε να σε κρίνω, βλέπεις, οικειοποιήθηκα και τον «ενικό». Να σε επαγρυπνήσω θέλω! Να σε προβληματίσω.
Να σε βοηθήσω ίσως να δεις τον «ΑΣΘΕΝΗ» σου με διαφορετικό, πρίσμα, με άλλη οπτική. Να πας ένα βήμα παρακάτω και πολλά παραπάνω.
Να μιλήσεις στην καρδιά στην ψυχή των «ασθενών» ,να περάσεις από το εγώ στο «εσύ».
Να αποδείξεις έμπρακτα ότι δεν είμαι «ΜΟΝΗ»,ότι συμπάσχεις και είσαι συνοδοιπόρος στο δύσκολο ταξίδι της ανάρρωσης.
Ίσως, εγώ μέσα από μια ηρωική πάλη ξεπέρασα το γεγονός της «ανεπάρκειας σου». Χρειάζεται, όμως, δύναμη για να το πετύχει κανείς. Προσωπικά έγινα δυνατή αλλά η δύναμη μου βασίστηκε σε άρνηση της «αδυναμίας» μου. Μέσα από ένα μεγάλο ταξίδι η αδυναμία μου μετατράπηκε σε δύναμη
Φοβάμαι όμως για τους υπόλοιπους «ασθενείς σου».
Γι’ αυτούς που στηρίζονται πάνω σε σένα, που κρέμονται από τα «χείλη» σου περιμένοντας να εισπράξουν δύναμη.
Κλείνοντας, λοιπόν, την προσωπική μου εξομολόγηση, ευελπιστώ και εύχομαι βαθύτατα να σε προβλημάτισα έστω και λίγο
Εύχομαι αύριο να είναι μια καινούρια μέρα. Εξάλλου, η επιτυχία και η ευημερία είναι πάντα μεγάλη ψεύτρα. Η αποτυχία αντίθετα φέρνει δώρο. Μαθήματα ζωής. Είναι μια πρόκληση για να αρχίσεις ξανά, πιο ανθρώπινα, πιο τρυφερά, πιο ευαίσθητα.
Επιστράτευσε ότι «κρύβεις» επιμελώς μέσα σου και αγάπα ξανά τον «ασθενή» σου. Κοίταξε τον σαν άνθρωπο, όχι σαν χρήμα.
Το ρολόι του χρόνου είσαι εσύ και η καρδιά σου οι δείκτες του. «Κάνε το άλμα… πιο γρήγορα από τη φθορά» (Οδ. Ελύτης).

Κορνηλία Κυρατζόγλου

Καθηγήτρια Φ. Αγωγής

Η συντακτική ομάδα του PRESS-GR νιώθει την ηθική ανάγκη να ευχαριστήσει την Κορνηλία για την τιμή που κάνει στο blog να μοιραστεί με τους αναγνώστες του μια τόσο προσωπική εξομολόγηση και της εύχεται, από καρδιάς, αυτές οι λέξεις να ᾽ναι σύντομα μια διδακτική ανάμνηση και μόνο...