Ο μπεκρής...

Toυ Τάκη Μίχα Ο μακαρίτης ο πατέρας μου συνήθιζε να μού λέει το ανέκδοτο για τον μπεκρή-που πιθανώς πολλοί από εσάς γνωρίζετε. Πρόκειτα...

Toυ Τάκη Μίχα

Ο μακαρίτης ο πατέρας μου συνήθιζε να μού λέει το ανέκδοτο για τον μπεκρή-που πιθανώς πολλοί από εσάς γνωρίζετε. Πρόκειται για ένα τύπο που κάθε φορά που ξεκινάει να καταστρώσει τον ημερήσιο προϋπολογισμό του κόβει από όλα τα άλλα πλην του κρασιού. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό πού έκανε τον πατέρα μου να μού επαναλαμβάνει αναρίθμητες φορές αυτή την ιστορία –ίσως ήθελε να μου τονίσει τα κακά της εξάρτησης από το αλκοόλ ίσως πάλι ήθελε να με εξοικειώσει με την έννοια των «ανελαστικών δαπανών».
Η ιστορία αυτή έρχεται στο μυαλό μου κάθε φορά που βλέπω μία ελληνική κυβέρνηση είτε να προσπαθεί να καταρτίσει προϋπολογισμό η να περικόψει δαπάνες. Πάντοτε ό ένας και μοναδικός στόχος παραμένει ο ίδιος: Να μην απολυθεί ούτε ένας δημόσιος υπάλληλος! Τίποτα άλλο. Είτε ο αρμόδιος υπουργός λέγεται Γ.Στουρνάρας είτε Γ.Παπακωνσταντίνου είτε Ε.Βενιζέλος η πυξίδα την οποία ακολουθούν τυφλά είναι η ίδια: Όχι απολύσεις στον δημόσιο τομέα! Και έτσι έχουμε φτάσει στην απίστευτη κατάσταση τρία χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης να μην υπάρχει ούτε ένας απολυμένος από ίσως τον πιο διεφθαρμένο και αντιπαραγωγικό τομέα στην Ευρώπη ενώ αντίθετα να υπάρχουν ένα εκατομμύριο απολυμένοι στον ιδιωτικό τομέα!
Αλλά ο εμπαιγμός δεν σταματάει εδώ: Συνεχίζεται και με τις πρόσφατες εξαγγελίες για «καταργήσεις» και «συγχωνεύσεις» φορέων του δημοσίου. Οπουδήποτε στον ιδιωτικό τομέα λαμβάνουν χώρα αυτές οι διαδικασίες συνοδεύονται από την απόλυση των εργαζομένων στην υπό κατάργηση επιχείρηση. Όμως όχι στο ελληνικό δημόσιο. Εδώ όχι απλά δεν απολύεται κανείς όταν κλείνει ο φορέας αλλά δεν θα με εκπλήξει και αν πάρουν αύξηση! Και διερωτάται κανείς: Αν δεν απολυθεί κανείς από τους υπό κατάργηση φορείς τότε από πού θα προέλθουν οι περικοπές των δαπανών; Από την εξοικονόμηση στους στυλούς και τα μολύβια;
Φυσικά το χειρότερο με την διατήρηση των δημοσίων υπαλλήλων δεν είναι μόνο ότι δεν πρόκειται να μειωθούν τα έξοδα. Το χειρότερο είναι ότι αυτή η λυσσώδης μάχη για να διατηρήσουν τις θέσεις τους οι κομματικοί στρατοί του δημοσίου και των ΔΕΚΟ υπονομεύει κάθε προσπάθεια διάδοσης του ιδεώδους της επιχειρηματικότητας στην κοινωνία και στους νέους.
Διερωτάται κανείς τι συμπέρασμα θα πρέπει να βγάλουν οι νέοι όταν βλέπουν το πολιτικό κατεστημένο να μάχεται λυσσασμένα να μην απολυθεί ούτε ένας "πελάτης" τους την στιγμή που απολύονται εκατοντάδες χιλιάδες στον ιδιωτικό τομέα. Στη βάση ποιάς ακριβώς λογικής περιμένουμε ότι οι νέοι θα στραφούν προς την επιχειρηματικότητα και τις επιχειρήσεις όταν βλέπουν ότι οι μόνοι που έχουν εξασφαλισμένες-ανεξαρτητως προσόντων ή απόδοσης-τις θέσεις τους είναι οι "πελάτες" του δημόσιου τομέα;
Και όλη αυτή η προσπάθεια διάσωσης των κομματικών πελατών γίνεται ακόμα πιο εξωφρενική αν ληφθεί υπ οψη τόσο ο αριθμός των εργαζομένων στο δημόσιο όσο και ο τρόπος πρόσληψής τους.
Όσον αφορά το πρώτο η αρθογραφία των ξένων εντύπων αυτές τις ημέρες απέδιδε τα οικονομικά προβλήματα της Σικελίας στο γεγονός ότι μία επαρχία 5 εκατομμυρίων κατοίκων έχει τον «σοκαριστικό» αριθμό των 100.000 δημοσίων υπαλλήλων(βλ. IHT 23/06).Στην Ελλάδα έχουμε τον δεκαπλάσιο αριθμό!
Όσον τώρα αφορά το δεύτερο, η συντριπτική πλειοψηφία των απασχολουμένων έμμεσα η άμεσα σε δημόσιο, ΔΕΚΟ, τοπική αυτοδιοίκηση, κρατικά ΜΜΕ κλπ έχουν διορισθεί αναξιοκρατικά δηλαδή όχι στην βάση οποιονδήποτε προσόντων αλλά στην βάση των κομματικών γνωριμιών τους.
Λέγεται πολλές φορές ότι τα κακά της Ελλάδας πάσχουν από την «διχόνοια» του λαού και των πολιτικών δυνάμεων. Μύθος! Σε ένα καίριο θέμα όπως της διατήρησης των κομματικών στρατών στο δημόσιο υπάρχει απόλυτη σύμπνοια και «εθνική συναίνεση» όλων-από τον κ.Τσίπρα μέχρι τον κ.Σαμαρά και από τον κ.Βενιζέλο μέχρι την κ.Παπαρρήγα