ΚΑΤΑΜΑΤΑ...

Κείμενο – φωτογραφία:    Γιώργος Χρηστινίδης ,    gchristi@phyed.duth.gr Μπορούσε να κοιτάζει τον ήλιο κατάματα. Δεν τον ενοχλούσ...

Κείμενο – φωτογραφία: 

 Γιώργος Χρηστινίδης, 

  gchristi@phyed.duth.gr

Μπορούσε να κοιτάζει τον ήλιο κατάματα. Δεν τον ενοχλούσε, ίσα ίσα, το διασκέδαζε κιόλας. Αισθανόταν μόνος και γυμνός, αλλά και δυνατός και ανεξάρτητος ταυτόχρονα. Δεν είχε τίποτα να κρύψει και δεν φοβόταν. Έπαιζε με τα νερά, τα σύννεφα, την αντανάκλαση του ειδώλου του, τη βρεγμένη άμμο…
Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί σκιάζονταν τόσο οι μεγάλοι, φορώντας γυαλιά, καπέλα, λάδια κι όλο κάτω από ομπρέλες. Αυτός τους γύριζε την πλάτη κι αντίκρυζε τον ήλιο με θράσος. Δεν μπορούσε άλλωστε να καταλάβει τα μισόλογά τους. Έπιανε σκόρπιες λέξεις, κάτι για δου νου του, ανεργία, λιγοστά χρήματα, κάτι που παραμόνευε κι όλο θα ερχόταν και δεν ερχόταν ή μάλλον είχε ήδη έρθει και κάτι θυμωμένα λόγια και εκφράσεις αηδίας για κάποιους ανίκανους ή άχρηστους ή απατεώνες… δεν είχε καταλάβει.
Για ένα πράγμα ήταν σίγουρος. Οι γονείς του φοβόταν κάτι και μάλιστα φοβόταν πολύ. Μα γιατί; Κι αυτός φοβόταν τη θάλασσα και τον ήλιο στην αρχή. Θυμόταν την πρώτη φορά που είχε βάλει τα κλάματα όταν τον άφησαν μόνο του στην αμμουδιά, θυμόταν που τουρτούριζε από το κρύο, όταν το νερό έκανε την πρώτη κίνηση για τις απαραίτητες συστάσεις, μέχρι που αποφάσισε να αντικρύσει την κατάσταση κατάματα… και… Νάτος τώρα να παλεύει κόντρα στον ήλιο άφοβος, τολμηρός και ευτυχισμένος. «Μη φοβάστε» ήθελε να τους φωνάξει, «κοιτάξτε κατάματα». Δεν το έκανε.
Ξαναγύρισε προς τον ήλιο, πρόσωπο με πρόσωπο, αφήνοντας πίσω από την πλάτη του τον κόσμο των σκιών να σκιάζει τους μεγάλους.