Το αίσχος...

Του Τάκη Μίχα Πρόσφατα το επιτελείο επαρχιακού βουλευτή («εκσυγχρονιστή» κλπ ) έκανε σύσκεψη προκειμένου να σκεφθούν ποιο είναι το ισ...

Του Τάκη Μίχα

Πρόσφατα το επιτελείο επαρχιακού βουλευτή («εκσυγχρονιστή» κλπ ) έκανε σύσκεψη προκειμένου να σκεφθούν ποιο είναι το ισχυρό σημείο του αφεντικού τους πού θα έπρεπε να προβάλλουν στις επαφές του με τον κόσμο. Άλλος πρότεινε ότι θα έπρεπε να τονίζουν στοιχεία της προσωπικότητας του, άλλος τα έργα τα οποίας έχει κάνει και η συζήτηση συνεχιζόταν χωρίς να προκύπτει συμφωνία. Οπότε σηκώθηκε σε μια στιγμή ο πιο μεγάλος στην ηλικία πού μέχρι τότε άκουγε σιωπηλός και είπε: «Νομίζω ότι αυτό που θα μετρήσει περισσότερο είναι να γνωστοποιούμε στον κόσμο ότι ακόμα και σε αυτές τις δύσκολες ημέρες ο δικός μας κατάφερε να κάνει 3000 διορισμούς». Αμέσως όλοι συμφώνησαν ότι πράγματι αυτό ήταν το πιο ισχυρό σημείο και αποφάσισαν να το υιοθετήσουν αμέσως.
Η σκηνή αυτή δεν αποτελεί την εξαίρεση. Αντίθετα ακόμα και σήμερα αντικατοπτρίζει την ηγεμονεύουσα πρακτική της πολιτικής τάξης. Δεν υπάρχει βουλευτής ή δημοτικός άρχοντας με σεβασμό στον εαυτό του πού ακόμα και σήμερα να μην πασχίζει να διορίσει με κάθε τρόπο τους «δικούς του». Και γι αυτό ακριβώς όλοι είναι απόλυτα διατεθειμένοι να οδηγήσουν την Ελλάδα στην καταστροφή παρά να απολύσουν τουλάχιστον εκείνους πού διορίσθηκαν στο δημόσιο αναξιοκρατικά και με ρουσφέτι. Γι’ αυτό κάνουν τόση φασαρία μην τυχόν και μπουν μερικές χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι σε «εφεδρεία» ενώ δεν τους ιδρώνει το αυτί όταν απολύονται εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι από έναν ιδιωτικό τομέα πού έχει γονατίσει προσπαθώντας να συντηρήσει τους γραφειοκράτες του δημοσίου.
Προσωπικά το κριτήριο με το οποία κρίνω αν κάποιος πολιτικός είναι μεταρρυθμιστής ή όχι δεν έχει πλέον καμία σχέση με τις απόψεις του, με πόσα άρθρα και ομιλίες έχει κάνει υπέρ της ελεύθερης οικονομίας και κοινωνίας ή εναντίον των φόρων, ή αν ξέρει να απαγγείλει απ έξω Φρίντμαν η Χάγιεκ.
Για μένα το μοναδικό κριτήριο με το οποίο κρίνω αν ένας πολιτικός είναι μεταρρυθμιστής είναι αν έχει δημοσιοποιήσει τα ονόματα των ατόμων που έχει διορίσει στο δημόσιο. Μόνο μία τέτοια πράξη θα με έπειθε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα άτομο το οποίο πραγματικά έχει μετανοήσει για τα αμαρτήματα του παρελθόντος και είναι έτοιμο να ακολουθήσει μία διαφορετική πορεία.
Αποτελεί πράγματι αίσχος και όνειδος για την νεοελληνική κοινωνία ότι ένω προχωρεί στην δημοσιοποίηση και διαπόμπευση των φοροφυγάδων αρνείται να κάνει το ίδιο με τις εκατοντάδες χιλιάδες των ρουσφετοδιορισμένων που δεν παράγουν κανένα έργο πλην της καταλήστευσης της υπεραξίας του εργαζόμενου λαού.
Στη βάση ποιας ακριβώς λογικής θεωρείται ο φοροφυγάς ότι ζημιώνει το κοινωνικό σύνολο ενώ αντίθετα ο ρουσφετοδιορισμένος παραμένει στο απυρόβλητο; Δεν αποτελεί ο διορισμός κάποιου στο δημόσιο με αποκλειστικό γνώμονα τις πολιτικές του διασυνδέσεις και όχι τα προσόντα του μία πράξη που ζημιώνει εξ ίσου το κοινωνικό σύνολο όσο και η φοροδιαφυγή; Kαι αν ισχύει αυτό τότε γιατί τιμωρείται και διαπομπεύεται μόνο ο δεύτερος ενώ ο πρώτος συνεχίζει να απολαμβάνει τους καρπούς της αναξιοκρατικής του τοποθέτησης;
Αυτή η κατάσταση δεν προσβάλλει μόνο τους φορολογούμενους που αναγκάζονται να συντηρούν αυτά τα χιλιάδες αρπακτικά αλλά επίσης και κυρίως τους επίσης χιλιάδες δημόσιους υπάλληλους που κατέλαβαν την θέση τους αξιοκρατικά και μετά από επίπονες προσπάθειες.