To σίριαλ του Αιγαίου...

 Toυ Κώστα Γιαννακίδη Η χώρα μπορεί και να ξύπνησε από διπλωματικό και κοσμοπολίτικο overdose μετά την επίσκεψη Μέρκελ. Δεν είναι και λί...

 Toυ Κώστα Γιαννακίδη

Η χώρα μπορεί και να ξύπνησε από διπλωματικό και κοσμοπολίτικο overdose μετά την επίσκεψη Μέρκελ. Δεν είναι και λίγο δα να βγαίνεις από την απομόνωση και να βρίσκεις την αξιοπιστία σου να σε περιμένει έξω απο την πόρτα-κάπως έτσι δεν το είπε ο πρωθυπουργός; Και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος να μη σταματά τις χειραψείες διεθνούς εμβέλειας. Χθες αποχαιρέτησε τη Μέρκελ, σήμερα υποδέχεται τον Τούρκο ομόλογό του.
Η επίσκεψη του Αχμέτ Νταβούτογλου είναι προγραμματισμένη, δεν προέκυψε αιφνιδιαστικά. Τι θα συζητήσει μαζί μας; Θα μπορούσαμε να βρούμε ένα κοινά αποδεκτό τέλος για τις τουρκικές σειρές. Αν μη τι άλλο ο ελληνικός λαός δεν δύναται, πάνω στη δοκιμασία του, να βλέπει συνέχεια Τουρκάλες έτοιμες να αυτοκτονήσουν πάνω από κάποιο μνήμα. Μπορεί να συζητηθεί και αυτό. Ίσως το εντάξουν στις εργασίες του κοινού ελληνοτουρκικού συμβουλίου που συστήνεται για να διατηρεί θερμή τη διάθεση συνεργασίας των δύο πλευρών. Έτσι, λοιπόν, θα ακούσουμε όμορφα λόγια και ζωηρές δηλώσεις για την οικονομική συνεργασία των δύο πλευρών που, πράγματι, αποδίδει, ιδιαίτερα στα νησιά του Αιγαίου. Επίσης θα επιβεβαιωθεί η βούληση των δύο πλευρών για ενίσχυση των διμερών σχέσεων και, τέλος πάντων, προσθέστε ό,τι σας αρέσει.
Λογικά δεν πρόκειται να ακούσουμε πολλά ή και τίποτα για τα ενεργειακά ενδιαφέροντα των δύο χωρών στο Αιγαίο. Ναι, είναι δύσκολο θέμα. Καίει. Όμως, κάποιος, κάποτε, πρέπει να το ακουμπήσει. Το κάνουν οι Τούρκοι. Στο μεσοδιάστημα μεταξύ των δικών μας εκλογικών αναμετρήσεων και κατά τη διάρκεια της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ, επισημοποίησαν το ενδιαφέρον τους για έρευνες σε θαλάσσιες περιοχές ανάμεσα στη Ρόδο και στο Καστελόριζο. Όχι, ελληνική αντίδραση δεν υπάρχει. Μεταξύ μας, δεν είναι και εύκολο να υπάρξει. Η Ελλάδα θυμίζει μποξέρ που, ενώ βρίσκεται στα σχοινιά, πληροφορείται ότι ο γερανός του σηκώνει το αυτοκίνητο. Πρέπει όμως κάποτε να βάλουμε ένα χάρτη μπροστά μας. Και από δίπλα να σημειώσουμε ρεαλιστικές κινήσεις. Ποιες μπορεί να είναι αυτές; Δεν ξέρω. Αν από τη μία είναι η ανακήρυξη ΑΟΖ και από την άλλη η συνεκμετάλλευση, στο μέσον υπάρχει ένας τεράστιος χώρος για την πολιτική και τη διαπραγμάτευση. Όμως πριν αρχίσει οποιαδήποτε συζήτηση θα πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε και που ακριβώς σκοπεύουμε να φτάσουμε. Και αυτό δεν το έχουμε κάνει, ακόμα.