ΣΤΟΧΟΣ Η ΕΚΤΑΜΙΕΥΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΘΕΣΕΙΣ ΣΟΙΜΠΛΕ;...

Toυ  Ανδρέα Ανδριανόπουλου.  www.andrianopoulos.gr  Εκτιμώ πως κάτι έχει πάει εξαιρετικά στραβά με την όλη ιστορία των Μνημονίων. Καταλα...

Toυ Ανδρέα Ανδριανόπουλου.
 www.andrianopoulos.gr

 Εκτιμώ πως κάτι έχει πάει εξαιρετικά στραβά με την όλη ιστορία των Μνημονίων. Καταλαβαίνω το άγχος να μην βγούμε από το ευρώ. Αλλά αυτοσκοπός δεν μπορεί να είναι η εξασφάλιση των δόσεων από τους δανειστές και η διατήρηση της καλής διάθεσης του κ. Σόιμπλε. Εχει προκαλέσει πραγματικά πολύ καλές εντυπώσεις η ανάδειξη του Πρωθυπουργού σε πολιτικό ηγέτη που επιμένει σε θέσεις αψηφώντας κόστος κι’ αντιδράσεις. Δεν υπάρχει όμως ευδιάκριτος στόχος. Δεν είναι δυνατόν όλα αυτά, η τόλμη ηγετών και οι θυσίες του κόσμου, να γίνονται ώστε να εξασφαλισθεί η επόμενη δόση και να πάρει παράταση η αγωνία για μιά ενδεχόμενη χρεωκοπία. Ούτε είναι αξιοπρεπές για μιά χώρα, η προσπάθεια να γίνεται ώστε κουτσά - στραβά να παραμείνουμε στην Ευρώπη μέχρις ότου κάποια (ποιά;) πράγματα να αλλάξουν, και Ευρώπη κι’ Αμερική να αποφασίσουν να χρηματοδοτήσουν το όποιο συλλογικό χρέος.
Η ιστορία έχει δείξει πως πολιτικές σαν αυτή που σήμερα ακολουθείται, με ευρωπαική πίεση, από την Ελλάδα δεν οδηγεί σε λύση. Διότι η εμμονή σε φορολογικές αφαιμάξεις και η έλλειψη γενναίας χρηματοδότησης διογκώνει τα χρέη και καταλήγει σε κατάρρευση. Ενα εξαιρετικό πρόσφατο βιβλίο του αμερικανού χρηματιστή Liaquat Ahamed (Lords of Finance, 2012) εξηγεί το για αρκετούς προφανές. Το μεγάλο κράχ του ’30 δεν προήλθε από τις υπερβολές ενός αχαλίνωτου καπιταλισμού. Υπήρξε μάλλον αποτέλεσμα θανάσιμων λαθών των κυβερνήσεων (αύξηση φορολογικών επιβαρύνσεων για άντληση εσόδων) και κακών χειρισμών των κεντρικών τραπεζιτών.
H κεντρική ευθύνη ανήκει στους κρατικούς τραπεζίτες που επηρεασμένοι από το κλίμα της εποχής επέμειναν στην εφαρμογή του χρυσού κανόνα, δένοντας δηλ. την ρευστότητα χρήματος μιάς οικονομίας με τον διαθέσιμο χρυσό στο θησαυροφυλάκιό της. Λόγω έλλειψης χρυσών διαθεσίμων σε πολλές από αυτές οι αγορές τους στέρεψαν από ρευστό και οι οικονομίες κατέρρευσαν. Μήπως αυτό σας θυμίζει κάτι;
Στην σημερινή κρίση της ελληνικής οικονομίας, για να περιορισθώ στα της χώρας μας, κύριο ρόλο παίζει η εξάντληση της αγοράς μέσω της αποστέρησής της από κάθε ρευστότητα. Στην δική μας περίπτωση αυτό οφείλεται κυρίως στην εγκληματική πολιτική των μεγάλων φόρων. Την ίδια ευθύνη όμως έχει και η απίστευτη καθυστέρηση στην ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών. Και στις δύο περιπτώσεις την κύρια ευθύνη έχουν οι παρεμβάσεις και οι συμπεριφορές των δημόσιων τομέων. Καθώς και οι μεταβολές στις εκάστοτε διαθέσεις του κ. Σόιμπλε.
Η τρόικα επέμεινε και την φορά αυτή σε μέτρα φορολογικής εξόντωσης των ελλήνων πολιτών. Δεν την είδαμε εξ ίσου αδιάλλακτη στο ζήτημα της κατάργησης δημοσίων φορέων και της απαλλαγής του κράτους από υπεράριθμο και άχρηστο προσωπικό. Η απειλή και μόνο της παραίτησης ενός υπουργού τους έκανε όλους να εγκαταλείψουν κάθε σχετική σκέψη. Εξ’ ίσου, οι δανειστές επέμειναν σε μειώσεις μισθών και συντάξεων. Μέτρων δηλαδή που επιτείνουν το στέγνωμα της αγοράς. Εξ’ ίσου οι δανειστές, με προεξάρχοντα τον δύστροπο Γερμανό Υπουργό των Οικονομικών, αναβάλουν την συζήτηση για εκταμίευση των χρημάτων προς την Ελλάδα. Ενα όμως σημαντικό μέρος αυτών των πόρων προορίζεται για την ανακεφαλαίωση των Τραπεζών. Κοντολογής, οι εκπρόσωποι των δανειστών και ισχυροί παράγοντες των ευρωπαικών κυβερνήσεων συμβάλλουν με την στάση τους στην διατήρηση της έλλειψης ρευστότητας της ελληνικής οικονομίας και κατ’ επέκταση στην μελλοντική της ολική αποδόμηση.
Στην περίπτωση της ευρωπαικής κρίσης λοιπόν οι ευρωπαίοι αλλά και οι παράγοντες του ΔΝΤ μιμούνται, τηρουμένων των αναλογιών βέβαια, τις καταστρεπτικές για την οικονομία συμπεριφορές των κκ. Norman Montagu της Bank of England, Benjamin Strong του NY Federal Reserve, Hjalmar Schacht της Reichsbanlk και του ξενοφοβικού Emile Moreau της Banque de France. Των ανθρώπων δηλ. εκείνων που ακριβώς προκάλεσαν τότε το παγκόσμιο ‘κράχ του 1930.
Καλό θα ήταν ο Πρωθυπουργός, η ο κ. Στουρνάρας, να έδιναν σαν δώρο στον κ. Σόιμπλε το best seller βιβλίο του Liaquat Ahamed. Ισως εκεί που απέυχαν τα πολιτικά επιχερήματα και η όποια διαπραγμάτευση να πιάσει τόπο ένα σαββατοκύριακο ήσυχης ανάγνωσης.