Twitter και νέος πολιτικός διάλογος

Γράφει ο Γρηγόρης Α. Μηλιαρέσης theartfoundation.metamatic.gr Μόλις μια εβδομάδα πέρασε από το κείμενό μου  σχετικά με το πώς τα κοιν...

Γράφει ο Γρηγόρης Α. Μηλιαρέσης
theartfoundation.metamatic.gr

Μόλις μια εβδομάδα πέρασε από το κείμενό μου σχετικά με το πώς τα κοινωνικά δίκτυα λάμπουν στα μεγάλα γεγονότα και το διεθνές πολιτικό γεγονός της εβδομάδας, οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές, έρχονται να το επαληθεύσουν για μια ακόμα φορά: όσοι αποφάσισαν να στρέψουν τα μάτια τους στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, παρακάμπτοντας για λίγο την ελληνική πολιτική σκηνή (η οποία έτσι κι αλλιώς εξελίσσεται σταδιακά σε οπερέτα) και ειδικά όσοι το έκαναν μέσω Ίντερνετ, θα διαπίστωσαν ότι πέραν των δύο μονομάχων, ο μεγάλος πρωταγωνιστής της αναμέτρησης ήταν το Twitter.
Από τον «Πολιτικό Δείκτη» που έδειχνε από νωρίς την επικράτηση του Μπαράκ Ομπάμα (τουλάχιστον μεταξύ των δικτυωμένων, αμερικανών και μη) ως τις συνεχείς ανανεώσεις του καναλιού @gov και από το «four more years» του ίδιου του προέδρου με τη φωτογραφία που τον δείχνει να αγκαλιάζει τη σύζυγό του και που αναμεταδόθηκε σχεδόν 800.000 φορές ως τα αφηνιασμένα παραληρήματα και τις επικλήσεις για επανάσταση ενώπιον της «κατάλυσης της δημοκρατίας» του φαιδρού πολυεκατομμυριούχου Ντόναλντ Τραμπ, το micro-blog απέδειξε για μια φορά ότι μπορεί να μοιάζει με παιχνίδι αλλά μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά σοβαρό.
Δεδομένων των ιδεολογικών μου καταβολών, η ιδέα της σύνοψης του πολιτικού λόγου σε μηνύματα των 140 χαρακτήρων εξακολουθεί να μου φαίνεται δύσπεπτη· φλερτάρει υπερβολικά το σλόγκαν και την υπέρ-απλούστευση και σε μια εποχή που τα πολιτικά ζητήματα γίνονται όλο και πιο περίπλοκα, μια τέτοια υπέρ-απλούστευση εγκυμονεί κινδύνους σαν αυτούς που βλέπουμε να παίρνουν σάρκα και οστά στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας τον τελευταίο χρόνο. Όμως υπάρχει και ο αντίλογος: μεταξύ ευφυών και νοημόνων όντων, ένας τέτοιος περιορισμός μπορεί να λειτουργήσει πολύ αποτελεσματικά σαν αντίμετρο στη φλυαρία: όποιος έχει να πει κάτι, το λέει όσο πιο περιεκτικά μπορεί, συνοδεύοντάς το από μια πηγή που το επιβεβαιώνει. Και ένας τέτοιος διάλογος, σίγουρα μπορεί να είναι γόνιμος.
Το αίτημα για μινιμαλισμό στην έκφραση δεν είναι καινούριο –στην τέχνη το βλέπουμε από αρχαιοτάτων χρόνων και, συνειδητοποιημένα και εκπεφρασμένα, από τα μέσα του 20ου αιώνα τουλάχιστον. Και παρότι εύλογα θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι άλλο πράγμα οι ασκήσεις ύφους στην έκφραση συναισθημάτων (όπως τα, ουσιαστικά ιμπρεσιονιστικά, ιαπωνικά χαϊκού) και άλλο η ανταλλαγή «σκληρών» επιχειρημάτων επί φλεγόντων θεμάτων όπως η αναπτυξιακή πολιτική της μεγαλύτερης αυτοκρατορίας που υπάρχει στον πλανήτη, φαίνεται ότι πολλά εκατομμύρια χρηστών του Δικτύου έχουν αποφανθεί ότι το δεύτερο δεν είναι τόσο ανέφικτο.
Τι πολίτες πρόκειται να δημιουργήσει αυτού του τύπου ο διάλογος; Αυτό είναι το μόνο ερώτημα που δεν μπορεί να απαντήσει κανείς με βεβαιότητα –ο τρόπος που θα αποδεχθεί ο αμερικανικός λαός τις πολιτικές που θα εισηγηθεί ο Μπαράκ Ομπάμα στην επόμενη τετραετία ίσως θα μας δώσουν ένα μέτρο. Όμως αλλαγές όπως αυτές που υπαινίσσεται μια τόσο δραματική ανατροπή του τρόπου πολιτικής έκφρασης σίγουρα απαιτούν χρόνο για να φανούν στο σύνολό τους. Ένα είναι βέβαιο πάντως: οι αλλαγές αυτές έχουν αρχίσει να συντελούνται και όσοι –πολιτικοί και μη- δεν το αντιλαμβάνονται (όπως έγινε με τους ρεπουμπλικάνους αυτή τη φορά) θα πληρώσουν πολύ βαρύ αντίτιμο.